Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Ένας κόσμος ολόκληρος ζαλισμένος και πονεμένος από τη θύελλα των δεινών που επέφερε η κατοχή της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, προσπαθεί με αγωνία να βρει μάταια μια διέξοδο. Ο λαός μας αισθάνεται ψυχικώς ηττημένος, διότι για πρώτη φορά μέσα στο πέρασμα του χρόνου, διαπιστώνει ότι δεν υφίσταται πλέον πολιτική ηγεσία (όπως συνέβαινε τα παλιά χρόνια) για να μπει μπροστά και να καθοδηγήσει τις μάζες σ’ έναν απελευθερωτικό αγώνα. Ουσιαστικά, δεν έχουν καταλάβει οι πολίτες πώς βρέθηκαν αλυσοδεμένοι μέσα στη δικτατορία της λεγόμενης «ευρωπαϊκής οικογένειας». Και ο εργασιακός Μεσαίωνας που επέστρεψε, ονομάζεται κομψά, ως… «ευρωπαϊκή προοπτική». Έντεχνα η ευρωπαϊκή προπαγάνδα καλλιεργεί την πλάνη, ότι δεν υπάρχει λύση έξω από το ευρωπαϊκό γκέτο των Βρυξελλών. Κι αφού δεν υπάρχει πλέον πολιτική ηγεσία άξια των περιστάσεων, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δείξουμε το πραγματικό σκηνικό. Να φανερώσουμε στους πολίτες από πού προήλθε αυτή η κόλαση, ότι υπήρξαν άνθρωποι κατά το παρελθόν που είχαν προειδοποιήσει εγκαίρως για το τι σημαίνει «ευρωπαϊκή ένωση» και –με ιστορικά παραδείγματα– να θυμίσουμε τους «δρόμους της Ανεξαρτησίας» που τα παλιά χρόνια οδηγούσαν έξω από τις σκοτεινές στοές του διεθνούς καπιταλισμού. Ας πάρουμε τα πράγματα λοιπόν, από την αρχή. Όλα ξεκινούν από το παμπάλαιο γνώρισμα της γερμανικής σκέψης: την ύπαρξη μιας διακριτής «γερμανικής σχολής» στην οικονομική θεωρία: Ένα οργανικό αυταρχικό κρατικό σύστημα, που παρεμβαίνει άμεσα στην οικονομία, σε βάρος των άλλων. Αυτή η «σχολή», σηματοδοτήθηκε από τον θεωρητικό Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε, που θεωρείται ο πατέρας του γερμανικού εθνικισμού. Μαζί με άλλους θεωρητικούς, όπως οι Άνταμ Μίλες και Φρίντριχ Λιστ, επεξεργάστηκαν τη μετατροπή της εθνικής οικονομίας, σε μια «παν-ηπειρωτική οικονομία», καθοδηγούμενη από τη Γερμανία. Η πολιτικής τους συμπληρώθηκε με τη «Σχολή του Σικάγου», που βασίζεται στην εφαρμογή της «θεραπείας-σοκ» του καθηγητή Φρίντμαν. Σταματώ εδώ, διότι θα χρειαζόταν ολόκληρος τόμος για να προχωρήσουμε σε διεξοδική ανάλυση. Πάμε στο δεύτερο ερώτημα: Υπήρξαν κατά το παρελθόν πολιτικοί που είχαν κρούσει τον κώδωνα κινδύνου για το ευρωπαϊκό έκτρωμα; Η απάντηση είναι ναι. Μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα θα παραθέσουμε.
Σήμερα έχουμε συνηθίσει τα ψέματα των διακηρύξεων που κρύβουν σκοτεινούς στόχους. Αυτό που χρειαζόμαστε επομένως, είναι ένα «Risorgimento», όπως έλεγε ο Γκράμσι, που σημαίνει την εθνική απελευθέρωση, αλλά και την εθνική εξέγερση
ΣΕ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΑΡΘΡΟ μας, είχαμε καταγράψει τις προφητικές δηλώσεις του ηγέτη της τότε Ανατολικής Γερμανίας, του Έριχ Χόνεκερ, σχετικά με το τι ετοίμαζε η καπιταλιστική Γερμανία για την υποδούλωση της Ευρώπης. Δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια. Στη Γαλλία, μετά τον Ζωρζ Μαρσαί, ηγέτης του γαλλικού Κ.Κ. ανεδείχθη ο Ρομπέρ Υ. Από την πρώτη στιγμή προειδοποίησε: «Το ενιαίο νόμισμα δεν είναι λύση, γιατί είναι ένα πολιτικό σχέδιο, που εγγράφεται μέσα σε μια φιλελεύθερη πολιτική, κάτι το οποίο βρίσκεται σε αντινομία με τις κοινωνικές απαιτήσεις. Πληροφορώ την κοινή γνώμη, για την αυταπάτη να πιστεύει ότι το ενιαίο νόμισμα θα επιτρέψει την απορρόφηση της ανεργίας. Θα κλείσει τα έθνη σε έναν κλοιό…».
Νωρίτερα, ο ηγέτης του Κ.Κ. Πορτογαλίας, ο Αλβάρο Κουνιάλ, έκρουσε τον κώδωνα: «Η διαδικασία της ευρωπαϊκής οικονομικής ένωσης, είναι προϊόν και ταυτόχρονα συντελεστής της ανάπτυξης του κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού και της διεθνοποίησης του κεφαλαίου. Αντιπροσωπεύει τη συμμαχία των μεγάλων μονοπωλιακών συγκροτημάτων των πιο ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών. Η συμμαχία αυτή, αποβλέπει στην κυριαρχία πάνω στους πιο αδύνατους ανταγωνιστές, και στην εκμετάλλευση των πόρων τους. Η διαδικασία που ακολουθείται για την Ευρωπαϊκή Ένωση, πλήττει άμεσα την Πορτογαλία…», και ακόμα πιο παλιά, όταν υπήρχε η Κοινή Αγορά (πρόδρομος της ευρωπαϊκής ένωσης) ο βουλευτής της ΕΔΑ Νίκος Κιτσίκης και ο αρχηγός της «Δημοκρατικής Ενώσεως» Ηλίας Τσιριμώκος, είχαν επισημάνει ότι η ΕΟΚ θα γινόταν ο τάφος για τα δίκαια των εργαζομένων. Αυτά, είναι μόνο λίγα παραδείγματα.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί από τον «αριστερό χώρο» είχαν διαβλέψει, την ανάγκη «σοσιαλιστικής ουδετερότητας» ανάμεσα στον καπιταλισμό της Δύσης, αλλά και μια αποστασιοποίηση από τη Σοβιετική Ένωση. Αυτή η προοπτική, είχε θορυβήσει τις ΗΠΑ. Και ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζων Φόστερ Ντάλλες, την είχε χαρακτηρίσει οργισμένος ως …«ανήθικη»! Ο θεωρητικός ηγέτης της αριστερής πτέρυγας του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος, ο Ρ. Κρόσμαν, από το 1951, έγραφε σε άρθρα του: «Η ευρωπαϊκή ισορροπία δυνάμεων, έπαυσε να ισχύει. Η Ευρώπη έπαυσε να είναι ό,τι ήταν επί εκατοντάδες έτη, δηλαδή το κέντρον εκ του οποίου εξεπέμπετο ακτινοβολία δυνάμεως, προς όλον τον κόσμον. Εάν δεν δυνάμεθα να είμεθα ανεξάρτητος και αποφασιστικός παράγων στις εθνικές και διεθνείς υποθέσεις, τότε να νίψωμεν τας χείρας μας έναντι αμφοτέρων των πλευρών…». Και προφητικά πρόσθετε: «Όσον περισσότερον ηττοπαθές είναι ένα έθνος, τόσον περισσότερον επιθυμεί την ομοσπονδιακήν ένωσιν στην Ευρώπη…». Λύση ήταν, λοιπόν, ο «τρίτος κόσμος», δηλαδή οι «Αδέσμευτοι». Αυτή τη λύση φοβήθηκε ο διεθνής καπιταλισμός. Κορυφαία στιγμή για τους «Αδέσμευτούς», ήταν η Συνδιάσκεψη του Μπαντούνγκ, από 18-24 Απριλίου του 1955. Εκεί επισημοποιήθηκε το «Κίνημα των Αδεσμεύτων» όταν 29 χώρες της Αφρικής και της Ασίας, μεταξύ των οποίων και η Αίγυπτος, καταδίκασαν την αποικιοκρατία. Κι αυτό το «Κίνημα» στήριξε η Σοβιετική Ένωση. Ακόμα και ο Μακάριος κράτησε όρθια την Κύπρο, χάρις στην στήριξη των Αδεσμεύτων. Ο Νασέρ παραδεχόταν ότι: «Αν δεν είχαμε τη στήριξη της ΕΣΣΔ, δεν θα μπορούσαμε να λύσουμε ούτε ένα σύνθετο οικονομικο-πολιτικό πρόβλημα…». Κι ο ηγέτης της Ινδίας, ο Παντίτ Νεχρού, στις επικρίσεις που δεχόταν από την Ουάσιγκτων, έλεγε: «Δεν καταλαβαίνουν στην Ασία. Δεν καταλαβαίνουν τη δύναμη που έχουμε σήμερα στην Ασία, το αντιαποικιακό πνεύμα και το κοινωνικό αίσθημα, γιατί η Ασία ξέρει τη φτώχεια, και θέλει να την θεραπεύσει το ταχύτερο…».
ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ; Ας προσπαθήσουμε να δούμε τα γεγονότα: α) Το κοινό νόμισμα αποτελεί την παγίδα μέσα στην οποία αιχμαλώτισε τα έθνη ο καπιταλισμός των διεθνών τραπεζιτών. β) Η Ευρώπη δεν είναι αυτή που κάποτε ήταν. γ) Για να απελευθερωθούν οι λαοί και να αναπνεύσουν, απαιτείται νέα Κίνησις Αδεσμεύτων, έξω από τη στρούγκα των Βρυξελλών. δ) Είναι λάθος η πολιτική υποταγής στο ΝΑΤΟ και απομάκρυνσης από τη Ρωσία του Πούτιν. Όπως παλιά η ΕΣΣΔ, έτσι σήμερα η Ρωσία θα μπορούσε να είναι αυτή που θα βοηθούσε κράτη να σταθούν έξω από τα νατοϊκά και γερμανοευρωπαϊκά συμφέροντα. Αλλά όλα αυτά απαιτούν την ύπαρξη κατάλληλων φορέων και ηγετών. Πρώτα να βρεθεί ο «φορέας», και μετά να αρχίσει ο αγώνας. Αυτή τη στιγμή, έχουμε για ηγεσίες, μίσθαρνα όργανα των Βρυξελλών και του βρικόλακα των Βαλκανίων, Τζ. Σόρος, που ανερυθρίαστα θέλουν να λέγονται και… «αριστεροί». Είναι αυτοί που προτίμησαν την εύνοια των ξένων από την εύνοια του Λαού, επειδή είναι «λυσσασμένοι για εξουσία». Τι ειρωνεία… Αυτόν τον όρο χρησιμοποίησε πρώτη η Ρόζα Λούξενμπουργκ, για τους καιροσκόπους και τυχοδιώκτες της εποχής της. Στο Συνέδριο της Τουλούζης, ο Ζωρές απευθυνόμενος σε κάποιους συναδέλφους του, που κρατούσαν θολή στάση έναντι των λαϊκών προβλημάτων, τους είπε: «Ε, λοιπόν, σας ερωτώ συνάδελφοι: Πώς θα κάνετε αγώνα, πώς θα διαπαιδαγωγήσετε το προλεταριάτο, όταν άλλοι είναι οι στόχοι σας, κι άλλα λέτε στις διακηρύξεις σας;» Σήμερα έχουμε συνηθίσει τα ψέματα των διακηρύξεων που κρύβουν σκοτεινούς στόχους. Αυτό που χρειαζόμαστε επομένως, είναι ένα «Risorgimento», όπως έλεγε ο Γκράμσι, που σημαίνει την εθνική απελευθέρωση, αλλά και την εθνική εξέγερση. Γιατί ο Μπρεχτ μας το είχε ξεκαθαρίσει: «Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί, παρά σαν καπιταλισμός…». Είναι ακριβώς αυτός ο καπιταλισμός που μας κυβερνά σήμερα με τις Βρυξέλλες.
