Του Πέτρου Πιζάνια
Στην εποχή της καπιταλιστικής λεηλασίας της ελληνικής κοινωνίας διά του διαρκούς καλπασμού των τιμών σχεδόν όλων των αγαθών, είναι ευτύχημα να βρεθεί κάτι που γίνεται δωρεάν (αν και με τις δύο σημασίες): είναι η δήλωση αριστεροσύνης.
Από τότε που έντεκα παλαιοί βαρόνοι έφυγαν για να καταλήξουν αμέσως στην αποτυχημένη Νέα Αριστερά, και μέχρι την πρόσφατη αποχώρηση του κ. Δραγασάκη από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι δηλώσεις των αποχωρούντων για την αριστεροσύνη τους είναι πολλές, πυκνές και περίεργες. Περίεργες διότι τι ανάγκη έχει κάποιος να δηλώνει, μάλιστα εμφατικά, ότι είναι αριστερός αφού επί χρόνια ήταν στέλεχος σε κόμμα το οποίο ο ίδιος θεωρούσε αριστερό; Και μάλιστα να πολλαπλασιάζει την έμφαση επί της αριστεροσύνης του μέσω δημοσιογράφων που συνήθως μιλάνε σαν παπαγαλάκια.
Η επαναλαμβανόμενη εμφατική προβολή σε κάτι που θεωρείται αυτονόητο ή και προφανές, εν προκειμένω η αριστεροσύνη, μάλλον δηλώνει την αβεβαιότητα αυτού που προβάλει τον εαυτό τόσο εμφατικά. Είμαι αριστερός και είσαι δεξιός αυτή είναι η ουσία όσων γράφει στην επιστολή αποχώρησης ο κ Δραγασάκης προς τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κασσελάκη. Το ίδιο είχαν γράψει και οι έντεκα βουλευτές όταν αποχώρησαν, ντροπιαστικά κατά τα άλλα για την κραυγαλέα ανικανότητά τους. Στην ίδια δήλωση περί αριστεροσύνης συνοψίζεται η ουσία πολλών κειμένων της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στον νέο Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ -όταν βέβαια δεν είναι απλώς πολιτικά κάποτε και λογικά ασυνάρτητα.(Δείτε εδώ)
Ωστόσο μέσα σε αυτόν τον παφλασμό της αριστεροσύνης ας μην ξεχάσουμε τα βασικά. Όπως ότι ο χειρότερος μάρτυρας για το τι είναι κάθε άνθρωπος είναι ο ίδιος ο εαυτός τού καθενός και της καθεμιάς. Πάρτε για παράδειγμα τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη. Πιστεύει κανείς σε αυτά που λέει ή κρίνει από αυτά που κάνει ως πρωθυπουργός; Έτσι λοιπόν, μου δίνεται η ευκαιρία να θυμίσω πως την αλήθεια των ανθρώπων μαρτυρούν μόνο οι πράξεις τους παρότι και αυτές μας παίζουν παιχνίδια. Ποιες είναι, λοιπόν, οι κρίσιμες πράξεις των σημερινών αριστεροφρονούντων, εν προκειμένω πράξεις πολιτικές πόσω μάλλον ότι όλοι αυτοί κυβέρνησαν την χώρα από κύριες ή δευτερεύουσες θέσεις από το 2015 και επιπλέον ήταν βουλευτές. Τι έπραξαν, λοιπόν;
Αρχικά, στην διάρκεια από το 2012 οπότε αναπτύχθηκε από την κοινωνία η δυναμική που έσπρωχνε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αυτό το κόμμα αντί να προετοιμάζεται σοβαρά για τα δύσκολα που ερχόντουσαν, ο Πρόεδρός του κ. Τσίπρας έκανε ιδεολογικά σαχλές και πολιτικά ανούσιες δηλώσεις περί νταουλιών και αγορών.
Η ένδεια πολιτικού σχεδίου όλων όσων δηλώνουν σήμερα αριστεροί, έγινε φανερή από την κυβερνητική αμηχανία του πρώτου εξαμήνου διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Και ήρθε το δημοψήφισμα όπου με κλειστές τράπεζες το 62% του λαού έδωσε μια πρωτοφανή δύναμη στον ΣΥΡΙΖΑ για να την τσαλαπατήσει στην συνέχεια και να φέρει μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ το τρίτο μνημόνιο. Όλες οι πράξεις τους, δηλαδή η καταπάτηση της λαϊκής κυριαρχίας, η περαιτέρω παραχώρηση της εθνικής, η ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό σύστημα και οι περικοπές, θεσμικές, εισοδηματικές και η λιτότητα εν γένει αποτελούν την ιστορική πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ την οποία μόνο οι ίδιοι δεν θέλουν να παραδεχτούν πως πρόκειται για ένα τεράστιο ιστορικό αρνητικό βάρος που οι ίδιοι δημιούργησαν και το οποίο υπερκέρασε και έθαψε όλη την μεγάλη ιστορία της αριστεράς. Αντί αυτού με επικεφαλής τον τότε πρόεδρό τους κ. Τσίπρα υποστήριξαν το άκρως βλακώδες: ότι πρέπει να τους ευγνωμονούμε που μας έβγαλαν από το μνημόνιο παρότι μας εξανάγκασαν σε αυτό οι ίδιοι μαζί με τους προηγούμενους.
Όλοι σχεδόν νυν και πρώην του ΣΥΡΙΖΑ, όσες και όσοι δηλώνουν σήμερα δημοσίως και εμφατικά την αριστεροσύνη τους, υπήρξαν διαπρεπείς υπουργοί που χειρίστηκαν την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου και ξεχνούν πως οι πράξεις τους δείχνουν μια βαριά αντιδραστική πολιτική επιλογή ενίοτε στα όρια του χυδαίου, η οποία σφράγισε αρνητικά την ίδια την έννοια της αριστεράς. Αν, όμως, το άλλο σκέλος της αντιδιαστολής δηλαδή ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κασσελάκης θέλει να απαλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ από το βάρος της ιστορίας την οποία διαμόρφωσαν οι σημερινοί κήρυκες της αριστεροσύνης τους, δεν έχει παρά να αποκηρύξει όλα τα μνημόνια μαζί και το τρίτο, δηλώνοντας πως δεν αναγνωρίζει τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ σε κανένα από αυτά. Μάλιστα πρόκειται για απόφαση η οποία μπορεί άνετα να περάσει από την Κεντρική Επιτροπή. Αυτό, μαζί με ένα συνοπτικό σχέδιο για το μέλλον του έθνους και της κοινωνίας προς συζήτηση, είναι πολύ πιθανό να απελευθερώσουν σημαντικές δυνάμεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ασυγκρίτως σημαντικότερες από τη σύμπλευση με το σάπιο και καταχρεωμένο ΠΑΣΟΚ.
