Αντί editorial
του Ρούντι Ρινάλντι
Παρόλο που η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να αλλάξει την «ατζέντα» της δημόσιας εικόνας της, έρχονται συνεχόμενα «φιάσκο» σε πολλούς τομείς, που αποδεικνύουν ότι η κατηφόρα είναι πολύ επικλινής και η φθορά εκθετική:
- Η κυρία Πόπη Σεμερτζίδου και ο στενός κύκλος της βρίσκονται να έχουν τσεπώσει περίπου 1,4 εκατομμύρια ευρώ από τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Η ίδια –με… τεράστια ευθιξία– παραιτείται από τη θέση της εντός της Ν.Δ. (αλλά όχι από το κόμμα), η δε Ν.Δ. δεν βγάζει άχνα μέχρι τώρα γι’ αυτό το «σκανδαλάκι». Καμία εισαγγελική αρχή δεν κινεί διαδικασίες για την κυρία Πόπη. Η χλίδα με Φεράρι και Πόρσε μοιάζει να είναι προστατευτικός μανδύας. Ή, το πιθανότερο, η κυρία Πόπη ξέρει αρκετά για το πώς στήθηκαν οι γνωστοί μηχανισμοί…
- Ο Μητσοτάκης επαναπροσλαμβάνει τον κ. Δημητριάδη, γνωστό ως ανεψιό του και υπεύθυνο για όλες τις παρακολουθήσεις μέσα από το Μαξίμου με το σύστημα Predator (ισραηλινής εισαγωγής). Η κα Βούλτεψη και η εφημερίδα Μανιφέστο ξιφουλκούν ενάντια στην κυρία Κοβέσι (ευρωπαία εισαγγελέα που ασχολείται με σωρεία σκανδάλων στην Ελλάδα), αναφέροντας ότι εμπλέκεται σε κυκλώματα διαφθοράς στη Ρουμανία.
- Η πολυδιαφημιζόμενη έλευση μεγάλων ξένων ιδιωτικών πανεπιστημίων αποδεικνύεται άλλο ένα τεράστιο φιάσκο, μια εκδούλευση της κυβέρνησης για εγχώριους κολεγιάρχες. Η περίφημη Σορβόνη (ορθότερα, το Σορβώνυμο ίδρυμα που έκανε αίτηση) απορρίφθηκε από την αρμόδια επιτροπή. Παράλληλα προωθείται ένα πρωτοφανές Πειθαρχικό δίκαιο στα ΑΕΙ για να κτυπηθεί η εγκληματικότητα και η βία μέσα σε αυτά. Λες και βρισκόμαστε σε ένα γκέτο στο οποίο λειτουργούν σε ανταγωνισμό μόνο συμμορίες. Άλλη μια τεράστια δυσφήμιση και απαξίωση του δημόσιου (έστω και ημι-ιδιωτικοποιημένου) Πανεπιστήμιου…
- Στο Ελληνικό συνεχίζονται οι περιπέτειες. Μετά τις γνωστές περιπέτειες με τα όμβρια ύδατα που ανακατεύονται με τα βοθρολύματα σε κάθε μεγάλη βροχή, τώρα ανακαλύπτεται πως τα νερά έχουν μολυνθεί από πετρέλαιο, προξενώντας μια μεγάλη οικολογική καταστροφή.
- Ο τουρισμός συνολικά, και κυρίως ο εγχώριος, παρουσιάζει σε πολλές περιοχές μεγάλη κάμψη. Ο λόγος προφανής: οι «ιθαγενείς» δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα έξοδα των διακοπών, ή όπου πάνε προσπαθούν με χίλιες δυο οικονομίες να τα βγάλουν πέρα. Μαγαζάτορες και μικροεπιχειρηματίες τονίζουν ότι υπάρχει σημαντική κάμψη.
ΣΤΑ ΔΙΕΘΝΗ μέτωπα τα ελληνικά «φιάσκο» κοσμούν το σκηνικό:
- Η διαιρεμένη Λιβύη αποστέλλει χάρτες των υδάτινων συνόρων της στον ΟΗΕ και περιορίζει την Ελλάδα στα χωρικά της ύδατα νοτίως της Κρήτης (δηλαδή 6 μίλια!), καταργώντας στην πράξη τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Το κάνει με τις πλάτες της Τουρκίας φυσικά, και του τουρκολιβυκού μνημονίου. Από την άλλη μεριά, έρχεται και το «μεγάλο» κτύπημα: Τριμερής Ιταλίας-Τουρκίας-Λιβύης και τελειώσαμε. Μόνη ελπίδα να πει κάτι ο Τραμπ; Να αντιδράσει λίγο η Αίγυπτος; Κανείς δεν μας δίνει σημασία…
- Ο προκλητικός ισραηλινός πρέσβης στην Αθήνα μαλώνει τον Δήμαρχο Αθηναίων επειδή στην Αθήνα υπάρχουν πολλά σύμβολα υπέρ της Παλαιστίνης. Ο κ. Δούκας απαντά όπως θα απαντούσε κάθε αξιοπρεπής Δήμαρχος, θυμίζοντας ότι στη Γάζα γίνεται μια γενοκτονία. Τι ήθελε και μίλησε; Τεράστια πρόκληση: Ισραήλ και ΗΠΑ κατακεραυνώνουν τον απρεπή Δήμαρχο Αθηναίων! Δεν ξέρουμε πόσες συγγνώμες διαμήνυσε και στις δύο πλευρές το δίδυμο Μητσοτάκης-Γεραπετρίτης…
ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΓΟΜΕΝΗ αντιπολίτευση, επειδή είναι καλοκαίρι, γίνεται λελογισμένη αντιπολιτευτική πράξη (δηλαδή λόγια). Κανείς δεν θέτει θέμα διακοπής διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ. Κανείς δεν θέτει ζήτημα για τις εξελίξεις με την Λιβύη και το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Ακόμα και όσοι γνωρίζουν ότι ίσως ο Μητσοτάκης να βρίσκεται λίγο προ του τέλους της κυριαρχίας του (για πολλούς λόγους) δεν προχωρούν διόλου σε αποφασιστικές κινήσεις. Δίνουν μεν συνεντεύξεις, αλλά δεν κάνουν κάτι πρακτικό που να εμποδίσει την κυβερνητική ασυδοσία. Για παράδειγμα για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, λίγα λόγια. Για το «θέατρο» στη Βουλή με τις προανακριτικές, τις εξεταστικές και τις επιστολικές ψήφους, τόσο οι Σαμαρικοί όσο και οι Καραμανλικοί δεν έστειλαν καν ένα μήνυμα προς τον Μητσοτάκη.
Είπαμε, λελογισμένη, ήπια αντιπολίτευση της πλάκας. Το μυαλό των επιτελείων είναι στα ποσοστά, στις εκλογές όποτε γίνουν, στις διεργασίες εντός πλαισίου. Αδιαφορούν επιδεικτικά για το πώς τα βγάζει πέρα ο λαουτζίκος.
Ενώ η χώρα εισέρχεται με βήμα ταχύ σε μια ιδιότυπη εθνική και πολιτική-κοινωνική κρίση, το πολιτικό σύστημα σε όλες τις διαστάσεις του (κυβέρνηση, κόμματα, Βουλή, δικαστική εξουσία, δημόσια διοίκηση, ΜΜΕ) είναι βουτηγμένο στον βούρκο του μεταπρατισμού. Είναι σχεδόν αδιέξοδο να περιμένει κανείς από εκεί μια ανορθωτική πρόταση για τη χώρα και την κοινωνία.
Ο Μητσοτάκης μαζεύει από φόρους και ΦΠΑ κάποιο αποθεματικό για να δώσει ψίχουλα τον Σεπτέμβρη στην Έκθεση Θεσσαλονίκης. Κανένας δεν θέτει θέμα κατάργησης του χρηματιστηρίου ενέργειας, της μείωσης του ΦΠΑ, της αισχροκέρδειας και των καρτέλ, κανένας δεν ζητά την άμεση (εδώ και τώρα) κατάργηση του άρθρου 86, ούτε την τιμωρία όλων όσοι έχουν καταχραστεί δημόσιο χρήμα, την τιμωρία των ενόχων του εγκλήματος των Τεμπών, την άμεση απομάκρυνση αυτής της κυβέρνησης. Όλα με το γάντι.
Η «κουτάλα» των Πρεσβειών και των εγχώριων ολιγαρχών ανακατεύει το χυλό, ετοιμάζει ή δοκιμάζει σενάρια εναλλαγών και ανακύκλωσης, ψάχνοντας «πρόσωπα» που θα έχουν το θάρρος να υπογράψουν νέες ατιμωτικές συμφωνίες (τι ωραία που έγινε η δουλειά με τη συμφωνία των Πρεσπών!), να έχουν κάποια μικρή απήχηση μέσα στην κοινωνία, να γίνεται με πιο ρέγουλο η «μοιρασιά» κι όχι να παίρνει όλα το κύκλωμα Μητσοτάκη κ.ο.κ. Αυτοί έτσι προετοιμάζουν το «φθινόπωρο» που έρχεται.
ΚΙ ΕΜΕΙΣ; Πώς προετοιμαζόμαστε για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης όπως εξελίσσεται; Να ψηφίσουμε κάποιο κόμμα, να ανεβάσουμε το ποσοστό του; Να καλέσουμε δύο πρώην πρωθυπουργούς να μας σώσουν; Να φτιάξουμε άλλο ένα κόμμα με τα ίδια υλικά; Να σταματήσουμε τις «συζητήσεις» και τα «συνέδρια» και να δράσουμε; Ποιοι και με ποιους στόχους; Με ποιες προδιαγραφές; Με ποιο σχέδιο για οικονομία, για πολιτεία, για εξωτερική πολιτική, για παιδεία, για πολιτισμό, για άμυνα; Δεν είναι εύκολο πράγμα η αντιμετώπιση του Υπαρξιακού Προβλήματος της Ελλάδας. Δεν είναι εύκολο να απαντηθεί το πώς μπορεί να σταθεί η χώρα στο περιβάλλον που διαμορφώνεται στη Ν.Α. Μεσόγειο. Κυρίως, δεν υπάρχουν διαμορφωμένοι όροι σε υποκειμενικό επίπεδο. Δεν υπάρχει η αναγκαία πολιτική και ιδεολογική πύκνωση που θα αφορά μεγάλα ακροατήρια και θα έχει την ικανότητα να αλλάζει τους συσχετισμούς.
Διότι υπάρχουν δύο τεράστια θέματα που δεν έχουν απαντηθεί: Πρώτον, ποια είναι τα βασικά συμπεράσματα που βγαίνουν από την πορεία της χώρας τα τελευταία 15 χρόνια (Μνημόνια, πανδημία, πόλεμος Ουκρανίας, μακελειό Γάζας, καθεστώς Μητσοτάκη, μετατροπή της χώρας σε αποικία); Το δεύτερο και βασικότερο είναι το εξής: Γιατί, ενώ έγιναν τόσα πολλά και κινήθηκε τόσος κόσμος αυτά τα 15 χρόνια, δεν προέκυψε ένα σημαντικό Πολιτικό Εγχείρημα που να είναι ποιοτικά διαφορετικό από τα προσφερόμενα και αυτοδιαφημιζόμενα και εντελώς προσωποπαγή σχήματα;
Να γιατί επιμένουμε σε μια διαφορετική στάση και πασχίζουμε πολλαπλά ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη αντιμετώπιση του Υπαρξιακού Προβλήματος της χώρας μας. Η δημιουργία μιας προοπτικής δεν είναι εύκολη υπόθεση, και θέλει δουλειά πολλή…
(Για παρεμφερή ζητήματα βλ. και άρθρο «Πάρτο αντίστροφα!» στο φύλλο 741)
