Αποσπάσματα από τον αποχαιρετισμό στον Στέργιο των συντρόφων και των φίλων του από το στέκι «Αμπάριζα», τους «Χωρίς Μεσάζοντες» και τη Δημοτική Κίνηση «Γαλάτσι, ο τόπος μου
Φεύγεις ήσυχος, γαλήνιος. Με ήσυχη τη συνείδηση σου. Έτσι όπως ταιριάζει σε εκείνον που έχει κάνει χρέος του. Όπως ταιριάζει σε έναν άνθρωπο που, μέχρι την τελευταία στιγμή, έμεινε πιστός, αταλάντευτος στις πεποιθήσεις του. Που δεν άφησε πίσω του καμιά εκκρεμότητα που να αφορά το βασικό περιεχόμενο της ζωής του.
Και εμείς, συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι, στέκουμε μπροστά σου σιωπηλοί. Παγωμένοι. Αδύνατο να κατανοήσουμε, αδύνατο να δεχθούμε το ανείπωτο γεγονός στα 58 σου μόλις χρόνια στην πιο αποδοτική περίοδο της ζωής σου.
Φροντίσαμε Στέλιο να γίνουν όλα απλά και σεμνά. Όπως θα ήθελες και εσύ. Άλλωστε όλοι σου τη ζωή έτσι διάλεξες να την περπατήσεις. Απλά, σεμνά, αθόρυβα. Το έργο σου όμως ήταν ουσιαστικό. Ουσιαστικό και «θορυβώδες». Μεγάλο όσο και η αγάπη και η εκτίμηση και η τύχη όσων σε γνώρισαν και δούλεψαν μαζί σου.
***
Διαμορφώθηκες πολιτικά στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια μέσα από τις γραμμές της ΠΠΣΠ και έζησες από κοντά και με ενδιαφέρον όλες τις περιπέτειες του ελληνικού αριστερού κινήματος. Ήρθες στο Γαλάτσι, στο δεύτερο τόπο που αγάπησες μετά την ιδιαίτερη πατρίδα του και αμέσως έγινες η ψυχή, το μυαλό και το κουράγιο όσων σχεδιάσαμε, όσων προσπαθήσαμε να κάναμε στην πόλη μας.
Από το «Αντίκρυ», στο στέκι «Αμπάριζα», στα κινήματα αλληλεγγύης, στους «Χωρίς Μεσάζοντες» και αργότερα στον συνεταιρισμό, στη δημοτική μας παρέμβαση. Μόχθησες ώστε όλα να προσπαθήσουν να εκφράσουν κάτι ποιοτικά διαφορετικό για την πόλη. […]
Έδινες χωριστή σημασία στην ιστορία και τον πολιτισμό. Το στέκι μας στο Γαλάτσι ξεχώρισε με τις εκδηλώσεις που οργάνωσες και επιμελήθηκες. Έδινες χωριστή σημασία στην ηθική. «Η πολιτική και ηθική», μας έλεγες, «είναι μεταξύ τους αχώριστες …πρέπει να φροντίσουμε να ξανασυναντηθούν».
Στην διάρκεια των μεγάλων κινητοποιήσεων ενάντια στα μνημόνια δεν έλειψες ούτε μέρα από το Σύνταγμα με το μεγάλο νταούλι σου να δίνει το τόνο της ψυχής σου…
Και όταν δεν είχε Σύνταγμα το νταούλι σου έσμιγε με τη φωνή της ντουντούκας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά της πόλης μας. Μας έλεγες: «Θα σταματήσουμε τις ασέλγειες που επιχειρούν πάνω στις ζωές μας τρόικες και μνημόνια μόνο αν, αισθανόμενοι βαθιά προσβεβλημένοι, εγερθούμε ως άνθρωποι, ως πόλη, ως χώρα…»
***
Ήσουν γέννημα και θρέμμα του Ποντιακού Ελληνισμού. Μας μιλούσες με περηφάνεια για το τόπο σου, για τις παραδόσεις, τις μνήμες, τον πολιτισμό του, τους διωγμούς. Δεν έμεινες στα εύκολα, τα προφανή.
Αφιέρωσες ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου και των ενδιαφερόντων σου στην ιστορία της πατρίδας σου. Διάβασες και γνώρισες σε βάθος για αυτή. Έτρεχες πρόθυμα σε κάθε εκδήλωση, και ήταν πολλές, που σε καλούσαν να μιλήσεις για τον Πόντο. Έτρεχες ακούραστα, και στις δύο όχθες του Αιγαίου. Δεν έμεινες μόνο στο διάβασμα. Με περισσή αγάπη και κόπο και θυσίες έφτιαξες μια σπάνια και εξαιρετική συλλογή με κάρτες και σπάνια έγγραφα του Τόπου σου. Η μνήμη είχε για σένα χωριστή αξία. […]
Η αγάπη σου για τον Ελληνισμό του Πόντου τροφοδότησε και μετασχηματίσθηκε σε άσβεστη αγάπη για την πατρίδα μας. Βαθιά πατριώτης και συνάμα διεθνιστής, με ίδια αγάπη και σεβασμό για τις πατρίδες όλων των λαών του κόσμου. Αδιάψευστο στοιχείο τα εκατοντάδες μηνύματα θλίψης που αναρτήθηκαν από τους φίλους και τους συντρόφους σου από την Τουρκία.
***
Στάθηκες πολύτιμος συνεργάτης στην εφημερίδα Δρόμος και επιμελήθηκες πολλά αφιερώματα για τον Πόντο και τις γενοκτονίες στην Τουρκία.
Ενεργό μέλος της ΚΟΕ, πήρες μέρος σε όλες τις διαδικασίες της εκφράζοντας με σαφήνεια και συνέπεια την ανάγκη διαμόρφωσής της σε έναν οργανισμό αναζήτησης, συμβολής και συμμετοχής σε ενδιαφέροντα κινήματα. Μέλος της πολιτικής επιτροπής, ήσουν πάντα ουσιαστικός, χωρίς ίχνος γκρίνιας, θετικός με διάθεση προσφοράς. [..]
Στο χώρο δουλειάς σου ήρθες σε επαφή με εκατοντάδες και χιλιάδες ανθρώπους και όσοι συνεργάστηκαν μαζί σου νοιώθουν πως έχασαν ένα στήριγμα που βοηθούσε όλους τους πολίτες στις σχέσεις τους με την εφορία και την κρατική διοίκηση.
Γι’ αυτή την ανεκτίμητη προσφορά σου κέρδισες την αγάπη και την εκτίμηση χιλιάδων ανθρώπων. Και το σπουδαιότερο… Κέρδισες τη χαρά να δεις να διαμορφώνονται με πλούσιο περιεχόμενο και ενδιαφέροντα, παρμένα από την Γιάννα και σένα, οι δυο σου γιοι, ο Ιάσονας και ο Αλέξης. Και μόνο αυτό, το γνωρίζω, θα σου ήταν αρκετό.
Μέσα σε στιγμές οδύνης και πένθους αισθανόμαστε, Στέλιο πιο φτωχοί πια.
Μας λείπεις ήδη. Για ένα είμαστε σίγουροι. Δεν θα λείψεις ούτε στιγμή, από το μυαλό και τη σκέψη και την καρδιά μας, στα όσα έχουμε σχεδιάσει και ονειρευτεί για αυτόν εδώ τον Τόπο. Τον …«Μικρό» και τον «Μεγάλο».
