Δεν ξέρω για εσάς, αλλά στο μαγαζί που εργάζομαι περάσαμε ζωή χαρισάμενη την Καθαρά Δευτέρα. Τι ζυμαρικά με μαρίδες, τι κρέμα από ταραμά, τι χταπόδι καρπάτσιο, τι λαγάνες και σαλάτες να γλύφεις και τα δάχτυλά σου. Μακάρι να νηστεύαμε πιο συχνά. Παίξαμε μουσική κατά τα ειωθότα –τέσσερις ώρες– και οι νηστευτές που κατέκλυσαν το μαγαζί έκαψαν κυριολεκτικά το πελεκούδι. Υποδεχτήκαμε τη Σαρακοστή με τσιφτετέλια – πλην όμως τσιφτετέλια νηστήσιμα, κατανυκτικά και ευπρεπώς ενδεδυμένα. Επιτέλους, ας μην τα κάνουμε όλα ίσιωμα.
Βγήκα και περπάτησα να με φυσήξει αέρας, να στανιάρω. Άντε πάλι τα ίδια, σκεφτόμουν, καθώς συνειδητοποιούσα ότι θα πρέπει για ακόμα μία χρονιά να εφεύρω στρατηγικές προκειμένου να επιβιώσω εν μέσω Σαρακοστής, προεκλογικής περιόδου, εθνεγερσίας και Ιησού από τη Ναζαρέτ. Ένας Θεός ξέρει πώς θα φτάσω ζωντανός ως το Πάσχα – ή μάλλον ως τη Δευτέρα του Πάσχα, γιατί και το Πάσχα, έτσι όπως το τυλίξαμε στις λαδόκολλες και τα τζατζίκια, το καταντήσαμε εξίσου ανυπόφορο. Εδώ και πολύ καιρό φλερτάρω με την ιδέα να αλλάξω θρησκεία, να γίνω κάτι εξωτικό και έντεχνο – Ραελιανός, λόγου χάρη. Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω στα UFO: τα βλέπω καθημερινά ολόγυρά μου.
Η γυναίκα και οι φίλοι μου, δεν παραλείπουν να μου επισημαίνουν ότι με τέτοιο σνομπισμό και κυνισμό, η ζωή δεν βγαίνει. Να πω ότι έχουν άδικο, θα ήταν ψέμα. Πιστεύω, ωστόσο, ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για μένα, αν μπορούσα τουλάχιστον να απολαύσω λίγο περισσότερη ησυχία. Έρχονται στιγμές που η υπερβολική συνάφεια του κόσμου κοντεύει να με τρελάνει, η ανάγκη για λίγη ιδιωτικότητα προβάλλει μέσα μου τόσο επιτακτική, σαν τον καθαρό αέρα. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου νεότερα ελληνικά συγκροτήματα –οι «Ματ σε δύο υφέσεις»– έχουν γράψει έναν υπέροχο τραγούδι με τον τίτλο Διάφανος Κόσμος (υπάρχει στο YouTube, αναζητήστε το). Προσυπογράφω τους στίχους του τραγουδιού μέχρι κεραίας. Με την υποσημείωση ότι δεν πρόκειται για κάποια γενικευμένη μέσα μου μισανθρωπία, όπως θα βιάζονταν ίσως να μου προσάψουν οι επικριτές μου. Πρόκειται μάλλον για κόπωση: μία τεράστια υπαρξιακή κόπωση από την Ελλάδα, την ηγεμονική της κουλτούρα και όλους όσοι την αναπαράγουν κατά τρόπο άκριτο και αγελαίο.
Πρέπει να επινοήσουμε εκ νέου τη Σαρακοστή. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο δεν βλέπω να γίνεται στο εγγύς μέλλον, αισθάνομαι υποχρεωμένος να την επινοήσω τουλάχιστον για τον εαυτό μου. Πρέπει να βρω θύλακες ιδιωτικότητας, περισυλλογής και άσκησης μέσα στο όργιο. Πρέπει να αντιτάξω ένα ήθος ευπρέπειας και αγάπης μέσα στην καθημερινή σφαγή. Κύριε, θα συνδράμεις τον δούλο σου σε αυτό το έργο; Θα τον βοηθήσεις να βγάλει μια άκρη;
