Του Μάριου Διονέλλη
Παίρνοντας αυτές τις μέρες τη στροφή των 40, συνειδητοποιώ πως η δική μου δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία γενιά που ΔΕΝ θα καταφέρει να αλλάξει τον κόσμο. (Ας το παραδεχτούμε πλέον – ώρα είναι).
Δεν θα με πείραζε και τόσο, ίσως εξάλλου να το υποσχόμασταν και από συνήθεια, έτσι, μόνο επειδή έπρεπε να το δώσουμε ως υπόσχεση στους μεγαλύτερους, που κάμποσες φορές νιώσαμε να βάζουν στις δικές μας πλάτες αυτή την υποχρέωση. Υπάρχουν, όμως, δύο γεγονότα που κάνουν ακόμα πιο δύσκολη τη θέση μου μπροστά στα 40 κεράκια.
Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο η δική μας γενιά, η γενιά του πρωθυπουργού μας, να είναι η πρώτη που όχι απλά δεν κατάφερε να αλλάξει τα πράγματα αλλά τα πήγε και προς τα πίσω. Ίσως να τα παραλέω, αλλά αποφασίστε εσείς αν η γενιά των σημερινών (αριστερών) σαραντάρηδων, που ήρθε τελικά στα πράγματα, εκφράζεται καλύτερα από τον Τσίπρα, ή από τον Πιτστιόρλα, την ώρα που ξεπουλά σωρηδόν, εσχάτως δε και τα τρένα.
Από την άλλη, δείτε αυτούς που ακολουθούν. Κάτι «νεολαίοι» που έχουν για γραμματέα τους έναν τύπο που θεωρεί δίκαιο να μπει η μάνα του στο Δημόσιο επειδή ο παππούς του ήταν αντάρτης. Και αν πάτε ακόμα παραπέρα, δείτε τους εφήβους από το σημερινό σχολείο που γίνονται βουλευτές για μια μέρα και διαλέγουν να ζητήσουν διατήρηση της προσευχής, των αρχαίων κα της έπαρσης της σημαίας.
Δυστυχώς.
