Του Μάριου Διονέλλη. Δεν είναι τόσο εύκολο να του ξεφύγεις. Ακονίζει καιρό τα δόντια του για σένα.
Είναι η χρυσή εφεδρεία του συστήματος που το ταΐζει χρόνια τώρα, με πολλές μορφές. Σήμερα, «αν λίγο σοβαρέψει», μπορεί και να συγκυβερνήσει, γιατί όχι. Είναι το φόβητρο της εξουσίας, το κακό σκυλί που βοηθά στην… ανάλυση των δημοσκοπήσεων.
Βοηθά να φύγει η συζήτηση από την οργή του κόσμου. Αυτή που αποτυπώνεται πια και στα ευρήματα των δημοσκόπων. Βοηθά να αλλάξει και πάλι η ατζέντα, να ξεχαστούν τα αιτήματα των καθηγητών, τα κενά στην εκπαίδευση και τα σχολεία που δεν άνοιξαν. Γιατί να ανοίξουν άλλωστε; για να διδάξουν όσα πέρασε τούτος ο τόπος από το ναζισμό;
Μέχρι σήμερα ο φόβος ήταν ότι θα φύγουμε από το ευρώ. Κάτι μου λέει πως το παραμύθι δεν πιάνει πια, το συνήθισε κι ο μπόμπιρας ο λαός και δεν το τρώει το φαΐ του. Και τώρα βγαίνει από το ντουλάπι το σκυλί του ναζισμού. Αγριεμένο, με τα σάλια του να τρέχουν.
Τα μηνύματα πλέον είναι τόσο σαφή που δε χωράνε παρερμηνείες. Αναγκάζονται να απειλήσουν ευθέως και αυτό δείχνει πως έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Αυτή την πλάγια, την υπαινικτική, που δρούσε υποσυνείδητα στα δελτία των 8 και των 9. Τώρα πια να ξέρετε πως «αν δε θέλετε τα μνημόνια υπάρχει και άλλος τρόπος να τα υποστείτε». Και τα σάλια δίπλα τρέχουν λερώνοντας τα μαρμάρινα πατώματα των τραπεζών.
Τώρα θέλει ψυχραιμία και προσήλωση. Στον κόσμο που αγωνίζεται, στον καθηγητή και στον δάσκαλο, στον απολυμένο και τον «διαθέσιμο», στον άνεργο και τον ανασφάλιστο, σε όλους εμάς που αν είμαστε μαζί δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε.
