Η σπουδή με την οποία διατυπώνονται «θέσεις» και «συμπεράσματα» για τα αποτελέσματα των προσφάτων εκλογών, η βεβαιότητα με την οποία προεξοφλούνται οι πολιτικές τους συνέπειες – μα πάνω απ’ όλα, η καπηλεία των αποτελεσμάτων αυτών από κομματάρχες και κομματικούς παπαγάλους παντοίας αποχρώσεως, με στόχο να πει ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του, επιτείνουν μέσα μου την ανάγκη να τρέξω να κρυφτώ. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το προπατορικό αμάρτημα όλων των παραπάνω διεργασιών έγκειται στην προσπάθεια να εξαχθεί μία ορισμένη λογική από τα πράγματα ή να εισαχθεί μία ορισμένη λογική στα πράγματα –λογική τιμωρητική, λογική συμφεροντολογική, λογική οπαδική– εκεί που μάλλον δεν υπάρχουν ούτε λογική, ούτε πράγματα. Απλή ασυναρτησία: αυτή είναι η δική μου εκτίμηση. Και μέσα στην ασυναρτησία, μέσα στο γενικό μπάχαλο και τη σύγχυση, όποιος πρόλαβε να επωφεληθεί, να πουλήσει μούρη, να κάνει αρπαχτή.
Με συγχωρείτε, σύντροφοι, που ακούγομαι δογματικός. Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Πολύ πιθανόν να κάνω λάθος· κι ακόμα πιθανότερο, να λείπουν κρίσιμες παράμετροι από το όλο ερμηνευτικό μου σχήμα. Σας λέω όμως με το χέρι στην κοιλιά, ότι άλλη φορά δεν έχω ξανανιώσει τέτοιο στροβίλισμα στο κενό, τέτοια ακατανοησία. Υποθέσεις κάνω πολλές κι εγώ, καμία όμως δεν πιστεύω ότι επαρκεί για να εξηγήσει πλήρως το φαινόμενο Βελόπουλος, τα σταλινικά ποσοστά πλείστων όσων δήμων, την πανηγυρική επανάκαμψη της «μπλε» Ελλάδας, το γύψο του κομμουνιστικού κόμματος, τη στάση του πρωθυπουργού. Προπάντων αυτή. Παράδοση της εξουσίας στο άψε-σβήσε, χωρίς πολλά-πολλά. Σαν να γύρευε αφορμή. Σαν να μετρούσε τις μέρες. Διερωτώμαι στο Θεό σας: αυτός ο φοβισμένος και ηττοπαθής άνθρωπος ήταν που διεκδικούσε για τον εαυτό του την «ώρα των πολλών»;
Σε καθημερινά πηγαδάκια, τα σενάρια τρόμου δίνουν και παίρνουν –ακόμα και από δεξιούς, που έχουν το θάρρος να μην χρυσώνουν το χάπι. Τώρα που θα βγει ο Κούλης, σου λένε, «τη βάψαμε». Έτσι όπως είναι χαρμάνια για μίζενς και μπίζνες, έτσι όπως επιστρέφουν σαν τα πουλιά του Χίτσκοκ, πιστεύοντας ότι αποκαθίσταται το φυσικό τους δικαίωμα στην εξουσία, δεν θα αφήσουν τίποτε όρθιο. Θα βγάλουν κυριολεκτικά το άχτι τους. Και τότε, τι θα κάνουμε;
Θα κάνουμε αυτό που κάναμε πάντα, σύντροφοι. Θα αγωνιζόμαστε. Θα μελετούμε, θα συζητούμε. Και θα επιβιώνουμε όπως ξέρουμε και μπορούμε. Κι όταν στις μεθεπόμενες εκλογές, ο Τσίπρας θα κατέβει για να μας σώσει εκ νέου από τον Κούλη, δεν θα πέσουμε απ’ τα σύννεφα. Θα κάνουμε και πάλι αυτό που κάναμε πάντα. Θα αγωνιζόμαστε, θα μελετούμε, θα συζητούμε. Και θα επιβιώνουμε όπως ξέρουμε και μπορούμε.
Μακάρι να είχα μια καλύτερη αντιπρόταση. Αλλά ύστερα από έντεκα χρόνια κρίσης και ήττας σε όλα τα επίπεδα, νομίζω πως οτιδήποτε άλλο κι αν επιχειρήσω να σας πω, θα ακουστεί γελοίο.
