Τέσσερις ημέρες απεργίας που παρέλυσαν μια μεγάλη επιχείρηση, όπως η Intracom, δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την εργοδοτική πίεση, που ασκήθηκε εξατομικευμένα και αφού είχαν προηγηθεί 100 απολύσεις.
Με τον εκβιασμό των απολύσεων οι εργαζόμενοι κλήθηκαν να υπογράψουν συμφωνία μείωσης 15% στο τμήμα του μισθού τους που είναι πάνω από τα 1.000 ευρώ μεικτά και με κατώφλι τα όρια των συλλογικών συμβάσεων. Οι δυο 48ωρες απεργίες, που έγιναν με σχεδόν καθολική επιτυχία σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα, και οι μαζικές γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων που αποφάσισαν και υλοποίησαν αυτό το πρόγραμμα κινητοποιήσεων θορύβησαν την εργοδοσία, όπως λέει στο Δρόμο ο αντιπρόεδρος του επιχειρησιακού σωματείου, Γιάννης Θεοχάρης. Η υπαναχώρηση από το αγωνιστικό πρόγραμμα της φιλοκυβερνητικής παράταξης –που έχει τη σχετική πλειοψηφία στη διοίκηση του σωματείου– ήδη από τη δεύτερη συνέλευση, δημιούργησε ένα «κενό» αγώνων που χρησιμοποίησε η διοίκηση της εταιρίας για να προχωρήσει σε ατομικές συμβάσεις.
Με τη λήξη της δεύτερης, απόλυτα επιτυχημένης, 48ωρης απεργίας (9 και 10 Φεβρουαρίου) και αφού στη συνάντηση που έγινε με τη διοίκηση φάνηκε η σταθερή της απόφαση να προχωρήσει στο πρόγραμμα μειώσεων μισθών, η καθυστέρηση κήρυξης της επόμενης κινητοποίησης άφησε το περιθώριο στην εργοδοσία να κινηθεί ελεύθερα.
«Έπρεπε να κινηθούμε πιο γρήγορα και πιο δυναμικά», λέει ο Γ. Θεοχάρης και αποδίδει ευθύνες στην παράταξη που διοικεί το σωματείο για την υποχωρητική στάση της, αλλά και στην παράταξη του ΠΑΜΕ που δεν πρόβαλε ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα άμεσων κινητοποιήσεων.
Είναι χαρακτηριστικό το σχετικό ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη (12/2), με τίτλο «Κάλεσμα έντασης του αγώνα». Αναφερόμενο στην ανακοίνωση της Αγωνιστικής Εργατοϋπαλληλικής Ενότητας (παράταξη του ΠΑΜΕ στο επιχειρησιακό σωματείο) που κατάγγελλε τη στάση της ΠΑΣΚΕ, αλλά «και τη λογική της Γένοβα» (η άλλη αριστερή παράταξη του σωματείου), καλούσε τους εργαζόμενους «να κάνουν συνελεύσεις τμημάτων και να αρνηθούν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις» και αφού μιλούσε για «ενιαίο ταξικό αγώνα σε επίπεδο κλάδου», τους καλούσε σε συμμετοχή «στην απεργία και τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 23 Φλεβάρη». Με τέτοια… ένταση του αγώνα στις 14 μέχρι 16 Φλεβάρη βρέθηκε ο κάθε εργαζόμενος μόνος του απέναντι στο εκβιαστικό δίλημμα «υπογραφή ή απόλυση».
Ζητήσαμε από τον Γ. Θεοχάρη την άποψή του για το αν είναι εφικτό να απαντηθεί αποτελεσματικά μια τέτοια εργοδοτική πίεση. Ο ίδιος είναι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί και την άποψή του τη στηρίζει στη μαζικότητα με την οποία οι ίδιοι οι εργαζόμενοι της Intracom ψήφισαν και συμμετείχαν στις δυο απεργίες, γεγονός που δεν είναι καθόλου δεδομένο για μια επιχείρηση που η τελευταία επιχειρησιακή απεργία έγινε το Νοέμβριο του 2008, αλλά και για εργαζόμενους που αμείβονται κατά κανόνα πάνω από τη συλλογική σύμβαση.
«Αρκεί», όπως λέει, «να εμπιστευτούμε τις διαθέσεις τους».
