«Εμείς, οι ενεργοί και ευαισθητοποιημένοι πολίτες της Ρόδου, παρακολουθούμε με έντονη ανησυχία τις εργασίες που εκτελούνται, το τελευταίο χρονικό διάστημα, στην αρχαία Ακρόπολη της Ρόδου.
Διαπιστώνουμε ότι η περιμετρική οριοθέτηση, η περίφραξη και το σταδιακό κλείσιμο του χώρου δεν έχουν μόνο σκοπό να αποτρέψουν την είσοδο αυτοκινήτων και μηχανών στον χώρο του αρχαίου Σταδίου και του Ωδείου, το οποίο θεωρούμε ορθό, αλλά αντιθέτως, όπως πληροφορηθήκαμε, στοχεύουν πρωτίστως στον περιορισμό πρόσβασης των πολιτών, με είσοδο έναντι καταβολής αντιτίμου (εισιτηρίου). Αυτόν τον αδικαιολόγητο περιορισμό, δεν μπορούμε να τον αποδεχτούμε.»
Έτσι ξεκινά η διαμαρτυρία πολιτών της Ρόδου, που ήδη συγκεντρώνουν υπογραφές στο διαδίκτυο, για το κλείσιμο μιας ολόκληρης περιοχής που για τους ανθρώπους του νησιού έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Όπως τονίζουν «Ο χώρος αυτός, εκτός από αρχαιολογικός, έχει και την ιδιότητα του κοινόχρηστου χώρου πρασίνου, περιπάτου και αναψυχής για τους κατοίκους της πόλης, είναι δε διαμορφωμένος έτσι ώστε να επιτελεί αυτόν τον ρόλο. Είναι από τους ελάχιστους χώρους, με αυτήν τη διττή ιδιότητα, που βρίσκεται αρμονικά συνδεδεμένος με τη ζωή της πόλης και των κατοίκων της και που συνδέεται άρρηκτα με την ιστορική μνήμη τους. Αποτελεί μια από τις σπάνιες περιπτώσεις αρχαίου μνημείου που έχει διατηρήσει τη διαχρονική και αναλλοίωτη χρήση του μέσα στο αστικό τοπίο. Το αρχαίο Στάδιο είναι χώρος συνάθροισης για τους κατοίκους, επισκέπτες και νέους της πόλης που αναζητούν μια ήρεμη (κι ανέξοδη) βόλτα, ένας χώρος όπου μικροί και μεγάλοι αθλούνται ενώ στο Ωδείο γίνονται πρόβες από θεατρικές και άλλες καλλιτεχνικές ομάδες…»
Δυστυχώς το σχετικό ρεπορτάζ της Δημοκρατικής της Ρόδου (του Νεκτάριου Καλογήρου) επιβεβαιώνει τους φόβους των πολιτών. Γράφει ο συνάδελφος:
«Το έργο “Ανάδειξη της Αρχαίας Ακρόπολης της Ρόδου” θα συνοδευτεί από τον οριστικό τερματισμό της δωρεάν και καθ’ όλο το 24ωρο διέλευσης στον χώρο του αρχαίου σταδίου, του Ωδείου και του ναού του Απόλλωνα. Με την ολοκλήρωση του έργου, η είσοδος στο περιβάλλον του μνημείου θα είναι ορισμένου χρόνου και θα απαιτεί χρηματικό αντίτιμο.
Πρόκειται για μια ειλημμένη απόφαση από το υπουργείο Πολιτισμού και ήδη έχει αρχίσει να γίνεται γνωστή, προκαλώντας μεταξύ των μελών της κοινωνίας έντονο προβληματισμό για το τι είναι σωστό και τι όχι…»
Η Αρχαιολογική Υπηρεσία θεωρεί πως τα μνημεία είχαν μείνει επί χρόνια απροστάτευτα, με αποτέλεσμα να προκαλούνται διάφορες ήπιες φθορές, ενώ βεβαίως και πολλοί δεν σεβάστηκαν τον χώρο, ρυπαίνοντάς τον ποικιλοτρόπως.
Το ζήτημα είναι όχι βεβαίως να μην προστατεύεται ο χώρος, αλλά να εξασφαλιστεί η ελεύθερη πρόσβαση –χωρίς οικονομική επιβάρυνση– των πολιτών της Ρόδου. Τα πράγματα περιπλέκονται λόγω της νομοθεσίας της ΕΕ, που δεν επιτρέπει τις διακρίσεις μεταξύ «ντόπιων» και «ξένων»…
Όπως ωστόσο σημειώνεται στο ρεπορτάζ, το ιδανικό θα ήταν να «αρθεί η απαγόρευση της κυκλοφορίας (για άθληση ή περίπατο) μέσα στο μνημείο στην περίοδο των εργασιών και μετά το πέρας τους να μην επιβληθεί εισιτήριο στην είσοδο. Άλλωστε, το υπουργείο Πολιτισμού εισπράττει κάθε χρόνο αρκετά εκατομμύρια ευρώ από τους υπόλοιπους αρχαιολογικούς χώρους της Ρόδου (Παλάτι, Μουσείο, Λίνδος, Κάμειρος κ.λπ.) ώστε να μπορεί να εξασφαλίσει την πληρωμή μερικών φυλάκων για την ακρόπολη.» (Πηγή: www.dimokratiki.gr)
Γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα για την υποκρισία και τα κροκοδείλια δάκρυα που πολλοί έχυσαν για την πυρκαγιά στις Μυκήνες.
Όλοι θέλουμε να αναδεικνύονται και να προστατεύονται οι αρχαιολογικοί χώροι, παραμένοντας ταυτόχρονα ζωντανό κομμάτι του κάθε τόπου, και όχι αποστειρωμένα μνημεία με πρόσβαση για όσους έχουν να πληρώσουν το αντίτιμο.
Μπορούν σίγουρα να βρεθούν άλλοι τρόποι για να εξασφαλιστούν έσοδα που θα βοηθούν στα όσα χρειάζεται να γίνουν. Δεν είμαι ο αρμόδιος να υποδείξω τέτοιου είδους λύσεις, όμως θεωρώ τραγικό το να αποφασίζεται το κλείσιμο αυτού του χώρου χωρίς καμία συζήτηση με τους πολίτες της Ρόδου.
Μέσα από ανοικτές διαδικασίες, με τη συμβολή πληθώρας επιστημόνων που ζουν στη Ρόδο και ασχολούνται με την ανάδειξη του πολιτισμού και της ιστορίας του νησιού, με φορείς που αποδεικνύουν εμπράκτως την ευαισθησία τους, με όσους αγαπάμε τα Δωδεκάνησα και θα μπορούσαμε να συμβάλλουμε με τον τρόπο μας.
Πάντως το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» δεν είναι λύση!
