Οι Δανοί Σοσιαλδημοκράτες έχασαν ελαφρά και ψήφους και ποσοστό στις εθνικές εκλογές αυτής της εβδομάδας, αλλά θεωρούνται νικητές από… σπόντα: διάφοροι πιθανοί σύμμαχοί τους, όπως οι Κοινωνικοί Φιλελεύθεροι και το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, πέτυχαν μεγάλη αύξηση και διπλασίασαν τις έδρες τους. Αντίθετα, οι Φιλελεύθεροι του απερχόμενου πρωθυπουργού Ράσμουσεν, που κυβερνούσαν με την ανοχή του ακροδεξιού DF και μικρότερων κεντροδεξιών και δεξιών κομμάτων, αναμένεται να περάσουν στην αντιπολίτευση παρόλο που ενισχύθηκαν σημαντικά. Η αιτία είναι, πάλι, οι απογοητευτικές επιδόσεις της υπόλοιπης Κεντροδεξιάς αλλά, κυρίως, της Ακροδεξιάς. Συγκεκριμένα, το ακροδεξιό «Κόμμα του Δανέζικου Λαού» (DF) συνέχισε την κατρακύλα που ξεκίνησε στις ευρωεκλογές, πέφτοντας τώρα κι άλλο: έλαβε μόλις 8,7% έναντι του 21,1% που είχε αποσπάσει το 2015, και έμεινε με μόνο 16 βουλευτές έναντι των 37 που είχε ως τώρα.
Έτσι ο βασικός μέχρι σήμερα σύμμαχος των Φιλελεύθερων περνά σε δεύτερη μοίρα, και μαζί του θαμπώνουν οι προσδοκίες του απερχόμενου πρωθυπουργού Ράσμουσεν (ο οποίος κατά τα άλλα συνυπέγραφε τις διακηρύξεις των ηγετών της Ε.Ε. ενάντια στον… ακροδεξιό κίνδυνο) να παραμείνει στην εξουσία. Η βαριά ήττα της Ακροδεξιάς, πέραν του ότι κονιορτοποιεί την υποκρισία του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου που φούσκωνε τον ακροδεξιό μπαμπούλα, χρήζει εξήγησης. Φαίνεται να υπάρχουν δύο βασικές αιτίες: η πρώτη είναι ότι οι κατ’ όνομα Φιλελεύθεροι απέδειξαν ότι μπορούν να εφαρμόσουν μια χαρά όλο το αντιμεταναστευτικό πρόγραμμα της Ακροδεξιάς, και μάλιστα με απανθρωπιά που θα ζήλευε και ο πιο φανατικός ρατσιστής: είναι χαρακτηριστική η πρόθεση της φιλελεύθερης κυβέρνησης να «γδύνει» τους πρόσφυγες που καταφέρνουν να φτάσουν στην πολιτισμένη Σκανδιναβία από τα τιμαλφή που τυχόν έχουν μαζί τους (εξίσου χαρακτηριστική η «ανθρωπιστική παρέμβαση» των Σοσιαλδημοκρατών, που έπεισαν τον Ράσμουσεν να επιτρέπει στους πρόσφυγες να κρατούν τις… βέρες τους).
Η δεύτερη αιτία είναι ότι η Ακροδεξιά, σε αντίθεση με την αντιμεταναστευτική πολιτική της που υιοθετήθηκε από τους Φιλελεύθερους, δεν κατάφερε να επιβάλει την εφαρμογή του «φιλολαϊκού» τμήματος του προγράμματός της (αύξηση των κοινωνικών δαπανών κ.λπ.). Παρ’ όλα αυτά συνέχισε να στηρίζει τον ακραίο νεοφιλελεύθερο Ράσμουσεν, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί στις κάλπες τόσο των ευρωεκλογών όσο και των εθνικών εκλογών. Πολλοί Δανοί στράφηκαν σε μικρότερα προοδευτικά κόμματα, χρησιμοποιώντας τα ως μέσο πίεσης επί της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας (η οποία δεν φημίζεται για τον… ριζοσπαστισμό της) ώστε αυτή να ασκήσει μια πιο φιλολαϊκή πολιτική.
