Κάποιοι απ’ το χώρο της Αριστεράς στέκονται σαστισμένοι και δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο. Τι έγινε και τι γίνεται εδώ και 2 χρόνια. Τι έπαθε ο κόσμος και φωνάζει για κατοχές, για χούντες, για προδότες και δωσίλογους;
Μήπως έχει αναπτυχθεί ένα μεγάλο, ένα τεράστιο εθνικιστικό ρεύμα και ο λαός βρίσκεται σε παράκρουση; Σε λίγο θα τα χάσουν τελείως, γιατί στους χώρους που συμπαθούν (ευρωπαϊκούς) θα αναπτυχθεί ένας νέος φιλελληνισμός ενάντια στα διατάγματα και τα τελεσίγραφα που επιβάλλουν τον αφανισμό και την κοινωνική καταστροφή. Μα είναι δυνατόν μια Αριστερά να μην μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς γίνεται; Κι όμως, φαίνεται πως είναι δυνατόν.
Η χώρα μεταβαίνει με γοργά βήματα προς την προτεκτορατοποίησή της και αυτό θα φανεί πολύ καθαρά και κυνικά το αμέσως επόμενο διάστημα.
Ο Σόιμπλε τώρα κανονίζει, μεθοδεύει πότε θα γίνουν εκλογές. Δεν το πιστεύει η θεσμική Αριστερά; Δεν πειράζει. Θα αναγκαστεί να το δει σε λίγο καιρό. Να δει, δηλαδή, ότι και διαλύεται ένα τμήμα του πολιτικού κρατικού ιστού της χώρας και αντικαθίσταται από νέες «θεσμίσεις» που θα ορίσουν τα γερμανοποιημένα ενωμένα… βουστάσια των Βρυξελλών. Οσονούπω θα ανοίξουν και γραφεία – παραρτήματα γερμανικών κομμάτων για να κάνουν ειδική δουλειά στην απείθαρχη νεολαία.
Μπροστά σε αυτή τη ντροπή, μπροστά σε αυτά που γίνονται και λέγονται δεν μπορεί να μην αναπτυχθεί ένα πατριωτικό αίσθημα, δεν μπορεί να μην υπάρξει μια δημοκρατική οργή, δεν μπορεί να μην κλιμακωθεί η αντίσταση στην κοινωνική καταστροφή που φέρνει η κατοχική μπότα. Μεροκάματα Ανατολικής Ευρώπης μετά την πτώση του Τείχους, απαξίωση και ξεπούλημα εθνικού και παραγωγικού πλούτου, λεηλασία εισοδημάτων.
Βέβαια, οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες δειλά-δειλά οδεύουν προς τη γερμανική πρεσβεία ή το γερμανικό προξενείο, καίγονται σημαίες με τον αγκυλωτό σταυρό, αλλά σωστά τα κύρια βέλη πέφτουν προς το «ελληνικό» άντρο της άλωσης: το ευαγές ίδρυμα της Βουλής, όπου σύσσωμη η «εθνική αντιπροσωπεία» επιδίδεται στη δουλική κωλοτούμπα, νέα άσκηση στη θέση της οσφυοκαμψίας. Όλοι μαζί, 198 από τους 300 αυτή τη φορά, φίλησαν τις κατουρημένες ποδιές των αρχόντων της σύγχρονης χρηματοδεσποτείας και του Δ’ Ράιχ για να… σώσουν τη χώρα. Για να τη χρεοκοπήσουν με ρυθμό και παλμό, υπό τα εμβατήρια και το βηματισμό των ΜΑΤ και των ειδικών σωμάτων τάξης που θα μας αποστείλει η νέα διοίκηση.
Η 12η Φεβρουαρίου ήταν μια μαύρη μέρα για τη χώρα. Ναι, για τη χώρα που υπήρχε, όπως υπήρχε πριν από 2 χρόνια (και δεν χαιρόμαστε για τον τρόπο ύπαρξής της) αλλά δεν επιχαίρουμε μαζί με τους νενέκους και νεοραγιάδες για την εξαφάνισή της.
Η 12η Φεβρουαρίου ήταν μια μέρα αντίστασης και αγώνα ταυτόχρονα. Υπάρχει η «Ελλάδα που αντιστέκεται», υπάρχει ένα σφρίγος που γαλβανίζεται σε υπόγειες διαδρομές, που παίρνει δύναμη από το παρελθόν (Κολοκοτρώνη, ΕΑΜ κ.λπ.) για να ανοίξει τους δρόμους του μέλλοντος. Η μαθητική νεολαία, η ατίθαση νεολαία που για ώρες συγκρούονταν στους δρόμους την περασμένη Κυριακή είναι σπόρος που γρήγορα θα δώσει ανθούς και καρπούς.
Οι χαλυβουργοί και δεκάδες άλλες διάσπαρτες εστίες αντίστασης δίνουν ουσιαστικό τόνο και συμβάλλουν με τον τρόπο τους στη σταδιακή αλλαγή των συνειδήσεων, όπως και το ζευγάρι των εργαζόμενων στον ΟΕΚ, που απειλούσε να αυτοκτονήσει. Αγώνες και τραγικές προσωπικές ιστορίες που θα πληθαίνουν, θα διδάσκουν, θα παραδειγματίζουν και θα πυροδοτούν μεγαλύτερα γεγονότα.
Το Πότε θα κάνει ξαστεριά, πότε θα Φλεβαρίσει… που τραγουδιόταν στους δρόμους γύρω από την Καπνικαρέα θα ακουστεί σε όλη την Ελλάδα.
Ο αγώνας συνεχίζεται!
Η χώρα μεταβαίνει με γοργά βήματα προς την προτεκτορατοποίησή της και αυτό θα φανεί πολύ καθαρά και κυνικά το αμέσως επόμενο διάστημα.
Ο Σόιμπλε τώρα κανονίζει, μεθοδεύει πότε θα γίνουν εκλογές. Δεν το πιστεύει η θεσμική Αριστερά; Δεν πειράζει. Θα αναγκαστεί να το δει σε λίγο καιρό. Να δει, δηλαδή, ότι και διαλύεται ένα τμήμα του πολιτικού κρατικού ιστού της χώρας και αντικαθίσταται από νέες «θεσμίσεις» που θα ορίσουν τα γερμανοποιημένα ενωμένα… βουστάσια των Βρυξελλών. Οσονούπω θα ανοίξουν και γραφεία – παραρτήματα γερμανικών κομμάτων για να κάνουν ειδική δουλειά στην απείθαρχη νεολαία.
Μπροστά σε αυτή τη ντροπή, μπροστά σε αυτά που γίνονται και λέγονται δεν μπορεί να μην αναπτυχθεί ένα πατριωτικό αίσθημα, δεν μπορεί να μην υπάρξει μια δημοκρατική οργή, δεν μπορεί να μην κλιμακωθεί η αντίσταση στην κοινωνική καταστροφή που φέρνει η κατοχική μπότα. Μεροκάματα Ανατολικής Ευρώπης μετά την πτώση του Τείχους, απαξίωση και ξεπούλημα εθνικού και παραγωγικού πλούτου, λεηλασία εισοδημάτων.
Βέβαια, οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες δειλά-δειλά οδεύουν προς τη γερμανική πρεσβεία ή το γερμανικό προξενείο, καίγονται σημαίες με τον αγκυλωτό σταυρό, αλλά σωστά τα κύρια βέλη πέφτουν προς το «ελληνικό» άντρο της άλωσης: το ευαγές ίδρυμα της Βουλής, όπου σύσσωμη η «εθνική αντιπροσωπεία» επιδίδεται στη δουλική κωλοτούμπα, νέα άσκηση στη θέση της οσφυοκαμψίας. Όλοι μαζί, 198 από τους 300 αυτή τη φορά, φίλησαν τις κατουρημένες ποδιές των αρχόντων της σύγχρονης χρηματοδεσποτείας και του Δ’ Ράιχ για να… σώσουν τη χώρα. Για να τη χρεοκοπήσουν με ρυθμό και παλμό, υπό τα εμβατήρια και το βηματισμό των ΜΑΤ και των ειδικών σωμάτων τάξης που θα μας αποστείλει η νέα διοίκηση.
Η 12η Φεβρουαρίου ήταν μια μαύρη μέρα για τη χώρα. Ναι, για τη χώρα που υπήρχε, όπως υπήρχε πριν από 2 χρόνια (και δεν χαιρόμαστε για τον τρόπο ύπαρξής της) αλλά δεν επιχαίρουμε μαζί με τους νενέκους και νεοραγιάδες για την εξαφάνισή της.
Η 12η Φεβρουαρίου ήταν μια μέρα αντίστασης και αγώνα ταυτόχρονα. Υπάρχει η «Ελλάδα που αντιστέκεται», υπάρχει ένα σφρίγος που γαλβανίζεται σε υπόγειες διαδρομές, που παίρνει δύναμη από το παρελθόν (Κολοκοτρώνη, ΕΑΜ κ.λπ.) για να ανοίξει τους δρόμους του μέλλοντος. Η μαθητική νεολαία, η ατίθαση νεολαία που για ώρες συγκρούονταν στους δρόμους την περασμένη Κυριακή είναι σπόρος που γρήγορα θα δώσει ανθούς και καρπούς.
Οι χαλυβουργοί και δεκάδες άλλες διάσπαρτες εστίες αντίστασης δίνουν ουσιαστικό τόνο και συμβάλλουν με τον τρόπο τους στη σταδιακή αλλαγή των συνειδήσεων, όπως και το ζευγάρι των εργαζόμενων στον ΟΕΚ, που απειλούσε να αυτοκτονήσει. Αγώνες και τραγικές προσωπικές ιστορίες που θα πληθαίνουν, θα διδάσκουν, θα παραδειγματίζουν και θα πυροδοτούν μεγαλύτερα γεγονότα.
Το Πότε θα κάνει ξαστεριά, πότε θα Φλεβαρίσει… που τραγουδιόταν στους δρόμους γύρω από την Καπνικαρέα θα ακουστεί σε όλη την Ελλάδα.
Ο αγώνας συνεχίζεται!
Σχόλια
