Τι να πρωτοθυμηθώ από την Έκθεση στα τόσα χρόνια της λειτουργίας της…
Πήγαινα από το 1952, 10-12 ετών, με τον πατέρα και τη μητέρα μου και όλα μού φαίνονταν φαντασμαγορικά. Τα λαμπερά περίπτερα των κρατών και των αντιπροσωπειών, τα πολλά φώτα, τα νέα επιτεύγματα και κάθε τι νέο που δημιουργούσε ο άνθρωπος.
Εντυπωσιακό πάντα το αμερικανικό περίπτερο, που όταν έφερε για πρώτη φορά τα πλαστικά κυπελλάκια γινόταν ουρά για να πάρουμε ένα. Αν πεις και για τα σφουγγαράκια που τα περιεργαζόμασταν σαν πράγματα εξωγήινα. Τα καινούργια μοντέλα αυτοκινήτων που γυάλιζαν παρατεταγμένα και προσπαθούσαμε να μπούμε κρυφά μέσα και να πιάσουμε -έστω- το τιμόνι.
Βέβαια το λούνα-παρκ που ήταν τότε στις δόξες του, με τρενάκι, συγκρουόμενα, ρόδα και τη μεγάλη κούνια με τις αλυσίδες, που ανέμιζαν οι φούστες των κοριτσιών και τα φαρδιά φουρό τους στα στριφογυρίσματά της. Τους μαγικούς καθρέφτες που σε παραμόρφωναν και σε έκαναν ψηλό, κοντό, χοντρό ή αδύνατο και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Ακόμα τους διάφορους τσαρλατάνους-ταχυδακτυλουργούς, μάγους και πώς αλλιώς να τους πεις, που στήνονταν στο λούνα-παρκ και αυτοί, κατά παράταξη. Το τρένο-φάντασμα που ήταν πολύ τρομακτικό και όποιος πιτσιρικάς έμπαινε είχε να παινεύεται, μετά, στην παρέα του. Όλα αυτά, όμως, με τον καιρό εξέλιπαν σιγά-σιγά όπως μειώθηκε και ο χρόνος διάρκειας. Ο σεισμός του ’78 γύρισε τα πάνω-κάτω και εκείνη τη χρονιά τα περίπτερα και η συμμετοχή ήταν υποτονική.
Απαγόρευσαν να κατεβαίνουν τα αυτοκίνητα στην Έκθεση που υπήρχε κάτω από το Παλαί και ήταν ένα υπέροχο κατασκεύασμα με συμμετοχή όλων των αντιπροσωπειών.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η πτώση και η αλλαγή ήταν εντυπωσιακές.
Η χούντα κουβαλούσε κόσμο με πούλμαν από τα γύρω χωριά για να υποδεχθούν τον πρωθυπουργό-πρόεδρο στο αεροδρόμιο και να τον συνοδεύσουν μέχρι το Μακεδονία Παλλάς με πλακάτ και ζητωκραυγές. Αυτό το γεγονός υπήρχε βέβαια και πριν από τη χούντα και μετά, αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Το αστείο ήταν ότι την εποχή των αποστατών, τα πούλμαν δεν έφεραν κόσμο στο αεροδρόμιο για τον Στεφανόπουλο και αναγκάστηκαν να κολλήσουν στα παράθυρα αφίσες των υπουργών της κυβέρνησης για να μη φαίνεται το εσωτερικό του λεωφορείου και τα χάλια τους.
Την τελευταία φορά που πήγα, πριν από 5 χρόνια, αποκαρδιώθηκα τόσο πολύ που δεν μου έκανε όρεξη να ξαναπάω. Όλα τα περίπτερα ήταν κρατικά, δηλαδή των υπουργείων. Καθαρά προπαγανδιστικά και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Έλειψαν πλέον τα ακροβατικά που μας καθήλωναν – να βλέπουμε τον μοτοσυκλετιστή να ανεβαίνει ένα σύρμα 200 μέτρα μήκος και 15 ύψος κάνοντας διάφορα νούμερα. Ακόμη τα πυροτεχνήματα που φαίνονταν από όλη την πόλη δύο φορές την εβδομάδα και μας έβγαζαν από τα σπίτια στους δρόμους για να τα δούμε. Ο γύρος του θανάτου με τον Αντώνιο Πάσσα, όπως διαλαλούσε ο σπίκερ, το θρυλικό Κυπριωτόπουλο, το οποίο κατορθώνει να περιφέρεται στο μεγάλο αυτό βαρέλι με μοτοσυκλέτα και με κίνδυνο της ζωής του.
Τώρα, πλέον, η λάμψη της δεν υπάρχει. Έχει γίνει καθαρά χώρος αντιπαράθεσης της κυβέρνησης που προσπαθεί να δείξει τα επιτεύγματά της και της αντιπολίτευσης που την κατηγορεί. Δεν μου κάνει καρδιά να ξαναπάω, ούτε το συζητάω… ούτε και για τη μαύρη μπίρα (που δεν πίνω) ούτε και για οτιδήποτε.
Κωνσταντίνος Δ. Γκάτος
