Του Στέλιου Φωκά
Χθες το μεσημέρι, στο «πατείς με – πατώ σε» 550 λεωφορείο προς Κηφισιά. Μια κυρία μιλάει έντονα στο κινητό, βασικά είχε ξεκινήσει να μιλάει από το Γηροκομείο στους Αμπελοκήπους, είχαμε φτάσει στα Κανατάδικα στο Μαρούσι και συνέχιζε απτόητη. Θέμα της λογομαχίας; Το όνομα που θα έπαιρνε σε λίγο καιρό το εγγόνι.
– «Όχι γιε μου, τα είπαμε, το όνομα του πατέρα σου θα πάρει το παιδί, είναι το πρώτο και είναι αγόρι, δεν το συζητάω…
…Τι εννοείς δεν σου αρέσει το Ιγνάτιος; Δεν σου αρέσει το όνομα του πατέρα σου; Ποτέ δεν σου άρεσε; Αχ Παναγιά μου θα τρίζουν τα κόκκαλα του συγχωρεμένου…»
Και δωσ’ του να αραδιάζει η μάνα τα ονόματα όλων των αρρένων του σογιού, συγχωρεμένων και μη, μπας και το σώσει κάπως το πράγμα. Να πάρει τουλάχιστον το παιδί όνομα από το σόι του πατέρα του. Τίποτα. Τον παππού τον έλεγαν Νείλο (σιγά να μην το βγάλετε και Αλιάκμονα!) το θείο τον λένε Ανανία (έλεος!), κάτι άλλα δεν τα έπιασα.
«…Και πως θα το βγάλεις; Αλέξανδρο; Το όνομα του πεθερού σου; Ωραία μπράβο! Συγχαρητήρια! Εμείς τίποτα ε; Πουθενά εμείς. Ε, όχι φυσικά και δεν γίνεται να του δώσεις το δικό μου όνομα, Ελπινίκη θα το βγάλουμε αγόρι πράμα; Και της πεθεράς σου δεν κάνει, Ερασμία. Ευτυχώς που δεν είναι κορίτσι δηλαδή γιατί Ερασμία θα το έβγαζες είμαι σίγουρη!»
Πλησιάζει η στάση μου, σηκώνομαι και πατάω το κουμπί. Μόλις σταματάει το λεωφορείο ακούω την ύστατη προσπάθειά της:
«…να σου πω βρε γιε μου, δεν το βγάζουμε Αλέξανδρο – Ιγνάτιο;»
Οπότε γυρίζω και της λέω:
– «Έτσι μπράβο, μια σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις…»
Το τι έγινε στο λεωφορείο δεν περιγράφεται…
