Συνεχίζονται οι ισραηλινές πυραυλικές επιθέσεις στη Γάζα – μια λωρίδα γης έκτασης ίσης σχεδόν με τη Λευκάδα, όπου ζουν εγκλωβισμένοι σε άθλιες συνθήκες, και υπό συνεχή ισραηλινό αποκλεισμό, περίπου 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι. Το πρώτο κύμα επιθέσεων στόχευε την εξόντωση μαχητών της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Μαζί μ’ αυτούς, σημειώθηκαν για μια ακόμη φορά «παράπλευρες απώλειες» (9 άμαχοι, εκ των οποίων 4 γυναίκες και 4 παιδιά), αφού ως γνωστόν το κατοχικό κράτος θεωρεί αναλώσιμους τους Παλαιστίνιους. Τις επόμενες μέρες οι πυραυλικές επιθέσεις κλιμακώθηκαν, έτσι ώστε αυτή τη στιγμή οι νεκροί ξεπερνούν τους 30, και οι τραυματίες τους 100.
Οι Δυτικές κυβερνήσεις καλούν σε αυτοσυγκράτηση «και τις δύο πλευρές»! Αυτό έκανε χθες π.χ. ο αρχιερέας της ευρωπαϊκής υποκρισίας Ζοζέπ Μπορέλ, ύπατος αρμοστής εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε., που ζήτησε «άμεση εκεχειρία η οποία θα τερματίσει τις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Γάζα και την τρέχουσα εκτόξευση ρουκετών κατά του Ισραήλ». Από την πλευρά του, εκπρόσωπος της κυβέρνησης Μπάιντεν δήλωσε ότι «όλα τα μέρη πρέπει να φροντίσουν να αποφεύγεται ο θάνατος αμάχων και να μειωθεί(!) η βία».
Αυτό που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν οι Δυτικοί είναι ότι, για τη συντριπτική πλειοψηφία του παλαιστινιακού λαού, δεν αποτελεί επιλογή η υποταγή στο ρατσιστικό και τρομοκρατικό καθεστώς του ισραηλινού απαρτχάιντ (όροι διεθνών οργανισμών πια…). Αντίθετα, η επιλογή που κάνουν οι Παλαιστίνιοι, η μια γενιά μετά την άλλη, είναι η αντίσταση. Διότι έχουν τη βαθιά πεποίθηση ότι έτσι, αργά ή γρήγορα, όσες θυσίες κι αν χρειαστούν, η πατρίδα τους θα απελευθερωθεί και οι πρόσφυγες θα επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Βαρβαρότητα, και «μικρά» συμβάντα με σημασία
Οι ισραηλινοί από την πλευρά τους, είτε με «κεντροδεξιά» κυβέρνηση –όπως θεωρούνταν η προηγούμενη– είτε με ανοιχτά ακροδεξιά (όπως η τωρινή υπό τον Νετανιάχου), στηρίζονται στις πλάτες της Δύσης νομίζοντας ότι η κυριαρχία τους δεν θα έχει τέλος. Συνεχίζουν λοιπόν να γκρεμίζουν σπίτια και σχολεία, να φυλακίζουν επ’ αόριστον χωρίς δίκες, να βασανίζουν, να σκοτώνουν, και να εγκαθιστούν (παράνομα σύμφωνα με τον ΟΗΕ, αλλά ποιος νοιάζεται;) εκατοντάδες χιλιάδες ένοπλους ακροδεξιούς εποίκους σε κλεμμένη γη. Ξέρουν ότι έτσι απλά διαιωνίζουν την αιματοχυσία, αλλά η αλαζονεία τους δεν τους επιτρέπει να σκεφτούν έναν άλλο τρόπο. Βοηθά βέβαια και ο σιωπηρός εκβιασμός που ασκούν, απειλώντας το σύμπαν με πυρηνικό Αρμαγεδδώνα εάν παραστριμωχτούν…
Ίσως «μικρά» συμβάντα να εξηγούν καλύτερα από το επαναλαμβανόμενο μακελειό στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη το πώς σκέφτεται και δρα η κάθε πλευρά. Για παράδειγμα, η κατεδάφιση (για δεύτερη φορά) από ισραηλινές μπουλντόζες ενός παλαιστινιακού δημοτικού σχολείου κοντά στη Βηθλεέμ εντάσσεται στο σχέδιο εξαναγκασμού των γηγενών Παλαιστινίων να αναζητήσουν μια σχετική έστω «κανονικότητα» στις γειτονικές αραβικές χώρες ως πρόσφυγες. Η αντίδραση ενός 11χρονου Παλαιστίνιου, όπως καταγράφηκε από κάμερα παλαιστινιακού καναλιού: «Ήρθαν ξημερώματα και άρχισαν να γκρεμίζουν το σχολείο μας. Θέλουν να μείνουμε αγράμματοι και να φύγουμε. Εμείς όμως είπαμε, δεν πειράζει, θα κάνουμε μαθήματα σε σκηνές. Όταν απελευθερωθούμε, θα το ξαναχτίσουμε ακόμη πιο όμορφο»…
Κουρελιασμένοι κανόνες
Τα κατορθώματα των ισραηλινών σημειώνονται βέβαια και πέρα από τα παλαιστινιακά εδάφη, καθώς κατέχουν και εδάφη τρίτων χωρών – ένα από τα υπόλοιπα θύματά τους, η Συρία, εδώ και χρόνια βομβαρδίζεται διαρκώς από ισραηλινά αεροσκάφη: το τελευταίο δεκαήμερο έχουν σημειωθεί τουλάχιστον πέντε νυχτερινές ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές εναντίον συριακού εδάφους, με θύματα τόσο στρατιωτικούς όσο και αμάχους. Όμως κανείς (ούτε καν οι Ρώσοι) δεν ψελλίζει έστω και για τους τύπους μια διαμαρτυρία. Θεωρείται «φυσιολογικό» το Ισραήλ να κουρελιάζει κάθε κανόνα…
Ένας ακόμη κανόνας που υποτίθεται ότι είναι ιερός, αλλά κουρελιάζεται από το κατοχικό κράτος, λέει ότι κανείς δεν φυλακίζεται –και δη επ’ αόριστον– χωρίς απαγγελία κατηγορίας και δίκη. Οι ισραηλινοί έχουν ξεπεράσει και αυτό το ταμπού: με απόφαση οποιουδήποτε στρατιωτικού διοικητή ένας Παλαιστίνιος μπορεί να τεθεί σε «διοικητική κράτηση», ανανεούμενη ανά εξάμηνο. Αυτή ήταν η περίπτωση του Χαντέρ Αντνάν, που επανειλημμένα φυλακίστηκε χωρίς απαγγελία κατηγορίας και χωρίς δίκη: για πρώτη φορά το 1999, κι έπειτα το 2000, το 2002, το 2005, το 2008 και το 2010. Όμως ιδίως μετά το 2011, σχεδόν όλα τα χρόνια βρισκόταν φυλακισμένος με το σύστημα της «διοικητικής κράτησης». Στις 2 Μαΐου, σε ηλικία 45 ετών, πέθανε μετά από απεργία πείνας 87 ημερών. Μπήκε έτσι στη χορεία των μαρτύρων – και στη μακρά λίστα των εγκλημάτων αυτού που πολλοί πλέον δεν αποκαλούν Ισραήλ αλλά IsraHell, ΙσραΚόλαση.
