Του El Balador
Είναι μικρά νησιά στον χάρτη, η μία απομονωμένη στον Βόρειο Ατλαντικό, η άλλη δίπλα στη βάση της άλλοτε μεγαλύτερης σε έκταση αυτοκρατορίας όλων των εποχών. Δεν θα τις ακούσεις να πρωταγωνιστούν στις ειδήσεις παρά μόνο ως χώρες που βρέθηκαν στη δίνη της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και υπέφεραν πολύ, κάνοντας ωστόσο η καθεμιά τις επιλογές της. Η Ισλανδία και η Ιρλανδία αποτελούν, η δεύτερη λιγότερο η άλλη περισσότερο, τις ομάδες που εξέπληξαν με τα αποτελέσματά τους τούς θεατές της αποκαλούμενης και διοργάνωσης των εκπλήξεων. Μικρές χώρες και οι δύο, απέκτησαν οπαδούς στο Euro που διεξάγεται στη Γαλλία, ενώ η συμπεριφορά των οπαδών τους αποθεώθηκε από ποδοσφαιρόφιλους και μη στον οργιαστικό κόσμο των social media. Είναι η τύχη ή είναι η μαγεία αυτού του μοναδικού στον κόσμο αθλήματος που δίνει τη δυνατότητα ακόμα και στον πιο μικρό, τον πιο αδύναμο, σε ένα πάμφτωχο παιδί σαν τον Γκαρίντσα με χαλασμένη σπονδυλική στήλη και άνισα πόδια, να διασύρει με τις ντρίπλες του τους αντιπάλους του και να λατρεύεται σαν θεός από χιλιάδες οπαδούς.
«Everything is possible», δήλωσε μέσα στη σεζόν ο ιδιοφυής Γερμανός προπονητής της Λίβερπουλ, Γιούργκεν Κλοπ, εξηγώντας την τεράστια αλλαγή που επέφερε με λίγους μήνες δουλειάς στην ομάδα του λιμανιού, μετατρέποντάς την σε ένα αξιόμαχο σύνολο. Αυτή του τη φράση οι άνθρωποι του ισλανδικού ποδοσφαίρου ξεκίνησαν να την κάνουν πράξη την τελευταία δεκαετία. Σε μια χώρα που ο χειμώνας είναι βαρύς και το γκαζόν του γηπέδου δεν «ευδοκιμεί», η Ισλανδική Ομοσπονδία επένδυσε στα κλειστά γήπεδα και κάθε πόλη και χωριό απέκτησε τη δική του ομάδα και οι κάτοικοι ασχολήθηκαν με το ποδόσφαιρο. Η αγάπη τους για το σπορ πήρε τέτοια μεγέθη που είναι πλέον εντυπωσιακός ο αριθμός των προπονητών με επαγγελματικό δίπλωμα στη χώρα. Κοντά στους 1.000 σε μία χώρα 330.000 ανθρώπων. Η ανάπτυξη των υποδομών, η δουλειά και το μεράκι έκαναν μια εθνική ομάδα που βρισκόταν στα επίπεδα της Μάλτας και του Λιχτενστάιν να βρίσκεται πλέον στην 31η θέση της παγκόσμιας κατάταξης της FIFA, και τον Έιντουρ Γκούντγιονσεν, τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που έβγαλε η χώρα, στα 37 του, μετά από καριέρα στην Τσέλσι και στην Μπαρτσελόνα, να ζει στη Γαλλία και να συμμετέχει με την Ισλανδία σε μια μεγάλη διοργάνωση που δεν είχε δει στα πιο τρελά του όνειρα.
Ιρλανδοί δημοσιογράφοι που παρατηρούν την εξέλιξη της Ισλανδίας εκτιμούν ότι δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η δική τους χώρα, και δεν μιλούν μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά για τις ριζοσπαστικές και εναλλακτικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν στο παγωμένο νησί μετά από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και κατάφεραν να μειώσουν την ανεργία, να αποδώσουν ευθύνες για το χρηματοπιστωτικό «πάρτι» και να βάλουν τη χώρα σε μία τελείως διαφορετική ρότα.
Σ’ αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι η ιρλανδική ομάδα έκανε αξιόλογες εμφανίσεις στο Euro που ολοκλήρωσε με τον αποκλεισμό της από την διοργανώτρια Γαλλία, αλλά δεν είναι παράξενο να θέλει να ζήσει κι αυτή στιγμές σαν αυτές που έζησε απέναντι στην Αγγλία η ομάδα μιας χώρας που χει πληθυσμό όσο το Κόβεντρι. Σε κάθε περίπτωση, η οργάνωση και η μεθοδολογία που ακολούθησαν οι Ισλανδοί εκτιμάται ότι θα είχε σημαντικά αποτελέσματα στο ιρλανδικό ποδόσφαιρο, το οποίο νιώθει την ίδια στασιμότητα με αυτή των Άγγλων «δασκάλων» που μόλις την τελευταία 2ετία έθεσαν σε εφαρμογή ένα πλάνο ποδοσφαιρικής ανάπτυξης και υποδομών στις μικρές ηλικίες κι ενώ το αγγλικό πρωτάθλημα είναι με διαφορά το πλουσιότερο στον κόσμο.
Θα ’χουν τα κατορθώματα της Ισλανδίας την ίδια επιρροή με αυτήν που έχει ήδη το Brexit στις ευρωπαϊκές χώρες; Θα μιμηθούν κι άλλοι το παράδειγμά της ή θα ξεχαστεί; Άραγε, μέχρι πού μπορεί να φτάσει; Κάπως έτσι ξεκίνησαν τη διοργάνωση σε διαφορετικές εποχές και ως διαφορετικά μεγέθη η Τσεχοσλοβακία του ’76, η Δανία του ’92 και η Ελλάδα το ’04 και στο τέλος πέτυχαν αυτό που θεωρούνταν «αδύνατο». Η συνέχεια επί του γηπέδου κι επί της οθόνης.
