Συνέντευξη του Αλμπέρτο Ακόστα, υποψήφιου προέδρου του Ισημερινού υποστηριζόμενου από την Αριστερά και τις ιθαγενικές οργανώσεις στον Ερρίκο Φινάλη
Πριν δύο εβδομάδες και ενόψει των προεδρικών εκλογών που διεξάγονται αύριο στον Ισημερινό, δημοσιεύσαμε στον Δρόμο ένα πρώτο άρθρο σχετικά με τις εξελίξεις σ’ αυτή τη λατινοαμερικάνικη χώρα. Εξελίξεις που σημαδεύονται από σημαντικές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του λαϊκού στρατοπέδου, το οποίο είχε αναδείξει στην προεδρία της χώρας τον Ραφαέλ Κορέα.
Αυτή τη φορά μιλάμε με τον Αλμπέρτο Ακόστα, υποψήφιο πρόεδρο υποστηριζόμενο από την Αριστερά και τις ιθαγενικές οργανώσεις. Ο επικεφαλής της Πολυεθνικής Ενότητας της Αριστεράς στη συνέντευξή του αιτιολογεί τη ρήξη με τον Κορέα, υποστηρίζει ότι η Δημοκρατία είναι πρωταρχική προϋπόθεση για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον αιώνα μας, εξηγεί το πρόγραμμά του και, τέλος, εκφράζει την πεποίθηση ότι μέσα από τους αγώνες των ευρωπαϊκών λαών θα αναδειχθεί μια νέα Ευρώπη.
Στην Ευρώπη, ακόμη και στην Αριστερά, υπάρχει μια συγκεχυμένη εικόνα για τις πολιτικές εξελίξεις στον Ισημερινό. Για παράδειγμα, ο απερχόμενος πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα διατηρεί τη φήμη του αντινεοφιλελεύθερου. Εσείς ήσασταν παλιότερα βασικό στέλεχος της κυβέρνησής του, ενώ διατελέσατε και πρόεδρος της Βουλής. Ποια ήταν τα κυριότερα ζητήματα που προκάλεσαν τη ρήξη σας με τις πολιτικές που ασκεί ο Κορέα και η κυβέρνησή του;
Το βασικό πρόβλημα, η βασική αιτία της ρήξης, ήταν ότι ο Κορέα σταδιακά εγκατέλειψε την αρχική πρόταση ενός σχεδίου που αναδείχθηκε σαν αποτέλεσμα, σαν καταστάλαγμα δεκαετιών πάλης της κοινωνίας και της Αριστεράς. Αυτό επιβεβαιώνεται και από όσα ο ίδιος λέει τώρα. Για παράδειγμα, ισχυρίζεται ότι το Σύνταγμα παρέχει «υπερβολικές εγγυήσεις» και «υπερβολικά δικαιώματα». Κι όμως, ο ίδιος άνθρωπος, την εποχή του δημοψηφίσματος, το είχε χαρακτηρίσει «ύμνο για τη ζωή»…
Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν κατάλαβε ότι η εκλογική επιτυχία δεν ήταν αποτέλεσμα των δικών του προσωπικών ικανοτήτων, αλλά μιας μακρόχρονης συλλογικής μάχης ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αυτή η αρχηγική αντίληψη της πολιτικής τον οδήγησε σε αυταρχικές κυβερνητικές πρακτικές, που αντιτίθενται στην δημοκρατική, οριζόντια και συλλογική προοπτική που υποστήριζε η πρόταση αλλαγής του 2006. Πρακτικές που κατέληξαν σε διώξεις των υπερασπιστών των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, σε διώξεις των υπερασπιστών του περιβάλλοντος, και τελικά σε διώξεις ιθαγενών και δημοσιογράφων. Σήμερα φτάσαμε στο σημείο να είναι προφυλακισμένοι περίπου 200 λαϊκοί ηγέτες, με ψευδείς κατηγορίες για σαμποτάζ και τρομοκρατία, και μάλιστα βάσει νόμων της στρατιωτικής δικτατορίας της δεκαετίας του ’70…
Παρ’ όλα αυτά, οι υποσχέσεις και ελπίδες που είχε θρέψει παλιότερα ο Κορέα, όχι μόνο εντός του Ισημερινού, έτειναν, μαζί με τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και άλλες χώρες όπου ανατράπηκαν οι φιλοαμερικανικές και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, προς αυτό που ορισμένοι αποκαλούν «λατινοαμερικανικό σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Υπάρχει κατά τη γνώμη σας ένα τέτοιο ρεύμα στη Λατινική Αμερική; Κι αν ναι, ποιες είναι οι προοπτικές του σήμερα;
Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να μπορεί να ονομαστεί «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα». Ο σοσιαλισμός, ως θεωρία, έρχεται από πολύ μακριά… και βέβαια το θέμα που μας απασχολεί όλους είναι πώς να τον οικοδομήσουμε στον αιώνα μας. Για να το πετύχουμε, η πρώτη προϋπόθεση είναι μια απεριόριστη Δημοκρατία. Δημοκρατία που θα ξεκινά από την οικογένεια και θα φτάνει έως το κράτος, επιτυγχάνοντας την καλύτερη δυνατή συνύπαρξη μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης. Μ’ αυτήν την έννοια, η σημερινή κυβέρνηση του Ισημερινού υπηρετεί μια γραμμή που δεν έχει καμία σχέση με το σοσιαλισμό. Αντίθετα, πρόκειται για μια κυβέρνηση που υποτάσσει τη χώρα στα συμφέροντα των πολυεθνικών, διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες και υπερεκμεταλλεύεται τη φύση, αφήνοντας πίσω της μόνο καταστροφή. Όμως είμαι σίγουρος ότι ο αυταρχισμός και ο αρχηγισμός δεν θα αντέξουν για πολύ. Σε μια κυβέρνηση Πολυεθνικής Ενότητας της Αριστεράς οι φτωχοί, οι εργαζόμενοι, οι λαοί και οι εθνότητες θα έχουν την εξουσία, χτίζοντας τα θεμέλια μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που θα τη διαπερνούν οι αρχές του Sumak Kawsay [ΣτΜ: το «ευ ζην» στη γλώσσα των ιθαγενών Κέτσουα], όπως εξάλλου προστάζει και το Σύνταγμα της χώρας μας.
Ποια είναι λοιπόν τα βασικά στοιχεία του προγράμματός σας που ξεχωρίζουν το συνδυασμό Ακόστα 2013 και την Πολυεθνική Ενότητα της Αριστεράς από τους υπόλοιπους 7 προεδρικούς υποψηφίους και τα κόμματα που τους υποστηρίζουν;
Υπάρχουν πολλές διαφορές με τα προγράμματα όλων των άλλων υποψηφίων. Το δικό μας πρόγραμμα οικοδομήθηκε συλλογικά, μέσα από αναρίθμητες συνελεύσεις και αγώνες στις γειτονιές, στις κοινότητες και στους χώρους δουλειάς. Ανάμεσα σε άλλα στοιχεία, σε πρώτη θέση βρίσκεται η απεριόριστη εμβάθυνση της Δημοκρατίας, που αρχίζει με τη διασφάλιση όλων των δημοκρατικών ελευθεριών, το σεβασμό στις αποφάσεις των λαών και των εθνοτήτων, και την οικοδόμηση του Πολυεθνικού Κράτους. Είμαστε η μοναδική υποψηφιότητα που θέτει το θέμα της πλήρους και ουσιαστικής εφαρμογής του Συντάγματος όπως αυτό εγκρίθηκε στο δημοψήφισμα, με έμφαση σε όσα άπτονται των δικαιωμάτων και των εγγυήσεων που παρέχει στους λαούς και τις εθνότητες του Ισημερινού. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουμε τα δικαιώματα της φύσης, την υποχρεωτική διαβούλευση με τις κοινότητες, των οποίων οι αποφάσεις θα μας δεσμεύουν, την ελευθερία της συνάθροισης, της οργάνωσης και της γνώμης, τα συλλογικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, όπως και το δικαίωμα κοινωνικής αντίστασης ενάντια σε οποιαδήποτε άδικη και αντισυνταγματική πολιτική.
Το δικό μας κυβερνητικό πρόγραμμα προτείνει τα εξής: Ανάπτυξη της ριζοσπαστικής δημοκρατίας, ξεκινώντας από τους χώρους που ζει και δουλεύει ο λαός. Μείωση των αντιδραστικών έμμεσων φόρων, όπως ο ΦΠΑ, με ταυτόχρονη διεύρυνση της φορολόγησης που οδηγεί σε ανακατανομή του πλούτου, όπως ο αυξημένος φόρος εισοδήματος σε αυτούς που κερδίζουν περισσότερα από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δίκαιη αναδιανομή της γης και του νερού. Παραγωγή βασισμένη στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, υποστηρίζοντας τις κοινοτικές και συνεταιριστικές ιδιοκτησίες, όπως και τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες. Μια κοινωνική πολιτική που να καλύπτει όλους τους κατοίκους της χώρας. Επαναφορά της ελεύθερης εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο, με εγγύηση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Έλεγχος της διαφθοράς και των υφιστάμενων συμφωνιών του εξωτερικού χρέους. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινούνται οι γραμμές δράσης μας, που μας διαφοροποιούν πλήρως από τις υπόλοιπες υποψηφιότητες. Κυρίως, όμως, απαντούν στις λαϊκές επιταγές.
Σας ευχαριστούμε για τις διαφωτιστικές απαντήσεις σας. Θα είχατε κάποιο μήνυμα για τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό;
Καταρχήν σας ευχαριστώ εγώ, εκ μέρους της Πολυεθνικής Ενότητας της Αριστεράς, για το ενδιαφέρον σας. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής υπήρξαμε θύματα της κρίσης εξωτερικού χρέους και των σχεδίων των εγγυητών αυτού του χρέους από οργανισμούς όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ. Έχουμε καταγγείλει το χαρακτήρα αυτού του χρέους ως μηχανισμού εξάρτησης και υποταγής. Μέσα από κοινωνικές και επίσημες διαδικασίες λογιστικού ελέγχου αποδείξαμε ότι πρόκειται για ένα χρέος παράνομο και απεχθές, κι ακόμη ξεσκεπάσαμε το γεγονός ότι αυτοί καθαυτοί οι μηχανισμοί δανεισμού είναι και διεφθαρμένοι και διαφθορείς. Τώρα η κρίση του καπιταλισμού, και ιδιαίτερα του νεοφιλελευθερισμού, χτύπησε την Ευρώπη, στους λαούς της οποίας επιβάλλονται βίαια και αντικοινωνικά μέτρα προσαρμογής. Σ’ εμάς είναι σαφές ότι το χρέος είναι τμήμα των αιτιών της κρίσης, αλλά ταυτόχρονα είναι και εργαλείο για την επιβολή αυτών των μέτρων, τα οποία αποσκοπούν να διατηρήσουν το μοντέλο της κυριαρχίας του 1% πάνω στην πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Είναι λοιπόν εντελώς φυσιολογικό εμείς, που ήδη υποστήκαμε τη βία της κρίσης και των «απαντήσεων» τύπου ΔΝΤ, να εκφράζουμε τη σταθερή μας αλληλεγγύη στους εργαζόμενους και στους αγώνες των λαών στην Ελλάδα και σ’ όλη την Ευρώπη.
Είμαστε σίγουροι ότι από αυτούς τους αγώνες θα αναδειχθεί μια νέα Ευρώπη, αυτή των λαών και της αλληλεγγύης. Η αυξημένη επιρροή των προτάσεων και των οργανώσεων της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι για εμάς μια απόδειξη ότι τελικά η τρόικα δεν θα μπορέσει να επικρατήσει απέναντι στα δίκαια λαϊκά αιτήματα.
