Κύμβαλα αλαλάζοντα – τα σαχλοκούδουνα!
Έγιναν οι εκλογές στο χωριό – έφυγαν στη συνέχεια τα μπουλούκια, οι θεατρίνοι και οι αρκουδιαραίοι, μείναμε στον καφενέ κάτω απ’ τον πλάτανο με το αποτέλεσμα αμανάτι.
Εν πρώτοις στο 60% η αποχή!
Όπου σ’ αυτήν την αποχή δεν μετρώνται μόνον οι αδιάφοροι (που και για αυτών την αδιαφορία φταίει εν πολλοίς ο λόγος των κομμάτων) αλλά συμπεριλαμβάνονται οι αποξενωμένοι, οι απογοητευμένοι και οι οργισμένοι.
Η αποχή όχι μόνον βαίνει αυξανόμενη από εκλογές σε εκλογές, αλλά γίνεται ποιοτικώς και πολύ διαφορετική.
Αυτή η αποχή γίνεται η (ατελέσφορη πάντως) απάντηση σε μια Δημοκρατία ψεύτρα
ληστρική
αδιάφορη
διεφθαρμένη
ανάλγητη
υποτελή.
Υπ’ αυτήν την έννοια το πολιτικό πρόβλημα που έχει προκαλέσει το πολιτικό σύστημα αρχίζει να αποκτά και πολιτειακές διαστάσεις. Μάλιστα μέσα στο ζοφερό κλίμα που διαμορφώνεται στην Ευρώπη (θυμίζοντας τον Μεσοπόλεμο και τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης) η παρ’ ημίν κρίση παραπέμπει σε ένα τσίρκο όπου η επανάληψη είναι η μήτηρ της αποβλάκωσης.
Τα κουρασμένα εκλογικά πάνελ των καναλιών με τα ίδια εν πολλοίς πρόσωπα πολιτικών και δημοσιογράφων να επαναλαμβάνουν τα ίδια στερεότυπα δεκαετιών, συνοδεύονται άμεσα με τις ίδιες αερολογίες που επαναλαμβάνουν οι ίδιοι άνθρωποι
αμέσως μετά τις εκλογές, το κάθε κόμμα στις δικές του παραλλαγές, αναλόγως των δικών του προβλημάτων κι όχι των προβλημάτων του κοσμάκη.
Όσο για την ενσωματωμένη Αριστερά, αυτή συνεχίζει να βαδίζει την πεπατημένη της στην κινούμενη άμμο που πνίγει τις ελπίδες του λαού, οδηγώντας τη Νέα (και Αθώα) Αριστερά στην εξαέρωση και τον ΣΥΡΙΖΑ στον εξευτελισμό του Κασσελάκιου Άγους.
***
Στη Γαλλία η εκεί Αριστερά (Κομμουνιστές, Σοσιαλιστές, Ανυπότακτοι και Οικολόγοι ενώνονται για να βγάλουν το φίδι (της Ακροδεξιάς) από την τρύπα, χάριν του φιδιού (της Δεξιάς) στο σαλόνι.
Και αυτή θα είναι η «μοίρα» της Αριστεράς (κι όχι μόνον στη Γαλλία) όσον ο λόγος της δεν γίνεται ταξικός και πατριωτικός.
………………..
Το ΠΑΣΟΚ της Ν.Δ., δηλαδή ο Μητσοτάκης, δεν κατήγαγε Πύρρειο Νίκη, αλλά υπέστη δεινή ήττα! Μια ήττα όμως από την οποία ουδείς επωφελήθηκε καθότι οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δεν είναι απλώς όμορες αλλά ομοούσιες.
Καλύτερα όλων αυτό το διατύπωσε ο Επίτροπος Σχοινάς μιλώντας στον ΣΚΑΙ και συμψηφίζοντας (σε Ενωσιακό επίπεδο) την Κεντροδεξιά με την Κεντροαριστερά ως την «πλειοψηφία της Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν»!
Αυτή ακριβώς η παγίδα της Ομογενοποιημένης Σκέψης, της Νεοφιλελεύθερης Πολιτικής και της Woke ατζέντας, κάνει πλήθη ευρωπαίων πολιτών να στρέφονται προς τα δεξιά αντισυστημικά κόμματα, αφού από την πλευρά της Αριστεράς ακούνε φούγκες της κυρίαρχης πολιτικής. Τούτο δεν σημαίνει, όπως κάποιοι καλοθελητές ισχυρίζονται, ότι η Αριστερά πρέπει να υιοθετήσει την Ακροδεξιά ατζέντα, αλλά ακριβώς το αντίθετο: να ξαναβρεί τον εαυτό της – κι όπου το κάνει τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά.
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
12•VI•2024
