Τον Σεπτέμβρη του 1971, περίπου χίλιοι κρατούμενοι στις φυλακές Άττικα της Νέας Υόρκης, εξεγέρθηκαν μετά από την εν ψυχρώ δολοφονία του ακτιβιστή των Μαύρων Πανθήρων Georges Jackson από φύλακες στο Σαν Κουέντιν της Καλιφόρνιας, ζητώντας καλύτερες συνθήκες απονομής της δικαιοσύνης και εγκλεισμού τους. Τελικά, ο κυβερνήτης Νέλσον Ροκφέλερ, διέκοψε τις διαπραγματεύσεις που βρίσκονταν σε καλό δρόμο και διέταξε την αστυνομία να ανακαταλάβει βίαια τη φυλακή, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν από τα πυρά της αστυνομίας 29 κρατούμενοι και 10 όμηροι φύλακες. 40 χρόνια από την εξέγερση, η κατάσταση στις αμερικανικές φυλακές και εν γένει στη λειτουργία της δικαιοσύνης και στο επίπεδο προστασίας των δικαιωμάτων των Αμερικανών πολιτών, έχει χειροτερέψει δραματικά.
Επίσημη παραβίαση των νόμων
«Οι Αμερικανοί χάνουν την προστασία του νόμου εδώ και χρόνια. Στον 21ο αιώνα η απώλεια της νομικής προστασίας επιταχύνθηκε με τον ‘πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία’ που κήρυξε η διοίκηση του Μπους, και συνεχίζεται με τη διοίκηση Ομπάμα και ουσιαστικά αποτελεί ένα πόλεμο ενάντια στο Σύνταγμα και τις πολιτικές ελευθερίες. Το καθεστώς Μπους ήταν αποφασισμένο να τροποποιήσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο habeas corpus, προκειμένου να κρατάει απεριόριστα ανθρώπους χωρίς να τους απαγγέλλει κατηγορίες. Το καθεστώς απέκτησε εκατοντάδες φυλακισμένους πληρώνοντας λύτρα για ‘τρομοκράτες’. Κρατικές υπηρεσίες, αλλά και Αφγανοί πολέμαρχοι και καθάρματα του κοινού ποινικού δικαίου, ανταποκρίθηκαν στο οικονομικό κίνητρο αρπάζοντας απροστάτευτους ανθρώπους και πουλώντάς τους στους Αμερικάνους… Το καθεστώς Μπους χρειαζόταν ‘τρομοκράτες’ φυλακισμένους για να μπορεί να αποδεικνύει ότι υπήρχε τρομοκρατική απειλή.
Καθώς δεν υπήρχαν καθόλου αποδείξεις εναντίον των ‘κρατουμένων’ (οι περισσότεροι αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς κατηγορίες μετά από χρόνια κράτησης και κακομεταχείρισης), η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρειαζόταν ένα τρόπο για να παρακάμψει τους αμερικανικούς και διεθνείς νόμους κατά των βασανιστηρίων προκειμένου να μπορεί η κυβέρνηση να παράγει αποδείξεις δια μέσου της αυτοενοχοποίησης. Το καθεστώς Μπους βρήκε απάνθρωπους και απολυταρχικών αντιλήψεων δικηγόρους και τους τοποθέτησε στο υπουργείο Δικαιοσύνης για να εφευρίσκουν επιχειρήματα του είδους ότι το καθεστώς Μπους δεν ήταν υποχρεωμένο να υπακούσει στους νόμους.
Το καθεστώς Μπους δημιούργησε μία νέα κατάταξη για τους κρατούμενους η οποία χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογεί την άρνηση νομικής προστασίας και έννομης διαδικασίας στους κρατούμενους. Καθώς οι κρατούμενοι δεν ήταν Αμερικανοί πολίτες και είχαν δαιμονοποιηθεί από το καθεστώς σαν ‘οι 760 πιο επικίνδυνοι άνθρωποι στον κόσμο’, υπήρξε μικρή δημόσια αποδοκιμασία για τις αντισυνταγματικές και απάνθρωπες ενέργειες του καθεστώτος.
Όπως οι Ιδρυτικοί μας Πατέρες και πάρα πολλοί ειδήμονες έχουν προειδοποιήσει, έτσι και παραβιαστούν οι πολιτικές ελευθερίες, παραβιάζονται για όλους. Πολύ σύντομα, Αμερικανοί πολίτες βρέθηκαν να κρατούνται επ’ αόριστον παραβιάζοντας τα habeas corpus δικαιώματά τους…»
Αυτά θα μπορούσε να τα είχε γράψει ένας αριστερός δικηγόρος ή ένας ακτιβιστής της Αμερικανικής Ένωσης για τα Πολιτικά Δικαιώματα (ACLU) στο Counterpunch. Τα έγραψε όμως, ο Paul Craig Roberts, ο οποίος ήταν όχι μόνο στέλεχος της Wall Street Journal, αλλά και υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ. Ένας από τους διακεκριμένους Αμερικανούς που βλέπουν να καταρρέει στη χώρα τους το δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, να κατασκευάζονται ένοχοι και να εξοντώνονται άνθρωποι που είχαν την ατυχία να στοχοποιηθούν από τους μηχανισμούς του καθεστώτος.
Αμερικανίδα Μουσουλμάνα στόχος
Μία από τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις είναι αυτή της Δόκτωρος Aafia Siddiqui. Αμερικανίδα πολίτης, 38 ετών, πακιστανικής καταγωγής, απήχθη στο Αφγανιστάν, κρατήθηκε παράνομα και κρυφά στις φυλακές της αεροπορικής βάσης Μπαγκράμ επί πέντε χρόνια, όπου βασανίστηκε, έχασε τα δύο από τα τρία ανήλικα παιδιά της και τελικά, με δύο σφαίρες στο στομάχι, μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ με αναπηρικό καρότσι, παραπέμφθηκε σε δικαστήριο και καταδικάστηκε σε 86 χρόνια κάθειρξη! Όχι με κατηγορίες για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση ή κάτι παρεμφερές, αλλά με την κατηγορία ότι αυτή η ταλαιπωρημένη γυναίκα που ζύγιζε λιγότερο από 50 κιλά απείλησε Αμερικανούς πεζοναύτες και πράκτορες του FBI με ένα όπλο που άρπαξε κατά τη διάρκεια μιας ανάκρισης! Η Δρ. Aafia Siddiqui δεν είναι μόνο μία διακεκριμένη νευροεπιστήμονας, απόφοιτη του ΜΙΤ και του Brandeis, αλλά και μία διανοούμενη μουσουλμάνα, που προσφέρεται για στόχος του καθεστώτος το οποίο καλλιεργεί συνεχώς το φόβο στο εσωτερικό της χώρας και επιβάλλει την πολιτική του στο εξωτερικό με τρομοκράτες που κατασκευάζει. Δεν παρουσιάστηκε κανένα αποδεικτικό στοιχείο, ούτε καν ισχυρίστηκαν ότι βρήκαν τα αποτυπώματά της στο όπλο. Δεν χρειαζόταν. «Ένα αμερικανικό δικαστήριο με άσχετους και ηλίθιους ενόρκους την καταδίκασε επειδή είναι μουσουλμάνα», γράφει ο Roberts. «Οι άνθρωποι που θα έπρεπε να δικαστούν είναι αυτοί που την απήγαγαν, εξαφάνισαν τα παιδιά της, την μετέφεραν από χώρα σε χώρα, καταπάτησαν τα πολιτικά της δικαιώματα, την βασάνισαν από σαδισμό, την βίασαν και αποπειράθηκαν να την δολοφονήσουν με δύο πυροβολισμούς στο στομάχι. Αντ’ αυτού, δίκασαν το θύμα και το καταδίκασαν. Αυτό είναι ένα αδιάσειστο χαρακτηριστικό ενός αστυνομικού κράτους. Και αυτό το θύμα είναι ένας Αμερικανός πολίτης.»
Φυλακές, εξαφανίσεις, βασανιστήρια
Φυλακές, παντού φυλακές, φανερές και κρυφές, νόμιμες και παράνομες, με βασανιστήρια και φόνους. Από το Γκουαντάναμο ως το Μογκαντίσου της Σομαλίας. Σε συνεργασία με ντόπια διχτατορικά καθεστώτα, όπως του Κουβέιτ και της Σαουδικής Αραβίας, αλλά και αρκετά ευρωπαϊκά κράτη, όπως η Πολωνία και η Ρουμανία, που «φιλοξένησαν» -έστω προσωρινά- πολίτες που απήγαγαν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες σε συνεργασία με τις πακιστανικές ή αφγανικές αρχές. Απαχθέντες που στη συνέχεια παραδόθηκαν σε χώρες όπου τα βασανιστήρια είναι ρουτίνα, όπως στην Αίγυπτο, το Μαρόκο και το Ουζμπεκιστάν, που οι ντόπιες αρχές αναλάμβαναν μέρος της βρώμικης δουλειάς υπό την καθοδήγηση και εποπτεία της CIA η οποία δημιούργησε ένα διεθνές δίκτυο απαγωγών, διακίνησης κρατουμένων, βασανιστηρίων και φυλακών εκτός διεθνούς και αμερικανικού δικαίου.
Ο πρώην πρόεδρος του Πακιστάν, στρατηγός Περβέζ Μουσάραφ, στο βιβλίο του «Στη γραμμή του πυρός», αποκαλύπτει ότι οι πακιστανικές αρχές, μέχρι το 2006, είχαν παραδώσει στους Αμερικανούς 369 υπόπτους για συμμετοχή στην Αλ-Κάιντα έναντι λύτρων εκατομμυρίων δολαρίων!
Στην τελευταία δεκαετία, πολλοί από τους «υπόπτους» υπέκυψαν στα βασανιστήρια και είναι άγνωστος ο αριθμός των κρατουμένων που εξαφανίστηκαν οριστικά από προσώπου γης.
«Όπως χιλιάδες πολιτικοί αντιφρονούντες, ύποπτοι εγκληματίες και εχθροί του καθεστώτος ‘εξαφανίστηκαν’ στη Λατινική Αμερική στη διάρκεια μερικών δεκαετιών διεξαγωγής βρώμικων πολέμων χρηματοδοτούμενων από τη CIA, με τον ίδιο τρόπο εκατοντάδες ‘πρόσωπα ενδιαφέροντος’ σε διάφορα μέρη του κόσμου, άρχισαν να εξαφανίζονται σαν συνέπεια του παγκοσμίου πολέμου κατά της τρομοκρατίας… Πολλές μεμονωμένες περιπτώσεις είναι γνωστές. Ο Binyam Mohamed (…) συνελήφθη στο Καράτσι, το 2002, και μεταφέρθηκε αεροπορικώς από τη CIA στο Μαρόκο, όπου βασανιζόταν επί 18 μήνες. Στη συνέχεια, εμφανίστηκε στο φανερό σύστημα φυλακών, κρατούμενος στο Γκουαντάναμο, και απελευθερώθηκε πέρσι (μετά από οκτώ χρόνια!) χωρίς καμία κατηγορία σε βάρος του. Ο Maher Arar, Καναδός πολίτης, συνελήφθη στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης επιστρέφοντας στο σπίτι του από διακοπές, μεταφέρθηκε στη Συρία, κρατήθηκε στο κελί μιας φυλακής μεγέθους ενός φερέτρου για ένα σχεδόν χρόνο και κατόπιν αφέθηκε ελεύθερος χωρίς καμία κατηγορία. Ο Saud Memon, Πακιστανός επιχειρηματίας (…), συνελήφθη το 2003, κρατήθηκε από τους Αμερικανούς ώς το 2006 σε άγνωστη φυλακή, κατόπιν παραδόθηκε στους Πακιστανούς για να αφεθεί τελικά στα σκαλοπάτια του σπιτιού του στο Καράτσι, το 2007, χτυπημένος άσχημα, μόλις 40 κιλά. Πέθανε λίγες βδομάδες αργότερα.» (από την έρευνα της Petra Bartosiewicz «The intelligence factory – Πώς η Αμερική κάνει τους εχθρούς της να εξαφανίζονται»).
Εντελώς παραπλανητικά, το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης διερευνά τυχόν ευθύνες για τα βασανιστήρια που υπέστησαν 99 ύποπτοι από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Αυτοί αποτελούν μια μικρή ομάδα από ένα απροσδιορίστου αριθμού πλήθος υπόπτων που βασανίστηκαν, μερικοί μέχρι θανάτου, όπως οι Manadel al-Jamadi στις φυλακές Άμπου Γκράιμπ και Gul Rahman σε χώρο βασανιστηρίων της CIA. Ο Abu Zubaydah, όπως αποκάλυψε ο συμπατριώτης μας πράκτορας της CIA John Kyriakou σε συνέντευξή του στο ABC News, υποβλήθηκε στο βασανιστήριο του τεχνητού πνιγμού (waterboarding) 83 φορές! Και ο Khalid Sheikh Mohammed 183 φορές μέσα σε ένα μήνα!!! Για να ομολογήσουν την ενοχή τους και να δώσουν ονόματα που θα χρησιμοποιηθούν εναντίον τους ελλείψει άλλων ενοχοποιητικών στοιχείων. Και ποιος, άραγε, με τέτοιες μεθόδους, δεν θα «ομολογήσει» ό,τι ζητούν οι ανακριτές του!
Αστυνομικό κράτος
Οι περιπτώσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας δεν είναι λίγες και αφορούν πρόσωπα που απήχθησαν από οικογένειες που είχαν τη δυνατότητα να αντιδράσουν και κυρίως πολίτες με αμερικανική υπηκοότητα. Αλλά και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά.
Στη δεκαετία που πέρασε, επισημαίνει ο Nick Baumann στο περιοδικό Mother Jones (24/6/11), οι υπερασπιστές των πολιτικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ έχασαν όλες τις μάχες με τις αμερικανικές αρχές για το δικαίωμα των κρατουμένων να κρίνεται η τύχη τους από τα δικαστήρια. «Η ήττα είναι ολοκληρωτική: στο Λευκό Οίκο, στη Βουλή, στα δικαστήρια, στην κοινή γνώμη. Η απεριόριστη κράτηση των ξένων υπόπτων τρομοκρατίας χωρίς την απαγγελία κατηγοριών παραμένει η επίσημη πολιτική των ΗΠΑ και κανένας από τους αφανείς υπόπτους δεν θα παραπεμφθεί σε ομοσπονδιακό δικαστήριο… Σήμερα, η μάχη δίνεται για τα δικαιώματα των Αμερικανών πολιτών, που περιορίζονται σε όλα τα μέτωπα. Η οικογένεια του Anwar al-Awlaki, ενός Αμερικανού πολίτη που βρίσκεται σε μία λίστα ανθρώπων που ο στρατός έχει εξουσιοδοτηθεί να σκοτώσει χωρίς κατηγορία ή δίκη, έχασαν την υπόθεση στο δικαστήριο που κατέφυγαν για να αναγκάσουν την κυβέρνηση να εξηγήσει από πού αντλεί το δικαίωμα να διατάζει τη θανάτωσή του…»
Στις 3 Φεβρουαρίου, γράφει ο Paul Craig Roberts, ο Dennis Blair, διευθυντής της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας κατέθεσε στην αντίστοιχη επιτροπή της Γερουσίας ότι τώρα είναι «καθορισμένη πολιτική» το ό,τι η αμερικανική κυβέρνηση μπορεί να δολοφονεί τους δικούς της πολίτες με βάση τη δική της και μόνο κρίση, όταν ένας Αμερικανός αποτελεί μία απειλή. Αυτό δείχνει πόσο έχει προχωρήσει το αστυνομικό κράτος. Ένας διορισμένος από τον Ομπάμα κυβερνητικός παράγοντας δηλώνει σε μια σημαντική επιτροπή της Γερουσίας ότι η εκτελεστική εξουσία έχει αποφασίσει ότι μπορεί να δολοφονεί Αμερικανούς πολίτες στο εξωτερικό εάν νομίζει ότι αποτελούν απειλή… Δεν υπάρχει πιο πλήρης και κατηγορηματική απόδειξη ενός αστυνομικού κράτους από την ανακοίνωση μιας κυβέρνησης ότι θα δολοφονεί τους υπηκόους της αν τους θεωρεί ‘απειλή’. Δεν είναι ειρωνεία ότι ο ‘πόλεμος κατά της τρομοκρατίας’ που θα μας κάνει πιο ασφαλείς καταλήγει σε ένα αστυνομικό κράτος με την κυβέρνηση να διακηρύσσει το δικαίωμα να δολοφονεί Αμερικανούς πολίτες που θεωρεί σαν απειλή;»
Πηγές
Τα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν στη σειρά των άρθρων «ΗΠΑ: Έθνος φυλακή» (1-6) προέρχονται από πολλές πηγές, μεταξύ των οποίων οι ακόλουθες:
Bureau of Justice Statistics, «Eθνική Επιτροπή για την Εξάλειψη του Βιασμού στις Φυλακές», Commission on Safety and Abuse in America’s Prisons-Vera Institute of Justice, International Center for Prison Studies, Just Detention International, Monthly Review, Counterpunch, AlterNet, Freedom Watch, Democracy Now, Drug Policy Alliance, ThisCantBeHappening!, Texas Youth Commission, Texas Department of Public Safety, dissidentvoice.org, prisoncommission.org, Color Lines, New Left Review, The New York Review, Mother Jones, Time, cageprisoners.com, yearten.org, National Longitudinal Survey of Youth. Επίσης από τα βιβλία Punishment and Inequality in America του Bruce Western, Locked Out: Felon Disenfranchisement and American Democracy των Jeff Manza και Christopher Uggen κ.ά.
(Διαβάστε τα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος: το πρώτο μέρος, το δεύτερο μέρος, το τρίτο μέρος, τέταρτο και πέμπτο μέρος)
