Ο διασκεδαστής Μπερλουσκόνι και η γκρίζα σοβαροφάνεια της πολιτικής. Του Γιάννη Σχίζα
Εδώ και καιρό ομολογώ ότι διασκεδάζω με διάφορα λεγόμενα από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που καταδικάστηκε πρόσφατα σε επτά χρόνια κάθειρξη και ισόβια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων. Ο κύριος αυτός είναι ένας τυπικός αντιδραστικός της εποχής μας που ακολουθεί το νεοφιλελεύθερο ρεύμα της καταβύθισης των εργασιακών αμοιβών και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Με τζεϊμς-μποντικούς όρους είναι ένας «χρυσοδάκτυλος» της ενημέρωσης, που έχει στήσει το κάστρο της μιντιακής εξουσίας του για να ελέγχει εσαεί ένα ποσοστό της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Είναι ο άνθρωπος που συνεμορφώθη με όλες τις ΝΑΤΟϊκές υποδείξεις, που πρόσφερε τη χώρα του ως βάση για αρκετές ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις, που χάριν των πολιτικών εξαρτήσεών του «πούλησε» χοντρά και αδιάντροπα ένα συνεργάτη και σύμμαχό του – όπως ο Καντάφι…
Μπερλουσκόνιες ατάκες
Και όμως, το συγκεκριμένο άτομο διαθέτει ένα απαράμιλλο… αντικαθωσπρεπικό ύφος, που διασκεδάζει το πολιτικό κοινό Ρώμης και πάσης Ιταλίας – και όχι μόνο… Ένα ύφος που έρχεται σε χτυπητή αντίθεση με την γκρίζα σοβαροφάνεια ορισμένων «προοδευτικών» παραγόντων, διά μέσου της οποίας οι τελευταίοι νομίζουν ότι θα καταξιωθούν και θα αναδειχθούν σε πολιτικά αξιώματα…
Δεν έχω τι να πρωτογράψω σχετικά με τις κατά καιρούς μπερλουσκόνειες ατάκες. Να πω κατ’ αρχήν για μια ιστορική χειρονομία του Ιταλού πολιτικού εις βάρος του Ισπανού πρωθυπουργού, που καθόταν δίπλα του σε ένα πλάνο «συλλογικής φωτογράφησης» Ευρωπαίων ηγετών, όταν ο Μπερλουσκόνι του έβαλε πίσω από το κεφάλι την παλάμη του με τα δάκτυλα σε σχήμα κεράτων; Να πω για την προσωρινή μεν πλην εξωφρενική μετονομασία που πρότεινε για το κόμμα του («Κόμμα της Ελευθερίας»), σε «Φόρτσα Γκόμενα»; Ή για την περίπτωση του μεγάλου σεισμού στη περιοχή της Λ’ Ακουίλα, την οποία ο Μπερλουσκόνι επισκέφθηκε ως πρωθυπουργός για να παρηγορήσει ή για να διασκεδάσει με «μαύρο χιούμορ» τους σεισμοπαθείς που έμεναν σε σκηνές, λέγοντάς τους «πείτε πως κάνετε ένα σαββατοκύριακο κάμπινγκ»! Ή τις δηλώσεις του μετά κάποια κρούσματα βιασμών στην Ιταλία, οπότε και είπε «τι να κάνουμε; Στην Ιταλία έχουμε πολλές ωραίες γυναίκες, δεν μπορούμε να βάλουμε 20 εκατομμύρια στρατιώτες να τις φυλάνε»!…
Πορεία προς το λαό με… Στόουνς
Ο Μπερλουσκόνι μου θυμίζει μια γνωστή εταιρία παιχνιδιών που, προφανώς, δεν είναι φιλανθρωπική επιχείρηση αλλά σημαδεύει το κέρδος, πλην όμως χρησιμοποιώντας τα πιο έξυπνα –έως καταπληκτικά– διαφημιστικά τεχνάσματα. Όμως τα πράγματα παίρνουν μιαν άλλη τροπή για τον Ιταλό πολιτικό, μετά τη βαριά καταδίκη του. Οι υποστηρικτές του, βεβαίως, αναπτύσσουν έντονη δραστηριότητα, με μια (κατά πως φαίνεται) αφετηριακή συγκέντρωση σε Κεντρική Πλατεία της Ρώμης, όπου επιστρατεύουν ακόμη και το Ruby Tuesday των Ρόλινγκ Στόουνς έχοντας στην πρώτη γραμμή της μάχης την αρραβωνιαστικιά του – γυναίκα μόλις 28 ετών που δικαιώνει το παραδοσιακό ιταλικό γνωμικό «ο έρως δεκαετίες δεν κοιτά»…
Δεν ξέρω κατά πόσο ο Ιταλός πολιτικός ιδιοποιείται εν ψυχρώ αυτό το στυλ της «πρόσχαρης πολιτικής» για επικοινωνιακούς σκοπούς ή αν αντίθετα έχει μια εσωτερική φιλοπαίγμονα διάθεση που «του βγαίνει» με τον συγκεκριμένο, αντικαθωσπρεπικό τρόπο… Δεν διαθέτω περισσότερα στοιχεία για το πολιτικό «φαίνεσθαι» στο πλαίσιο της γειτονικής μας χώρας, και δεν θα μπορούσα να επιστρατεύσω ως αποδεικτικό στοιχείο ένα αξέχαστο συμβάν μεταξύ συν-οικολόγου τινός (Μ. Προμπονάς) και του Κάρλο Ρίπα Ντι Μεάνα, Ιταλού Επιτρόπου Περιβάλλοντος στην Ε.Ε. Ο δεύτερος είχε έρθει στην Αθήνα (1997) για να στηρίξει την καμπάνια εναντίον της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ο πρώτος δεν καλο-κατάλαβε την ιδιότητά του, οπότε πήρε το θάρρος να τον χαϊδέψει στο… μαγουλάκι, με μια οικειότητα που θύμιζε λίγο ανάλογες χειρονομίες του μαφιόζου Βίτο Τζενοβέζε. Ο Κάρλο Ρίπα ντι Μεάνα ουδόλως έδειξε θιγμένος από τη χειρονομία…
Οι πολιτικοί που διατηρούν τη μεγαλοσύνη τους χωρίς να «αποστασιοποιούνται» και να γίνονται απόκοσμοι, που δεν καταλύουν τους δεσμούς οικειότητας με το περιβάλλον τους για να το «παίξουν καμπόσοι», είναι μια σπάνια κατηγορία ατόμων. Δεν ξέρω πολλούς από αυτούς, ξέρω όμως κάποιους άλλους –κυρίως πολιτικούς νεόπλουτους– που αποκτούν «υφάκι» σε χρόνο dt, μετά την ανάληψη κάποιων καθηκόντων. Τους οποίους και έχω δεόντως γραμμένους…
