Ως εργαζόμενος περίσσευε, αλλά ως σεκιουριτάς είναι αναγκαίος
«Με πήραν τηλέφωνο τη Δευτέρα και μου είπαν ότι δεν θα συνεχίσω να δουλεύω στο Μετρό», μας λέει ένας από τους συμβασιούχους, ο οποίος νόμιζε ότι τουλάχιστον η θέση εργασίας του είναι κατοχυρωμένη. «Άφησα πριν από ένα χρόνο μια καλή θέση σε μεγάλη ιδιωτική εταιρία, γιατί πίστεψα ότι θα είχα μόνιμη δουλειά. Έτσι γινόταν πάντα στο Μετρό. Άλλωστε τον πρώτο χρόνο εκπαιδευόμασταν και ήταν σαν να περνάγαμε ένα στάδιο δοκιμασίας».
Ήταν οι πρώτες 285 απολύσεις συμβασιούχων από την εταιρία λειτουργίας του Μετρό (ΑΜΕΛ). Είχαν προσληφθεί ένα χρόνο πριν, με ετήσια σύμβαση σύμφωνα με πάγια τακτική της επιχείρησης και αφού εκπαιδεύτηκαν και δοκιμάστηκαν στην εργασία, οι συμβάσεις τους έπρεπε να γίνουν αορίστου χρόνου. Ένα πόρισμα του επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης που τους θεωρούσε υπεράριθμους, έγινε η αφορμή για να ξεκινήσει η απόλυσή τους, ενώ είχαν ενταχθεί κανονικά στο οργανόγραμμα του Μετρό και κάλυπταν πάγιες θέσεις.
Ήταν η αρχή. Ακολούθησαν δεκάδες τέτοιες απολύσεις, πριν φθάσουμε στη γενικευμένη εφεδρεία σήμερα. Ο εργαζόμενος που μίλησε, τότε, ανώνυμα στον Δρόμο, έξω από τα γραφεία της εταιρίας στα Σεπόλια, με την ανασφάλεια ζωγραφισμένη στα μάτια και το πρόσωπο, μας εκμυστηρεύτηκε ότι μόλις έμαθε το νέο τηλεφωνικά κάπνισε, σε αστραπιαίο χρόνο, ένα ολόκληρο πακέτο τσιγάρα.
Πέρασαν 15 μήνες. Ταξιδεύοντας με το Μετρό, τον είδα στην απέναντι αποβάθρα. Μαζί με άλλον έναν, «ένστολοι», έκαναν «περιπολία». Χάρηκα που τουλάχιστον έχει μια δουλειά. Τον ξαναείδα την επομένη να «φυλά» το σταθμό του Συντάγματος. Του μίλησα και με γνώρισε. «Εδώ και πάλι;» του λέω, «εδώ», μου απαντά. Μόνο που πίσω από την σφιγμένη στολή του σεκιουριτά διέκρινες μια πίκρα. «Από λεφτά;», τον ρωτώ, «τα μισά», μου απαντά, για να διορθώσει, μόλις τον κοίταξε ο συνάδελφός του: «Έ, και λιγότερα». Πέντε από τους περσινούς απολυμένους, εκπαιδευμένοι με λεφτά του Δημοσίου από την εταιρία, με γνώση του Μετρό και των υπηρεσιών του, αφού βρέθηκαν στην ουρά της απόγνωσης, ήταν το καλύτερο δώρο στους εργολάβους της φύλαξης: μειωμένες απαιτήσεις, μειωμένες αντιστάσεις, μειωμένη αξιοπρέπεια. Τον εργαζόμενο που έκρινε υπεράριθμο ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, διασφαλίζοντας την παράταση της δικής του θητείας μέχρι και σήμερα, τον απασχολεί και πάλι το Μετρό.
Μόνο που δεν είναι πια στο μισθολόγιο του Μετρό και δεν «επιβαρύνει» το Δημόσιο. Αντίθετα, προσφέρει υπεραξία στον ιδιώτη δουλέμπορο, ο οποίος μπορεί ελεύθερα να παρέχει υπηρεσίες στο Δημόσιο (με το αζημίωτο). Αυτό είναι το μέλλον που ονειρεύονται για όλους τους εργαζόμενους οι υπουργοί της κυβέρνησης και οι φίλοι τους οι τροϊκανοί: γενικευμένη επισφάλεια και ελαστικότητα, κανείς με σταθερή εργασία, κανείς με αξιοπρεπή μισθό, κανείς με δικαιώματα…
