Του Δημήτρη Καπέλλα. Το έγκλημα κατά της κοινωνίας που ξεκίνησε ως σχέδιο σωτηρίας, εδώ και τρία χρόνια, έχει πλέον ξεδιπλωθεί και έχει αναλυθεί σε όλη την έκταση και όλες τις λεπτομέρειές του.
Το σχέδιο είναι γνωστό. Μαζική εξαθλίωση της κοινωνίας και παράλληλη εκποίηση του δημόσιου πλούτου της χώρας!
Οι «στρατηγοί» του νεοφιλελευθερισμού δεν αφήνουν πλέον κανένα περιθώριο ελπίδας! Οι κυβερνώντες, υποτακτικοί και υπηρέτες του μεγαλοϊδεατισμού της Γερμανίας και των εδώ απεσταλμένων δεν μασάνε τα λόγια.
Παραληρούν σε κάθε επαφή με τους Ευρωπαίους ηγεμόνες. Σύγχρονοι δοσίλογοι ή φοβισμένοι ηγετίσκοι, λίγη σημασία έχει πλέον. Η υποταγή τους είναι πλήρης! «Θα εφαρμοστεί το πρόγραμμα κατά γράμμα»… «είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε ώς το τέλος».
Γη και ύδωρ στους αποικιοκράτες!
Εντολή και διαταγή. Άμεση φτωχοποίηση της κοινωνίας, διάλυση των κοινωνικών δομών, εξαφάνιση του κράτους! Πώληση (χάρισμα) δημόσιας περιουσίας, πλουτοπαραγωγικών πηγών ακόμη και… νησιών!
Φέρονται απροκάλυπτα σαν πληρωμένοι ψυχροί εκτελεστές, με συμβόλαιο θανάτου! Το συμβόλαιο του θανάτου μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας ολόκληρης χώρας!
Πρώτα θύματα αυτού του πρωτοφανούς νεοφιλελεύθερου πογκρόμ οι κοινωνικά αδύναμοι, οι μετανάστες, μετά η «μεσαία τάξη», στη συνεχεία ολόκληρη η κοινωνία!
Και οι ζωές των συνανθρώπων μας; Οι ψυχές; βγαίνουν και αυτές στο σφυρί; Θυσία και αυτές;
Προφανώς στο δικό τους χρηματιστήριο αξιών και στη δική τους «ιδεολογική οπτική» δεν έχουν καμία αξία. Αυτές θα χάνονται καθημερινά σαν παράπλευρες απώλειες ενός ακήρυχτου πολέμου. Θα χάνονται καθημερινά κάτω από τα δυσβάστακτα οικονομικά βάρη μιας βίαιης ανατροπής της ζωής τους! Θα χάνονται καθημερινά κάτω από τη νεοφιλελεύθερη μπότα, δημιουργώντας ένα ατελείωτο θανατηφόρο κατάλογο!
Και μείς; Τι κάνουμε εμείς;
Εμείς… Παρακολουθούμε σχεδόν μοιρολατρικά το τέλος που έρχεται, έχοντας μια ανήθικη και συνάμα χυδαία καρτερικότητα.
Παρακολουθούμε το έγκλημα να συντελείται ελπίζοντας πως θα μας λυπηθούν ή κάποιος από μηχανής θεός, στο τέλος, θα μας σώσει και μένουμε κει, σαν διάσπαρτα μυρμήγκια που αγριοκοιτάζουν τον ελέφαντα καθώς έρχεται καταπάνω τους. Οργιζόμαστε, αλλά από μέσα μας και πνίγουμε τη φωνή μας και περιμένουμε, τι άραγε;
Παρακολουθούμε τις μέρες που κυλούν βασανιστικά και υποτακτικά.
Σιγοψιθυρίζουμε: δεν μπορεί, κάτι θα γίνει, θα αλλάξει η κατάσταση, κάποιοι θα αντιδράσουν, κάποιοι θα βγουν στους δρόμους.
Κάποιοι, πάντα κάποιοι, «κάποιοι άλλοι»!
Και περιμένουμε…
Σαν ιδανικοί αυτόχειρες!
Οι «στρατηγοί» του νεοφιλελευθερισμού δεν αφήνουν πλέον κανένα περιθώριο ελπίδας! Οι κυβερνώντες, υποτακτικοί και υπηρέτες του μεγαλοϊδεατισμού της Γερμανίας και των εδώ απεσταλμένων δεν μασάνε τα λόγια.
Παραληρούν σε κάθε επαφή με τους Ευρωπαίους ηγεμόνες. Σύγχρονοι δοσίλογοι ή φοβισμένοι ηγετίσκοι, λίγη σημασία έχει πλέον. Η υποταγή τους είναι πλήρης! «Θα εφαρμοστεί το πρόγραμμα κατά γράμμα»… «είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε ώς το τέλος».
Γη και ύδωρ στους αποικιοκράτες!
Εντολή και διαταγή. Άμεση φτωχοποίηση της κοινωνίας, διάλυση των κοινωνικών δομών, εξαφάνιση του κράτους! Πώληση (χάρισμα) δημόσιας περιουσίας, πλουτοπαραγωγικών πηγών ακόμη και… νησιών!
Φέρονται απροκάλυπτα σαν πληρωμένοι ψυχροί εκτελεστές, με συμβόλαιο θανάτου! Το συμβόλαιο του θανάτου μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας ολόκληρης χώρας!
Πρώτα θύματα αυτού του πρωτοφανούς νεοφιλελεύθερου πογκρόμ οι κοινωνικά αδύναμοι, οι μετανάστες, μετά η «μεσαία τάξη», στη συνεχεία ολόκληρη η κοινωνία!
Και οι ζωές των συνανθρώπων μας; Οι ψυχές; βγαίνουν και αυτές στο σφυρί; Θυσία και αυτές;
Προφανώς στο δικό τους χρηματιστήριο αξιών και στη δική τους «ιδεολογική οπτική» δεν έχουν καμία αξία. Αυτές θα χάνονται καθημερινά σαν παράπλευρες απώλειες ενός ακήρυχτου πολέμου. Θα χάνονται καθημερινά κάτω από τα δυσβάστακτα οικονομικά βάρη μιας βίαιης ανατροπής της ζωής τους! Θα χάνονται καθημερινά κάτω από τη νεοφιλελεύθερη μπότα, δημιουργώντας ένα ατελείωτο θανατηφόρο κατάλογο!
Και μείς; Τι κάνουμε εμείς;
Εμείς… Παρακολουθούμε σχεδόν μοιρολατρικά το τέλος που έρχεται, έχοντας μια ανήθικη και συνάμα χυδαία καρτερικότητα.
Παρακολουθούμε το έγκλημα να συντελείται ελπίζοντας πως θα μας λυπηθούν ή κάποιος από μηχανής θεός, στο τέλος, θα μας σώσει και μένουμε κει, σαν διάσπαρτα μυρμήγκια που αγριοκοιτάζουν τον ελέφαντα καθώς έρχεται καταπάνω τους. Οργιζόμαστε, αλλά από μέσα μας και πνίγουμε τη φωνή μας και περιμένουμε, τι άραγε;
Παρακολουθούμε τις μέρες που κυλούν βασανιστικά και υποτακτικά.
Σιγοψιθυρίζουμε: δεν μπορεί, κάτι θα γίνει, θα αλλάξει η κατάσταση, κάποιοι θα αντιδράσουν, κάποιοι θα βγουν στους δρόμους.
Κάποιοι, πάντα κάποιοι, «κάποιοι άλλοι»!
Και περιμένουμε…
Σαν ιδανικοί αυτόχειρες!
* Ο Δημήτρης Καπέλλας είναι μέλος της Ένωσης Τεχνικών ΔΕΗ.
Ήταν υποψήφιος βουλευτής Τρικάλων με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Σχόλια
