Οι ευρωεκλογές έγιναν σε ένα ιδιαίτερο πολιτικο-κοινωνικό περιβάλλον, και έφεραν στην επιφάνεια πολλά μηνύματα. Κυρίως αποδοκιμασίας. Στη μεν Ευρώπη απέναντι στις δυνάμεις που κυβερνούσαν την Ε.Ε. μέχρι τώρα, προκαλώντας έναν πολιτικό σεισμό στην «καρδιά» της ηπείρου (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο). Στη χώρα μας, από την άλλη, η αποχή επιδρά ως «σφαλιάρα αποδοκιμασίας» και απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος: πρώτα της κυβέρνησης και στη συνέχεια του χώρου της κεντροαριστεράς (2ο και 3ο κόμμα), κι έπειτα και όλων των άλλων κομμάτων (με εξαίρεση τα κόμματα του κ. Βελόπουλου και της κας Λατινοπούλου: ήταν τα μόνα που αύξησαν τις ψήφους τους σε σχέση με τον περσινό Ιούνιο).
Στην Ευρώπη, παρά την αποδοκιμασία, συνεχίζει να έχει τα ηνία το «ακραίο κέντρο». Που πλέον φαίνεται διατεθειμένο να δώσει ρόλο στις δυνάμεις που προέρχονται από τον ακροδεξιό χώρο. Με μια υπόμνηση: είναι ευπρόσδεκτες όλες, αρκεί να θέλουν να υπηρετήσουν μια «Ακραία Ευρώπη». Δηλαδή μια Ευρώπη πιο δεξιά, πιο φιλοπόλεμη, πιο αντεργατική, πιο υποτελή στις ΗΠΑ, πιο αντιρωσική, πιο αντιδημοκρατική. Η φον ντερ Λάιεν έχει ανοίξει τις αγκάλες της προς τη Μελόνι, ο δε Μακρόν ελίσσεται ώστε με μια συγκατοίκηση με την Λεπέν να την καταστήσει συνυπεύθυνη («πρέπει να κάνει επιλογές, όχι αντιπολίτευση»).
Εν τω μεταξύ όλη η Ε.Ε. περιμένει να δει τι θα γίνει στις βρετανικές εκλογές και λίγο μετά, πιο σημαντικό, τι θα βγάλει η κάλπη στις ΗΠΑ. Πάντως πριν σβήσει ο αχός από τις ευρωεκλογές έγινε στην Ιταλία η σύνοδος του G7, όπου πάρθηκαν αποφάσεις για παραπέρα ενίσχυση και στήριξη του καθεστώτος Ζελένσκι (που έκανε περιοδείες σε πολλά ευρωπαϊκά κοινοβούλια, Γαλλία και Γερμανία). Άρα συνέχιση, ένταση και κλιμάκωση του πολέμου.
Στην Ελλάδα, η αποχή είναι ο μεγάλος νικητής, ως σαφής έκφραση αποδοκιμασίας όλων των προτάσεων που παρουσιαστήκαν στις εκλογές. Και ως μήνυμα απονομιμοποίησης των πολιτικών που προκαλούν τεράστια ελλείμματα δημοκρατίας, δικαιοσύνης, κοινωνικής μέριμνας, στοιχειώδους λειτουργίας των υποδομών. Ένα μήνυμα προς όλο το πολιτικό σύστημα και την αποξένωσή του από την κοινωνία: κοινωνία και πολιτικό σύστημα μοιάζουν σαν δύο παράλληλα σύμπαντα, και μάλιστα όσοι κατοικοεδρεύουν στο πολιτικό σύστημα δεν έχουν ιδέα για το πώς υπάρχει η κοινωνία. Κι αν κάποιοι ξέρουν, δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν τίποτα. Η διαιώνιση του υπάρχοντος, ένα ατέρμονο παρόν, μια ζωή χωρίς ελπίδα καλυτέρευσης: αυτή είναι η πηγή πλουτισμού για τις ελίτ και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει το 41% του 2023, δεν υπάρχει αντιπολίτευση, δεν υπάρχει μια αξιόπιστη πρόταση. Το πολιτικό σύστημα (βουτηγμένο στη διαπλοκή, στη συγκάλυψη, στο μπάζωμα, στην ανυποληψία, στην αφασία) έφαγε ένα πολύ γερό χαστούκι, που πιθανόν να αποτελέσει παράγοντα γονιμοποίησης νέων ιδεών και εγχειρημάτων.
Τα κόμματα όλα –εκτός από αυτά που πανηγυρίζουν (Ελληνική Λύση, Λατινοπούλου και ΚΚΕ) ενώ όλα χειροτερεύουν για τη χώρα και κοινωνία, άλλο ένα παράδοξο– δηλώνουν πώς πήραν το μήνυμα: να συνεχίσουν στις ίδιες ράγες πιο αποφασιστικά και πιο γρήγορα! Τουτέστιν, δεν κατάλαβαν τίποτα. Βέβαια ο χορός μιας πολιτικής κρίσης, μιας κρίσης αντιπροσώπευσης και μιας βαθιάς απονομιμοποίησης έχει ξεδιπλώσει κιόλας τον καμβά. Ήδη τα τραντάγματα ακούγονται, πρώτα στον κεντροαριστερό χώρο. Αλλά τα σκάγια παίρνουν και τον χώρο της Δεξιάς. Κανένας δεν στάθηκε, στις αναλύσεις που έκαναν μετά το «χαστούκι αποδοκιμασίας», για το τι ρόλο έπαιξε σε αυτό η υπόθεση των Τεμπών. Κανείς δεν θυμάται τα μηνύματα της δεύτερης Κυριακής των αυτοδιοικητικών. Τώρα όλοι θα την «πέσουν» στην κοινωνία που δεν καταλαβαίνει, που λαϊκίζει, που πάει προς ακροδεξιά και άλλα τέτοια.
Υπάρχει ένα ερώτημα: ο κόσμος που επέλεξε να κάνει αποχή, ή δεν ψήφισε κανένα από τα κόμματα της σημερινής Βουλής (και όσοι ψήφισαν άκυρο και λευκό παρά την πληθώρα ψηφοδελτίων), πώς αισθάνθηκε με την ανακοίνωση των exit polls και του τελικού αποτελέσματος; Χάρηκε, αλλά δεν πανηγύρισε. Ευχαριστήθηκε επειδή στάλθηκε ένα μήνυμα σε ΟΛΟΥΣ, γιατί το «φωνή λαού», και μάλιστα ακηδεμόνευτου λαού, είναι το μόνο που μπορεί να φέρει αποτελέσματα και τραντάγματα. Ο «λαός της αποχής», το «κόμμα της αποχής» (οι εκφράσεις είναι παρμένες από συστημικούς αναλυτές) έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα-χαστούκι.
Η μεγάλη μείωση της δύναμης σε απόλυτους αριθμούς ψήφων των κομμάτων της σημερινής Βουλής (πλην Βελόπουλου) είναι ένα θετικό μήνυμα για μια άλλη πορεία, ή για τη συμβολή σε άλλα εγχειρήματα, που θα στηρίζονται σε άλλες ποιοτικές σχέσεις και μια διαφορετική συμμετοχή των πολιτών. Δεν μιλάμε για εύκολα πράγματα, αλλά για αναγκαία τολμηρά ουσιαστικά βήματα συμβολής και αντιμετώπισης του υπαρξιακού προβλήματος της χώρας.
