Το στίγμα των ημερών παραμένει λίγο-πολύ στα γνωστά. Ο Ερντογάν συνεχίζει τις απειλές του. Οι Ευρωπαίοι, υπό το άγρυπνο βλέμμα της Μέρκελ, κωλυσιεργούν, οι Ρώσοι αναδεύονται αινιγματικά, οι ΗΠΑ έχουν εκλογές και η Αθήνα τρενάρει όσο μπορεί να αντιμετωπίσει το δίλημμα «ή ταν ή επί τας».
Οι ευρωπαϊκές Δυνάμεις και η Ρωσία συμπίπτουν ενίοτε σε ένα σημείο: Σπεύδουν βραδέως. Ανυπομονησία έδειξαν δυο φορές οι Γερμανοί και έχασαν. Τώρα ανυπόμονοι είναι οι Τούρκοι με τον Ερντογάν. Βιάζονται να μεγαλώσουν, όπως τα μικρά παιδιά. Η Τουρκία θέλει να γίνει περιφερειακή δύναμη. Αλλά δεν υπάρχει προηγούμενο υποδεέστερη χώρα να προβιβαστεί σε περιφερειακή δύναμη. Επειδή προσκρούει στα κεκτημένα των εκάστοτε Μεγάλων Δυνάμεων.
Η Τουρκία δίνει την εντύπωση ότι παίζει και με τις δυο υπερδυνάμεις αλλά μετατρέπεται όλο και πιο καθαρά σε πιόνι των Αμερικανών σε όλη τη γειτονιά, από την Ελλάδα και το Αζερμπαϊτζάν ως τη Μέση Ανατολή. Αυτό δεν οφείλεται στον Τραμπ και στις εικαζόμενες προσωπικές του οικονομικές ιδιοτέλειες, αλλά σε θεμελιώδεις στρατηγικούς λόγους. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, και τώρα η Τουρκία, ήταν ανέκαθεν μήλον της έριδος ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία. Αλλά τόσο οι Οθωμανοί όσο και οι Τούρκοι προτιμούσαν την αγκαλιά των Δυτικών. Η Δύση θέλει την Τουρκία για να εγκλωβίζει τους Ρώσους στους πάγους. Η Ρωσία παλεύει να ξεφύγει.
Ο Λαβρόφ έρχεται στην Αθήνα σε μια αποστολή που φαίνεται άγονη εκ πρώτης όψεως, κάτι που πάντως δεν ταιριάζει στην εμβέλεια ούτε του Πούτιν ούτε του Λαβρόφ. Άραγε η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει μυτερή βελόνα στην πλάτη της Τουρκίας; Οι Αμερικάνοι έχουν αμφίρροπες εκλογές αλλά οι στρατηγικές των ισχυρών σπανίως επηρεάζονται από την εκλογική συγκυρία. Η επιλογή διαμελισμού της Τουρκίας, παραμένει στην ατζέντα, επανέλαβε ο Ερντογάν προ ημερών, αποφεύγοντας να υπενθυμίσει ότι το σχέδιο είναι αμερικανικό. Η, εγνωσμένης δειλίας, Αθήνα δεν θα πάρει πρωτοβουλίες χωρίς έντονο πράσινο φως από τις ΗΠΑ.
Να θυμηθούμε, όμως, τα παλιά. Ο Μουσολίνι είχε προσβάλει πολλάκις την Ελλάδα, όπως τώρα ο Ερντογάν, με αποκορύφωμα τη βύθιση του «Έλλη», χωρίς αντίδραση από τη δικτατορία Μεταξά. Ούτε οι πιο ανόητοι έχουν σκεφτεί να τον πουν ενδοτικό. Φασίστας ο Μεταξάς αλλά στους Δυτικούς (Άγγλους) κόλλησε. Τώρα η γερμανική Ευρώπη, καιροσκοπεί. Η Ρωσία υπενθυμίζει (τυχαία;) ότι στο Ναβαρίνο, ενωμένη με τους Δυτικούς, κατατρόπωσαν τους Οθωμανούς.
Η Ε.Ε. απασχολεί τον Ερντογάν μόνο για τις πιθανές κυρώσεις. Θα καταρρεύσει το κύρος του και η προπαγάνδα του ότι οι Ευρωπαίοι φοβούνται «την Τουρκία του Ερντογάν». Αυτό είναι το παιχνίδι των κυρώσεων εξ ου και η ανάγκη να μην υποχωρήσουμε ούτε εκατοστό στις τουρκικές διεκδικήσεις
Οι Ευρωπαίοι και η Τουρκία
Για τις σχέσεις Τουρκίας-Ε.Ε. αρκούν δυο λόγια: Πρώτον, η Τουρκία δεν θα μπει ποτέ στην Ε.Ε. Δεύτερον, οι σχέσεις Τουρκίας-Ε.Ε. έχουν δευτερεύουσα σημασία. Προέχουν οι σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Οι σχέσεις Τουρκίας-Γερμανίας είναι στενές αλλά και οι δυο παίζουν στη Β΄ Εθνική, τοπικά και πλανητικά. Και η Ε.Ε. στην ίδια κατηγορία παίζει.
Η Τουρκία δεν θα μπει στην Ε.Ε. όχι επειδή ο Ερντογάν είναι δικτάτορας, προβοκάτορας, μουσουλμάνος, φίλος τρομοκρατών κ.λπ. Αλλά επειδή έχει αυτοκρατορικές βλέψεις. Η Ε.Ε., όμως, έχει ήδη εστεμμένο βασιλέα, τις ΗΠΑ. Δυο καρπούζια σε μια μασχάλη δεν χωράνε. Ούτε η Γερμανία θέλει την Τουρκία στην Ε.Ε. Την Τουρκία τη θέλει υποδεέστερη, όχι να διεκδικεί γαλόνια και τίτλους που θεωρεί ότι είναι γερμανικό κόσμημα και έχει αιματοκυλήσει την υφήλιο δυο φορές για να τους αποκτήσει.
Η Γερμανία, κοντόθωρη στρατηγικά, προστατεύει την Τουρκία, ενώ θα τη βρει μπροστά της αν η Άγκυρα αποκτήσει δικές της ενεργειακές πηγές οπότε θα τείνει να ανεξαρτητοποιηθεί ώσπου κάποια στιγμή θα στείλει τη Γερμανία για «βρούβες». Η Τουρκία θα κολλήσει στον ισχυρό, τις ΗΠΑ, με τη (φρούδα) ελπίδα ότι θα πείσει τους Αμερικάνους να την προβιβάσουν από υπηρέτη σε εταίρο στη μάχη εναντίον Ρωσίας.
Η Τουρκία με αρχηγό τον Ερντογάν εμφανίζεται ως σημαντικός παίκτης διεθνώς. Πρόκειται για μαγική εικόνα. Η αποστολή στρατευμάτων υπό τουρκικό έλεγχο είναι έωλη, π.χ. στη Συρία όπου τα μαζεύουν από το Ιντλίμπ, ή παράνομη, όπως στην Κύπρο, ή τελεί υπό την στρατιωτική ανοχή π.χ. στο Αζερμπαϊτζάν.
Το λεγόμενο «θερμό επεισόδιο» που οι εδώ ενδοτικοί προβάλλουν ως φόβητρο μπορεί να αποδειχθεί παγίδα για την Τουρκία, αλλιώς θα το είχε ήδη δοκιμάσει. Η Τουρκία επιχείρησε επίθεση στην Κύπρο όταν οι ΗΠΑ τους είχαν εξασφαλίσει την προδοσία της Χούντας και στα Ίμια είχαν σύμμαχο, εκτός των ΗΠΑ, και τους λιπόψυχους της κυβέρνησης Σημίτη. Ποιος ηλίθιος, όμως, εγγυάται, ότι η σύρραξη θα είναι σύντομη και ορκίζεται ότι νικητής θα είναι η Τουρκία;
Η Ε.Ε. απασχολεί τον Ερντογάν μόνο για τις πιθανές κυρώσεις. Θα καταρρεύσει το κύρος του και η προπαγάνδα του ότι οι Ευρωπαίοι φοβούνται «την Τουρκία του Ερντογάν». Θα καταλάβει και ο τελευταίος Τούρκος ότι οι Ευρωπαίοι ούτε τον φοβούνται, ούτε τον υπολογίζουν. Και ότι τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται καλύτερα από την Ελλάδα. Αν δεν μπορεί να μας αρπάξει νησιά ενώ εμείς του επιβάλλουμε κυρώσεις μέσω Ε.Ε., τότε ποιος είναι ο πιο ισχυρός στα μάτια του κοσμάκη της Τουρκίας; Αυτό είναι όλο κι όλο το παιχνίδι των κυρώσεων εξ ου και η ανάγκη να μην υποχωρήσουμε ούτε εκατοστό στις τουρκικές διεκδικήσεις.
