Του Κώστα Γκιώνη
Ο μέσος νεοέλληνας καταναλωτής εντολών, κρυμμένος πίσω από την κουρτίνα του κυρ-παντελίδικου κόσμου του, τον οποίο κτίζει εδώ και χρόνια ως προπύργιο της ατολμίας και του σκατανθρωπισμού του, κοντεύει να χαζέψει. Αν αυτό δεν έχει συμβεί ήδη…
Τη μία του λένε, κάτσε σπίτι και μην βγαίνεις έξω, γιατί καραδοκεί ο κορωνοϊός να σ’ αρπάξει και να σε φυτέψει δίπλα από τα κυπαρίσσια. Διότι αν περιμένεις από εμάς να σε σώσουμε, πάλι κάτω από τα κυπαρίσσια θα βρεθείς: πού να βρούμε λεφτά για γιατρούς, νοσηλευτές και νοσοκομεία…
Και την άλλη, εκεί που έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα του εγκλεισμού, και με το που βγαίνει έξω τον κυριεύει η αγοραφοβία σε σημείο που να τρέχει πανικόβλητος στη φωλιά του, να σου έξαφνα ντρινννν το τηλέφωνο από το 112! Ο θόρυβος αποκρουστικός, σαν σειρήνα πολέμου, και οι παλμοί κάνουν πάρτι στις φλέβες του: Καίγονται τα κυπαρίσσια, τρεχάτε να σωθείτε τουλάχιστον εσείς. Διότι αν περιμένετε από εμάς να σας σώσουμε, θα γίνετε προσάναμμα στις μεγάλες επενδύσεις του αύριο: πού να βρούμε λεφτά για πυροσβεστικά, αντιπυρικές ζώνες και πυροσβέστες…
Το μόνο που απασχολεί τις κυβερνήσεις αυτού του είδους είναι το πώς θα μείνουν αγκιστρωμένες στη θέση τους. Δεν φέρουν ποτέ ευθύνη: πάντα φταίνε οι άλλοι. Αυτό που χρειάζονται είναι πρόθυμους (με το αζημίωτο) λιβανιστές και μπράβους, ώστε να στηρίξουν την επιχείρησή τους. Γιατί ως τέτοια αντιλαμβάνονται την εξουσία. Δηλαδή δημοσιογράφους- λιβανιστές και αστυνομικούς- μπράβους: μόνο γι’ αυτούς έχουν λεφτά.
Αυτό που ενδιαφέρει τους κυβερνώντες είναι το ξεχαρβάλωμα του κράτους. Μισούν τους κρατικούς υπαλλήλους και τις κρατικές επιχειρήσεις, τις οποίες καθιστούν μη βιώσιμες και τις ξεπουλούν μπιρ παρά σε φίλους τους. Βέβαια οι ίδιοι, και οι οικογένειές τους μέχρι 3ο-4ο βαθμό, αρχοντοσιτίζονται από το κράτος που τόσο μισούν…
Τα βουνά, τα δάση, τα ποτάμια, οι παραλίες, δεν είναι τίποτα άλλο από εμπόρευμα. Δεν έχουν αναστολές. Μπορούν να κάψουν, να τεμαχίσουν τα σπλάχνα της γης και να τα εναποθέσουν στο βωμό της θρησκείας-ανάπτυξης.
Αυτός ο άκρατος ανθρωποφαγικός καπιταλισμός, ο οποίος καταπίνει πεινασμένα το περιβάλλον αφήνοντας πίσω του ερήμωση, μετρώντας φασουλίδικα τα κέρδη γι’ αυτόν και αδιαφορώντας για τον πόνο που προκαλεί στις κοινωνίες, θα γίνει στο τέλος ένας νεροστρόβιλος που θα καταπιεί τα πάντα.
Το περιβάλλον αργά ή γρήγορα θα εκδικηθεί για τη βαρβαρότητα που δέχεται. Και τότε τα κέρδη τους θα γίνουν θηλιές, που δυστυχώς θα πνίξουν εκτός απ’ αυτούς και όλους εμάς. Αν δεν αντιδράσουμε.
