Οι ευρωεκλογές στη Βρετανία (και στην Ολλανδία) ήδη πραγματοποιήθηκαν την Πέμπτη, αλλά οι κάλπες δεν θα ανοίξουν μέχρι το βράδυ της Κυριακής, όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία σε όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε. Δεδομένου ότι οι Βρετανοί πολίτες είχαν αποφασίσει την έξοδο της χώρας τους από την Ε.Ε., και τώρα βρέθηκαν να… ξαναψηφίζουν για να εκλέξουν ευρωβουλευτές, το πρώτο στοιχείο που αναμένεται με ενδιαφέρον είναι το ύψος της συμμετοχής. Το 2014 η συμμετοχή των Βρετανών στις ευρωεκλογές είχε περιοριστεί σε ένα ισχνό 35,6%. Τώρα οι προβλέψεις είναι αμφιλεγόμενες: πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι πολίτες που παραδοσιακά δεν ψήφιζαν στις ευρωεκλογές μπορεί αυτή τη φορά να πάνε στις κάλπες για να τιμωρήσουν και τα δύο μεγάλα κόμματα τα οποία γελοιοποίησαν την κοινοβουλευτική διαδικασία προκειμένου να μην υλοποιήσουν την απόφαση του δημοψηφίσματος για Brexit*. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι η συμμετοχή θα παραμείνει χαμηλή, με πολλούς Βρετανούς να γυρνούν την πλάτη σε μια διαδικασία που «κανονικά» δεν θα τους αφορούσε πλέον.
Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι σίγουρο: τόσο οι κυβερνώντες Συντηρητικοί όσο και οι αντιπολιτευόμενοι Εργατικοί θα πληρώσουν ακριβά την περιφρόνησή τους για τη λαϊκή βούληση. Έτσι το κόμμα «Brexit», το οποίο ίδρυσε ο Φάρατζ και άλλοι αποχωρήσαντες από το επίσης ευρωσκεπτικιστικό UKIP, αναμένεται να έρθει πρώτο και με τεράστια διαφορά από τους δεύτερους Εργατικούς, αποσπώντας περίπου το ένα τρίτο των ψήφων. Αυτό γίνεται σε βάρος του Συντηρητικού Κόμματος, στο εσωτερικό του οποίου μαλλιοτραβιούνται οι ευρωπαϊστές και οι ευρωσκεπτικιστές. Ο ενδοσυντηρητικός εμφύλιος συνεχίζεται, παρά την υπόσχεση της Μέι προς τους τελευταίους ότι θα παραιτηθεί είτε εγκριθεί είτε όχι, στις αρχές της μεθεπόμενης εβδομάδας, η νέα (και ακόμη πιο συμβιβαστική) πρότασή της για ένα Brexit… light και υπό όρους. Η αναμενόμενη βαριά εκλογική ήττα των Συντηρητικών κάθε άλλο παρά θα καταλαγιάσει τη σύρραξη.
Η Μέι τα δίνει όλα, ο Κόρμπιν ζητά περισσότερα
Η τελευταία πρόταση της πρωθυπουργού προβλέπει πλέον, πέρα από τη διατήρηση της ενιαίας αγοράς και της τελωνειακής ένωσης, και τη δυνατότητα νέου δημοψηφίσματος! Έτσι οι αρχικές διαβεβαιώσεις της Μέι («καλύτερα έξοδος χωρίς συμφωνία παρά κακή συμφωνία») τελικά καταλήγουν σε ντε φάκτο αμφισβήτηση της εγκυρότητας του δημοψηφίσματος του 2016. Πρόκειται για εφαρμογή της… κλασικής πλέον τακτικής της ευρωκρατίας, που από τις αρχές του αιώνα βάζει τους λαούς της Ευρώπης να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν μέχρι να «σοβαρευτούν».
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι Εργατικοί απέρριψαν ακόμη και αυτήν την πρόταση της Μέι. Ήταν το κίνητρό τους η ελπίδα ότι έτσι ο «ριζοσπάστης» Κόρμπιν θα θεωρηθεί επιτέλους… πρωθυπουργήσιμος; Οι εκλογικές τους επιδόσεις πάντως απέχουν πολύ από αυτές ενός κόμματος που καλπάζει προς τα κυβερνητικά έδρανα. Ελπίζουν βέβαια (όπως και οι Συντηρητικοί) ότι στις εθνικές εκλογές οι ψηφοφόροι θα επιστρέψουν στο μαντρί, αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί: οι Βρετανοί στην πλειοψηφία τους δηλώνουν σοκαρισμένοι από τα όσα ακολούθησαν το δημοψήφισμα, και ιδίως από το κοινοβουλευτικό τσίρκο που παρακολουθούν τους τελευταίους μήνες*. Σε κάθε περίπτωση, οι πολέμιοι του επάρατου εθνολαϊκισμού δεν πρέπει να πέφτουν από τα σύννεφα για το τι βγάζουν οι κάλπες στη Βρετανία (και όχι μόνο: στην Ολλανδία το ευρωσκεπτικιστικό «Φόρουμ για τη Δημοκρατία» διεκδικεί την πρωτιά). Αυτά συμβαίνουν όταν το πολιτικό σύστημα της «αρχαιότερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», επικουρούμενο από τις ελίτ των αγορών και την ευρωκρατία, κοροϊδεύει κατάμουτρα τους υπηκόους του…
* Βλ. μεταξύ άλλων τα άρθρα «Αντί Brexit, συμμετοχή και στις ευρωεκλογές!» (φύλλο 450) και «Brexit γιοκ» (φύλλο 448).
