του Βαγγέλη Καινούργιου
Μετά από μια δεκαπενταετία ακραία καταστροφικών για το κοινωνικό σύνολο πολιτικών από όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν, κι αφού καταλάγιασε από χρόνια ο ριζοσπαστισμός του κινήματος των πλατειών, ο λαϊκός παράγοντας έμαθε να βρίσκει διέξοδο στη λογική της ανάθεσης και τις εκλογικές αυταπάτες, καθώς και σε αμυντικού χαρακτήρα κινητοποιήσεις διεκδίκησης συνδικαλιστικών αιτημάτων για να μην ισοπεδωθεί εντελώς το όποιο κοινωνικό κράτος έχει απομείνει.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κοινωνία προδόθηκε κι έχασε το όραμά της για μια διαφορετική και καλύτερη Ελλάδα στα χρόνια της τραγικής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, και στη συνέχεια βούλιαξε σε ένα κινηματικό τέλμα στα χρόνια των ισοπεδωτικών οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών των κυβερνήσεων της Ν.Δ.
Ώσπου έφτασε η μέρα που αυτή η ίδια κοινωνία ξαναβγήκε μαζικά στους δρόμους για τη δικαίωση των 57 νεκρών των Τεμπών, αλλά και για κάτι περισσότερο. Βγήκε στους δρόμους από τη βαθιά επιθυμία της να ζήσει επιτέλους σε μια κανονική χώρα, όπου θα ξέρει τι την περιμένει την επόμενη μέρα το πρωί κι όχι να είναι κανόνας το «πάμε κι όπου βγει». Την έβγαλε στους δρόμους η επιθυμία της να νιώσει ότι σ’ ετούτη τη χώρα δεν είναι χαμένη από χέρι αυτή και τα παιδιά της.
Κι όμως, σ’ αυτήν την κοινωνία, που μετά από χρόνια αδιαφορίας και αποχής ξαναποκτά κοινωνική συνείδηση, χάρη στον αγώνα του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών, κουνάνε το δάχτυλο για έλλειψη ταξικής συνειδητοποίησης οι γνωστές πολιτικές «πρωτοπορίες». Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή η ευκαιρία δεν προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση και είναι πολύ πολύτιμη για να χαθεί; Δεν καταλαβαίνουν ότι είναι ίσως η τελευταία μας ευκαιρία;
