Από τις «χρυσές» χρηματοδοτήσεις και τα παλάτια στην άμμο, στην απόλυτη μνημονιακή εξαθλίωση – Διαλύεται η βάση, καμία διέξοδος για τη νεολαία
Ήταν Νοέμβριος του 2003. Η Ελλάδα προετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και όλα έμοιαζαν ιδανικά στον αθλητισμό μας. Τόσο καλά, μάλιστα, που είχαν γίνει σκέψεις οι ομοσπονδίες να παίρνουν ακόμα και… δάνεια από τις τράπεζες για να έχουν ακόμα μεγαλύτερη ρευστότητα.
Οι περισσότεροι πρόεδροι των αθλητικών ομοσπονδιών είχαν μείνει άφωνοι όταν επισκέφθηκαν τον τότε υπουργό πολιτισμού Ευάγγελο Βενιζέλο και τον υφυπουργό αθλητισμού Γιώργο Λιάνη.
Οι δυο υπουργοί του ΠΑΣΟΚ είχαν πει πως «υπάρχει οικονομικό πρόβλημα στην ΓΓΑ για την εκταμίευση του 20% των τακτικών επιχορηγήσεων κι άλλων εκκρεμοτήτων, συνολικού ύψους 6 δισ. ευρώ» και ότι «στην περίπτωση που υπάρχει άμεση ανάγκη χρημάτων να πάρετε ως ομοσπονδίες δάνειο από τράπεζα, ίσο με το ποσό της οφειλής της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού».
Στο σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας Τα Νέα, στις 5 Νοεμβρίου 2003, διαβάζουμε και το ακόμα πιο εξωφρενικό από τους κυβερνώντες σαν σύσταση προς τους ομοσπονδιάρχες: «Το δάνειο να παρθεί από τις ομοσπονδίες με την εγγύηση της ΓΓΑ, η οποία θα αναλάβει και την αποπληρωμή του». Είναι ολοφάνερο ότι από κάποια στιγμή και μετά στον ελληνικό αθλητισμό είχε χαθεί η μπάλα. Από το 1992 και ύστερα υπήρξε ραγδαία αύξηση των επιχορηγήσεων στις ομοσπονδίες απ’ όλες τις κυβερνήσεις, φαινόμενο που εντάθηκε από την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων από την Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1997 και μετά. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπήρξαν ομοσπονδίες που ενώ λάμβαναν κρατική επιχορήγηση 220 εκατ. δρχ. το 1993, έφτασαν τα 600 εκατ. το 1997! Το πάρτι συνεχίστηκε. Όμως η Ελλάδα πέτυχε κάτι πραγματικά παράδοξο. Με όλα αυτά τα λεφτά να έχει μόνο πρωταθλητισμό, λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, αφού υπήρχε σχετική πίεση για μετάλλια από την ΔΟΕ έτσι ώστε να γεμίσουν τα στάδια και να υπάρξει εμπορική επιτυχία των αγώνων. Δεν είχε, όμως, καθόλου αθλητισμό! Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε όταν τα εκατομμύρια ευρώ από το δημόσιο ταμείο πέφτανε με τα… τσουβάλια στις ομοσπονδίες για δεκαετίες.
Τότε οι περισσότερες ομοσπονδίες δεν κοίταξαν τη βάση για να βρει και η νεολαία διέξοδο. Δεν αντιλήφθηκαν τον αθλητισμό ως κίνημα. Δεν αξιοποίησαν τις επιχορηγήσεις για να μεγιστοποιηθεί ο ρόλος του ως κοινωνικό μέγεθος.
Αντίθετα, πάμπολλοι φάνηκε να τυφλώνονται από τη μανία των μεταλλίων. Κι από εκεί και πέρα το χάος. Παλάτια στην άμμο, δηλαδή. Και με το που άρχισε να ξεθωριάζει η γυαλάδα των μεταλλίων, ανακάλυψαν όλοι τη γύμνια!
Το πιο απαισιόδοξο είναι ότι τα τελευταία χρόνια υπήρξαν και ομοσπονδίες που πράγματι θέλησαν να πάνε προς μια άλλη κατεύθυνση, με επίκεντρο τα παιδιά, τη μαζικότητα και τα γεμάτα στάδια, όμως το Μνημόνιο και οι συγκυβερνήσεις γυρίζουν πια ολότελα την πλάτη σε ένα πολύ κομβικό σημείο.
Με μόνο το 0,007% του Προϋπολογισμού του 2013 να πηγαίνει στον αθλητισμό είναι δεδομένο ότι οι περισσότερες ομοσπονδίες είναι έτοιμες να κατεβάσουν ρολά. Ο αθλητισμός αργοσβήνει! Αργοπεθαίνει… Όπως, άλλωστε, προειδοποίησε στο SOS που εξέπεμψε πρόσφατα η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή.
Β.Γ.
