…σαν βραδινό λεωφορείο…
Απόψε μοιάζουμε κι οι δύο
πιο πίσω ’γω κι εσύ μπροστά
σα βραδινό λεωφορείο
που ’χει τα φώτα του σβηστά
για μας ο κόσμος δεν τελειώνει
για μας ο κόσμος αρχινά
μα της καρδιάς το μαύρο χιόνι
δε θα μας βγάλει πουθενά
550 εβδομάδες διαβάζετε τα πονήματά μου και θα έχετε διαπιστώσει την τρικυμία στην οποία βρίσκεται η σκέψη μου.
Νιώθω λίγο σαν το λεωφορείο της γραμμής Κηφισιά-Παλαιό Φάληρο, το 550, που διασχίζει όλη την πόλη από τον βορρά στον νότο.
Τον Σεπτέμβριο είχαμε δημοσιεύσει και μια συνέντευξη με τους δημιουργούς του κόμικ 550 (απ’ όπου και η εικονογράφηση του παρόντος), τον Γαβριήλ Μελισσουργάκη (σχέδια) και τον Χρήστο Χαντζή (κείμενα).
Τότε ο Χ. Χαντζής σημείωνε: «Εντός της αστικής συγκοινωνίας συμβαίνει σε κάποια μικρή κλίμακα ό,τι συμβαίνει και εκτός της, στους δρόμους, τα κτίρια, την κοινωνία». (https://edromos.gr/550-otan-ena-leoforeio-ginetai-komik/?amp )
Και είναι έτσι.
Με την εφημερίδα στο χέρι το περασμένο Σάββατο περίμενα με τις ώρες το λεωφορείο 122 στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Παγωνιά. Ατέλειωτη αναμονή. Μέσα γεμάτο. Κόσμος σιωπηλός. Αρκετοί ξένοι –γράφω «ξένοι» και σκέφτομαι πως κι εμείς ξένοι έχουμε γίνει στη χώρα μας– σχεδόν όλοι άνθρωποι του μεροκάματου. Λίγα νέα παιδιά που ετοιμάζονται για τη βραδινή τους έξοδο στην πόλη.
Ο κόσμος που δεν υπάρχει ούτε για τους πολιτικούς, ούτε για τα μέσα ενημέρωσης.
Υπομονετικά ως πρόβατα επί σφαγή, μέσα σε βραδινά λεωφορεία. Οι μόνοι καβγάδες είναι μεταξύ επιβατών:
«Προχωρήστε πιο μέσα!»
«Μα πού να πάω;»
Δεν θυμάμαι να έχει γίνει καμιά διαδήλωση για την αθλιότητα των λεωφορείων και για τη συνεχή υποβάθμιση του μετρό, όπου η κατάσταση είναι συχνά ασφυκτική από τότε που η «μπλε γραμμή» φτάνει στο Δημοτικό Θέατρο.
Να μη μιλήσουμε για τον Ηλεκτρικό, όπου πριν μερικά χρόνια ξοδεύτηκαν εκατομμύρια για την «αναβάθμιση» των γραμμών, αλλά αν εσείς είδατε καμιά διαφορά με πριν, ας μου την πείτε κι εμένα.
Οι ταξικές διαφορές διαπερνούν και τα μέσα μεταφοράς. Άλλος κόσμος στα λεωφορεία, άλλος στον Ηλεκτρικό, άλλος στο μετρό (με σημαντικές διαφορές κόκκινης-μπλε γραμμής).
Το 550 παραμένει ωστόσο ένα μεγάλο χωνευτήρι. Ο κόσμος που διαφοροποιείται στα άλλα μέσα, εδώ συνυπάρχει.
Βλέπετε κατεβαίνει τη λεωφόρο Συγγρού που για τη γενιά του ’30 υπήρξε το σύμβολο του εκσυγχρονισμού.
Υπάρχει και το Πάντειο με τους φοιτητές, το Ίδρυμα Νιάρχος, η «Εσπλανάδα» του Λάτση…
Ωστόσο στις άλλες γραμμές…
Το ετοιμόρροπο 154, πηγαίνει από την άνω Βούλα στον Σταθμό Αργυρούπολη. Το χρησιμοποιώ συχνά για επαγγελματικούς λόγους. Και καθώς οι ευκατάστατοι κάτοικοι της περιοχής χρησιμοποιούν ΙΧ, εκεί μαζευόμαστε η… πλέμπα. Ανάλογη είναι και η μεταχείριση, όπως οδηγοί που δεν σταματάνε στις στάσεις παριστάνοντας πως δεν είδαν αν τους κάνεις σήμα – βιάζονται βλέπετε γιατί είναι «κυκλική» η διαδρομή. Οι οθόνες με πληροφορίες δεν λειτουργούν, όλα είναι βρώμικα και δυσώδη. Θυμίζουν κάτι λεωφορεία του ’50, μόνο που τότε με την παρουσία του εισπράκτορα ήταν πιο ανθρώπινα.
Λεωφορείο θυμίζει η χώρα. Με πολλές γραμμές αφημένες στη τύχη τους.
Την ίδια ώρα τσακώνονται όλοι για την κηδεία του βασιλιά. Οι μεν τρέχουν αξημέρωτα να προσκυνήσουν, οι δε ανακάλυψαν πως είναι αντιβασιλικοί.
Το γεγονός πως στα σχολεία υπάρχει σιωπή δεκαετιών, το γεγονός πως αφήνουμε να παραχαράζεται και να αναθεωρείται η ιστορία, δίνουν σήμερα τους πικρούς καρπούς τους.
Όμως είναι κι αυτή η απατηλή λάμψη, που μέσα στο άθλιο βραδινό λεωφορείο οδηγεί τους ανθρώπους να διαβάζουν στα κινητά τους για βασιλιάδες και πριγκίπισσες…
Κι ας μένει μόνο η λάμψη του κινητού στο γεμάτο ρυτίδες πρόσωπο των ανθρώπων του μεροκάματου…
