του Δημήτρη Μπελαντή
Μπορεί κάποιος άνθρωπος στα πλαίσια του ορθολογισμού και της δημοκρατίας άλλα και του γνήσιου σεβασμού για τα ανθρώπινα δικαιώματα να απεχθάνεται ή να αντιστρατεύεται τη woke κουλτούρα και τις ακρότητές της χωρίς όμως να συμφωνεί με την πολιτική Τραμπ ή ορισμένες εκδοχές της που ακούγονται ότι θα εφαρμοστούν.
‒ Θα αποτελούσε ιστορική παρακμή και οπισθοδρόμηση να μπει κανείς σε μια λογική απαγόρευσης των αμβλώσεων πλην ιατρικών λόγων και μη αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος ή να τεθούν ζητήματα απαγορεύσεων ή δυσμενών αποκλεισμών σε βάρος όσων είναι ομοφυλόφιλοι ή τρανς ή οτιδήποτε. Αν η διακυβέρνηση Τραμπ θέσει τέτοια ζητήματα, κάθε δημοκρατικός άνθρωπος πρέπει να είναι απέναντι. Δεν θα γυρίσουμε στο 1950.
‒ Από την άλλη πλευρά, στην Ευρώπη τουλάχιστον αντιμετωπίζουμε λόγω της κυριαρχίας επί χρόνια της woke κουλτούρας τα αντίθετα προβλήματα:
‒ Το φύλο αποσπάται από κάθε βιολογικό και συναισθηματικό προσδιορισμό και γίνεται μια μεταμοντέρνα σχετικιστική μη ύπαρξη, ένα φάντασμα. Στόχος είναι η καταστροφή της έννοιας του φύλου στο όνομα της κοινωνικής του κατασκευής. Η abolition of gender ή τα χιλιάδες genders είναι διακηρυγμένος πολίτικος στόχος κοινωνικής και ανθρωπολογικής σύγχυσης. Η ακαδημαϊκή Αριστερά διεθνώς δυστυχώς πρωτοστάτησε σε όλες αυτές τις αθλιότητες.
‒ Μέσω των περίφημων και αντιεπιστημονικών «εγκλημάτων μίσους» επιχειρείται η στόμωση της ελευθερίας έκφρασης σαν να πρέπει ορισμένες κοινωνικές ομάδες να τίθενται επέκεινα της κριτικής. Το δικαιοκρατικό ποινικό δίκαιο αντιμετωπίζει από τη φύση του εξωτερικές πράξεις και προσβολές έννομων αγαθών και όχι το μίσος ή το ενδιάθετο φρόνημα ‒ το αντίθετο οδηγεί στην καταστολή ιδεών και εσωτερικών φρονημάτων. Άλλο το ζήτημα του ρατσιστικού κινήτρου που και αυτό όμως δεν χωρά παντού και πάντοτε, ούτε ανιχνεύεται παντού, όπως θα ήθελαν κάποιοι. Το woke ποινικό δίκαιο και το νεοσυντηρητικό ποινικό δίκαιο είναι οι δυο όψεις του νομίσματος της ανελευθερίας.
‒ Πέρα από το πραγματικό και υπαρκτό πρόβλημα ως πυρήνα, δημιουργείται μια κουλτούρα που υπερδιογκώνει το φαινόμενο της σεξουαλικής παρενόχλησης, καταργώντας κάθε αυθορμητισμό ή αμεσότητα στη σχέση μεταξύ των φύλων. Δημιουργείται έτσι ένας woke νεοβικτωριανός πουριτανισμός, μια μπούργκα δυτικού τύπου.
‒ Πηγαίνοντας στο αντίθετο άκρο, από την εποχή της πατριαρχίας, που από καιρό έχει συστημικά εκπνεύσει στη Δύση, θεωρείται περίπου ότι η ετεροφυλόφιλη σεξουαλικότητα είναι σχεδόν ντροπή ή συνώνυμη του βιασμού (έτσι κάποιες φεμινίστριες του τρίτου κύματος), ότι η συναίνεση μπορεί να δικαιολογεί κάθε αντικοινωνική συμπεριφορά και ότι ιδίως η ετεροφυλόφιλη αρρενωπότητα είναι κάτι σαν έγκλημα, σαν κοινωνική καθυστέρηση ή σαν τοξικό κατάλοιπο των νεάντερταλ. Επίσης, ενισχύεται η παρένθετη μητρότητα ως θεσμός αγοραπωλησίας παιδιών στα πλαίσια του γάμου ομοφύλων όπως επίσης μια άνευ όρων και εύλογων ηλικιακών ορίων φυλομετάβαση που ενισχύεται και από συγκεκριμένα ιατρικά λόμπυ.
Αν ο νεοσυντηρητισμός τύπου Τραμπ που τρέφεται από τις ακρότητες του γουοκισμού είναι η Σκύλλα, ο γουοκισμός είναι η Χάρυβδη που τρέφεται από τις ακρότητες του νεοσυντηρητισμού.
Για τις απόψεις της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και της κοινωνικής χειραφέτησης είναι αναγκαίος ένας διακριτός τρίτος δρόμος στα έμφυλα, διαπροσωπικά και κοινωνικά ζητήματα. Και αυτό ισχύει για ανθρώπους όλων των φύλων ή των προσανατολισμών. Το προσωπικό είναι και πολιτικό, όμως το πολιτικό δεν μπορεί να είναι μια νεοβικτωριανή καταπίεση στο όνομα δήθεν του δικαιωματισμού. Ο Μάης του ‘68 παρά τα όποια λάθη του τελείως διαφορετικά είχε ονειρευτεί την πολιτικοποίηση του προσωπικού και των έμφυλων ζητημάτων.
