Βρισκόμαστε στα τέλη Σεπτεμβρίου και ο χορός των επανεκδόσεων κλασικών ταινιών εξακολουθεί.
Αυτή τη φορά θυμόμαστε μια όντως ξεχασμένη ταινία, τη Σκύλα (Scarlet Street) του Φριτζ Λανγκ, που γυρίστηκε με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στις ΗΠΑ και αποτύπωνε εκείνη την κοινωνική κατάσταση της παρακμής, της ψυχολογικής βίας και των εν γένει ανισοτήτων που οδηγούσαν σε παράλογες συμπεριφορές και αποτρόπαιες πράξεις.
Δραματική ταινία μυστηρίου η Σκύλα, σε σκηνοθεσία Φριτζ Λανγκ, με τους Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον και Τζόαν Μπένετ, μιλάει για τον Κρίστοφερ Κρος, έναν ευσυνείδητο ταμία που εργάζεται επί 25 χρόνια στην ίδια τράπεζα. Είναι όμως ένας μοναχικός άνθρωπος, αφού με τη γυναίκα του Αντέλ δεν υπάρχει καμία ψυχική επαφή, μοιάζουν σαν δύο ξένοι. Μοναδική του παρηγοριά είναι η ζωγραφική. Μια βροχερή νύχτα, βλέπει κάποιον να επιτίθεται σε μια γυναίκα στην οδό Σκάρλετ. Αφού τη σώσει, γνωρίζονται καλύτερα και αναπτύσσεται μια συμπάθεια ανάμεσά τους.
Ο Κρις ερωτεύεται την Κίτι και της προσφέρει στέγη στο διαμέρισμα που διατηρεί για τους πίνακές του. Η Κίτι, που αρχικά τον νομίζει για μεγάλο ζωγράφο, του παριστάνει την ερωτευμένη με σκοπό να τον εκμεταλλευθεί, κάτι που καταφέρνει εύκολα. Στη συνέχεια η εκμετάλλευση γίνεται εντονότερη, αφού ο Κρις μεταβάλλεται σε απόλυτο θύμα της Κίτι και του εραστή της. Αργότερα, όταν θα έρθει η ώρα της πικρής αλήθειας, τα πράγματα θα έχουν πολύ τραγική κατάληξη για όλους…
Καταπιεσμένα εγώ, ξεχασμένα όνειρα, ανομολόγητες στιγμές μικρών προσωπικοτήτων που δεν τα καταφέρνουν καλά και αντιδρούν. Η εσωστρέφεια γίνεται βία, η εκμετάλλευση εκνευρίζει. Ένα συνεχές «γιατί» πλανάται στην ατμόσφαιρα, και μια έκρηξη της στιγμής σε σημαδεύει για όλη σου τη ζωή.
Ο Φριτζ Λανγκ έκανε μια ταινία μεταξύ φιλμ νουάρ και ψυχολογικού θρίλερ. Χτίζει θαυμάσια, χάρη και στη σεναριακή πένα του Ντούντλεϊ Νίκολς που βασίστηκε σε μυθιστόρημα και θεατρικό έργο, τον χαρακτήρα του Κρις που ερμηνεύει εξαιρετικά ο Ρόμπινσον και ο οποίος αποτυπώνει με απόλυτη ακρίβεια όλη την καταπίεση της συντηρητικής Αμερικής του πολέμου και το πώς αυτή εκρήγνυται, εξεγείρεται και εντέλει προκαλεί πολλαπλά τραύματα.
Η ταινία του Λανγκ διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία του φιλμ νουάρ που αποτυπώθηκαν στη συνέχεια ως αρχετυπικά, αν και η γνώμη μου είναι ότι δεν πρόκειται τόσο για φιλμ νουάρ (με την έννοια του κλασικού, δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτά) όσο ένα ψυχολογικό δράμα που κινείται στα όρια και παίζει με τις αισθήσεις, τις παραισθήσεις, τα καλά κρυμμένα και άγνωστα ένστικτα καθώς και τα όποια ψυχολογικά τραύματα.
Δραματική ταινία μυστηρίου η Σκύλα, σε σκηνοθεσία Φριτζ Λανγκ, με τους Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον και Τζόαν Μπένετ, μιλάει για τον Κρίστοφερ Κρος, έναν ευσυνείδητο ταμία που εργάζεται επί 25 χρόνια στην ίδια τράπεζα. Είναι όμως ένας μοναχικός άνθρωπος, αφού με τη γυναίκα του Αντέλ δεν υπάρχει καμία ψυχική επαφή, μοιάζουν σαν δύο ξένοι. Μοναδική του παρηγοριά είναι η ζωγραφική. Μια βροχερή νύχτα, βλέπει κάποιον να επιτίθεται σε μια γυναίκα στην οδό Σκάρλετ. Αφού τη σώσει, γνωρίζονται καλύτερα και αναπτύσσεται μια συμπάθεια ανάμεσά τους.
Ο Κρις ερωτεύεται την Κίτι και της προσφέρει στέγη στο διαμέρισμα που διατηρεί για τους πίνακές του. Η Κίτι, που αρχικά τον νομίζει για μεγάλο ζωγράφο, του παριστάνει την ερωτευμένη με σκοπό να τον εκμεταλλευθεί, κάτι που καταφέρνει εύκολα. Στη συνέχεια η εκμετάλλευση γίνεται εντονότερη, αφού ο Κρις μεταβάλλεται σε απόλυτο θύμα της Κίτι και του εραστή της. Αργότερα, όταν θα έρθει η ώρα της πικρής αλήθειας, τα πράγματα θα έχουν πολύ τραγική κατάληξη για όλους…
Καταπιεσμένα εγώ, ξεχασμένα όνειρα, ανομολόγητες στιγμές μικρών προσωπικοτήτων που δεν τα καταφέρνουν καλά και αντιδρούν. Η εσωστρέφεια γίνεται βία, η εκμετάλλευση εκνευρίζει. Ένα συνεχές «γιατί» πλανάται στην ατμόσφαιρα, και μια έκρηξη της στιγμής σε σημαδεύει για όλη σου τη ζωή.
Ο Φριτζ Λανγκ έκανε μια ταινία μεταξύ φιλμ νουάρ και ψυχολογικού θρίλερ. Χτίζει θαυμάσια, χάρη και στη σεναριακή πένα του Ντούντλεϊ Νίκολς που βασίστηκε σε μυθιστόρημα και θεατρικό έργο, τον χαρακτήρα του Κρις που ερμηνεύει εξαιρετικά ο Ρόμπινσον και ο οποίος αποτυπώνει με απόλυτη ακρίβεια όλη την καταπίεση της συντηρητικής Αμερικής του πολέμου και το πώς αυτή εκρήγνυται, εξεγείρεται και εντέλει προκαλεί πολλαπλά τραύματα.
Η ταινία του Λανγκ διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία του φιλμ νουάρ που αποτυπώθηκαν στη συνέχεια ως αρχετυπικά, αν και η γνώμη μου είναι ότι δεν πρόκειται τόσο για φιλμ νουάρ (με την έννοια του κλασικού, δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτά) όσο ένα ψυχολογικό δράμα που κινείται στα όρια και παίζει με τις αισθήσεις, τις παραισθήσεις, τα καλά κρυμμένα και άγνωστα ένστικτα καθώς και τα όποια ψυχολογικά τραύματα.
Νέστορας Πουλάκος
Σχόλια
