Ένα δεκάχρονο κορίτσι, λοιπόν, αποφασίζει να εισαχθεί στο σκληρό κόσμο της διαφορετικότητας και να σηκώσει εφόρου ζωής το μπράτσο της ψηλά. Και δεν το ξανακατεβάζει ποτέ κάτω, ακόμη και όταν βρεθεί αντιμέτωπη με τη απειλή να της το κόψουν γιατί έχει ολοκληρωτικά παραλύσει από μόλυνση. Γιατί ακόμη και αν εξαιτίας του την προπηλάκισαν, την έστειλαν σε ίδρυμα, σκέφτηκαν να της κάνουν εξορκισμό, εκείνη πάντα έθετε τους κανόνες, είχε τη δύναμη να νιώθει και να είναι η απειλή για τον εαυτό της και το περιβάλλον της. Άλλωστε, αυτό το χέρι θα γίνει μουσειακό έκθεμα και η ίδια η μούσα μιας μερίδας καλλιτεχνών που λατρεύουν την με ή χωρίς λόγο εκκεντρικότητα…
Κάπου εδώ αρχίζει η στενή σχέση του κοινού με την παράδοξα αληθινή ηρωίδα του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Τιμ Κράουτς, στο πολυταξιδεμένο έργο του Το Χέρι. Μια ηρωίδα που τριάντα χρόνια μετά από αυτήν της την καταλυτική απόφαση μάς αφηγείται μέσα σε μόλις μία ώρα κάθε χρόνο της διαφορετικής ζωής της. Σε ένα θεατρικό μονόλογο γεμάτο οδυνηρό χιούμορ, παύσεις και βαθιές ανάσες, μηνύματα. Το Χέρι μιλά για τον γεμάτο αντιφάσεις κόσμο της σύγχρονης τέχνης χωρίς υπαινιγμούς, στοχοποιεί τον ρατσισμό που υφίστανται τα άτομα που επιλέγουν να διαφέρουν από το σύνηθες και κοινωνικά αποδεκτό, αποδομεί τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το ποιοι είμαστε σε σχέση με το περιβάλλον και το παρελθόν μας. Και όλα αυτά χωρίς να κρίνει, χωρίς να επιβραβεύει ή να καταδικάζει τις επιλογές της ηρωίδας του ή του περίγυρού της. Και αυτή είναι η δύναμή του, ότι δηλαδή εσύ γίνεσαι ο τελικός κριτής, αυτός που θα αποφασίσει αν θα συμφιλιωθεί ή θα εναντιωθεί με την απόφαση ενός ανθρώπου να ζήσει όλη του τη ζωή σε αντίδραση…
Τα της παράστασης
Το Χέρι μιλά και για τον κόσμο της Live Art Performance, ενός κινήματος σύγχρονης τέχνης με πολλούς οπαδούς, αλλά και επικριτές. Άλλωστε, κάθε καλλιτεχνική έκφραση που αντλεί το περιεχόμενό της από τα άκρα δεν μπορεί παρά να διχάζει…
Η παράσταση στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία και μετάφραση του έργου από την Ελένη Πέγκα δανείζεται πολλά στοιχεία από το συγκεκριμένο είδος και θα τολμούσα να πω ότι οδήγησε επί τούτου τα πράγματα και την πρωταγωνίστριά της στα… άκρα με μια όμως αρνητική -εν τέλει- χροιά. Η Θεοδώρα Τζήμου επιδίδεται σε μια intimate performance με το κοινό σε μια προσπάθεια αφοπλιστικής αμεσότητας και διαδραστικής επικοινωνίας. Που όμως αποτυγχάνει και μάλιστα στο μεγαλύτερο μέρος. Είναι απορίας άξιον γιατί η σκηνοθέτις επέλεξε να «βασανίσει» έτσι την ταλαντούχα Τζήμου, βάζοντάς τη σε παράλληλο ρόλο φωτιστή, ηθοποιού, σκηνογράφου κ.ά. μέσα σε μια μόλις ώρα.
Ειλικρινά, υπήρχε πάνω στη σκηνή μια ανελέητη υπερένταση και όχι η επιθυμητή ένταση. Όλα γίνονταν γρήγορα ή βασανιστικά αργά, με άγχος να γίνουν σωστά όλες οι απαραίτητες κινήσεις για να μεταμορφώνεται το σκηνικό ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε μέρος της δράσης και της αφήγησης που, τελικά, αποσπούσαν την ηθοποιό από το ζητούμενο: να ερμηνεύσει. Και αν δεν επρόκειτο για μια έμπειρη ηθοποιό με τόση δύναμη εκφραστικότητας νομίζω θα μιλούσαμε για αποτυχία. Ευτυχώς, λοιπόν, που η αληθινή συγκινησιακή φόρτιση της Τζήμου δεν πέρασε απαρατήρητη…
Μια φωτιστικά στημένη σκηνή του έργου με το Άγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη σαν επιβλητική σκιά, είναι ένα εικαστικό μικρό θαύμα που με έκανε για λίγο να ξεχάσω τις όποιες αδυναμίες. Εσύ μπορεί να ανακαλύψεις και άλλα μικρά θαύματα ή και όχι. Περί ορέξεως…
