Η κυβέρνηση –είναι πλέον κοινός τόπος– με μηδενική ανοχή και άγρια πυγμή στήνει τείχος ακαριαίας και προληπτικής πάταξης και απαγόρευσης απέναντι σε ό,τι κινείται ή πρόκειται να κινηθεί.
Πώς και από ποιους θα μπει φραγμός, πώς θα ανοίξει δρόμος στην κοινωνική δυναμική; Τα όρια της αποχαλίνωσης στην καταστολή και τη συκοφάντηση των κοινωνικών αντιστάσεων αποκαλύφθηκαν ήδη. Με την προκλητική σύλληψη των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ η συγκυβέρνηση Σαμαρά έκανε το παραπάνω λάθος βήμα στον κατήφορο του ακραίου αυταρχισμού, που θεωρούσε ώς τώρα πως της προσέθετε πόντους αποφασιστικότητας. Εκτέθηκε και υποχρεούται να συνυπολογίζει το κόστος. Ανοίγουν ρωγμές και είναι ορατές οι δυνατότητες για να ξεμυτίσουν μέτωπα αντίστασης.
Σε πρώτο χρόνο αποδείχτηκε πως η κεκτημένη ταχύτητα της παροξυσμικής καταστολής βλάπτει. Η κυβέρνηση τούτη τη φορά… αστόχησε. Ο χώρος του ΠΑΜΕ έχει το τεκμήριο στα μάτια του κόσμου, πως δεν πραγματοποιεί ενέργειες εκτός ορίων, σέβεται τη νομιμότητα ακόμη και σε «συμβολικό» επίπεδο. Στο πρόσφατο παρελθόν έχει προβεί αρκετές φορές το ΠΑΜΕ σε καταλήψεις ή αποκλεισμούς δημοσίων χώρων, όμως σε απολύτως ελεγχόμενα πλαίσια και όσον αφορά τη διάρκεια και όσον αφορά τη δυναμική. Δεν μπορεί κανείς να το συνδέσει ούτε με εκδηλώσεις «βίας», ούτε με φαινόμενα «ανομίας». Μοναδική εξαίρεση θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι περιφρουρήσεις απεργιών στα λιμάνια, που αντιμετωπίστηκαν ως «διατάραξη του οικονομικού κλίματος και υπονόμευση του τουρισμού», χωρίς όμως ποτέ η αντιπαράθεση να λάβει τις διαστάσεις της μανιώδους στοχοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε δυσχερή θέση οι κυβερνητικοί ιθύνοντες αναγκάστηκαν στο δεύτερο συνεχόμενο βαρύ ατόπημα. Επανέλαβαν, με τις φωτογραφίες από τις δήθεν ζημιές στο υπουργικό γραφείο, το φιάσκο με το χαλκευμένο βίντεο των δηλώσεων του βουλευτή Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος ο υπουργός γελοιοποιήθηκε μέσα στη Βουλή, όταν ελλείψει επιχειρημάτων κατέφυγε σε ασύστολα ψέματα περί βιαιοπραγιών των συνδικαλιστών για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ζόρια… Η «συγκυβερνητική» ευφορία των τελευταίων ημερών αποδεικνύεται πρόσκαιρη και ίσως πλασματική. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν απαλλάσσονται βεβαίως ούτε κατ’ ελάχιστον της συνενοχής τους, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι μείζον πρόβλημα για τον Σαμαρά όταν αναγκάζονται να καταδικάζουν με σχεδόν ταυτόσημες ανακοινώσεις την κυβερνητική επίδειξη πυγμής.
Η απάντηση του ΠΑΜΕ ήταν μαζική και άμεση με τη μεγάλη συγκέντρωση έξω από τη ΓΑΔΑ και στα δικαστήρια την επόμενη, ενώ η Γ.Γ. του ΚΚΕ έδωσε το «παρών» και την αυτονόητη πολιτική διάσταση.
Όμως κάτι ακόμη ουσιαστικότερο αναδύεται και σίγουρα ερέθισε τις σκέψεις και το θυμικό πολλών, που νοιάζονται για τη λαϊκή υπόθεση της επιβίωσης και της αντίστασης στον οδοστρωτήρα των Μνημονίων και στον εκφασισμό που επιβάλλει μέρα με τη μέρα η αδίστακτη Δεξιά του Σαμαρά. Η αυτονόητη συμπαράσταση του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να εκδηλωθεί ως ενεργητικότερη και μαζικότερη αν δεν βάραινε η «παγωμένη» ατμόσφαιρα στην Αριστερά. Ούτως ή άλλως υποδηλώνει και ξαναφέρνει στο προσκήνιο την προφανή απαίτηση συμπαράταξης σε κοινό μέτωπο αγώνα για το μπλοκάρισμα των άγριων μέτρων και την πολιτική ανατροπή. Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις θα αντιτείνει κανείς. Όμως, ήδη μεσ’ στη βδομάδα που πέρασε μια σειρά εργασιακών κλάδων, πανελλαδικά οι αγρότες κι οι υγειονομικοί από όλη τη χώρα βρέθηκαν στους δρόμους. Την κινητοποίηση του ΠΑΜΕ προκάλεσε η πρόθεση του υπουργού για ολοκληρωτική σύνθλιψη του ασφαλιστικού. Η κυβέρνηση κηρύσσει ανένδοτο μαύρο μέτωπο κοινωνικού αυτοματισμού. Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις;
