Είναι η ψήφος που ανέβασε/κατέβασε τουλάχιστον τις τρεις τελευταίες κυβερνήσεις, Σαμαρά-Βενιζέλου, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και Μητσοτάκη, ψήφος που δεν βασίζεται στην ιδεολογία του ψηφοφόρου ούτε στα πιστεύω της κυβέρνησης. Ψήφος οργής εναντίον των απερχόμενων και χωρίς πολλές αυταπάτες για τον επόμενο. Αλλά με την κρυφή ελπίδα ότι ίσως ο επερχόμενος να έχει, επιτέλους, εισπράξει το μάθημα από την πτώση του προηγούμενου, μάθημα απλό και σαφές: Αν είσαι ανίκανος ή με ξεγελάσεις, θα σε διώξω, δεξιός ή αριστερός, δεν με ενδιαφέρει. Είναι ψήφος χωρίς αλυσίδες κομματικές ή ιδεολογικές, ψήφος χωρίς οίκτο. Είναι η ψήφος του καθένα στον «Κανένα». Ψήφος που δεν μπορεί να βγάλει κυβέρνηση αλλά, ως προστιθέμενη αξία, ισοπεδώνει όσους την απογοητεύουν.
ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΗΣ Ν.Δ. αναγνώρισαν αυτή την απειλητική ψήφο λέγοντας, το βράδυ των εκλογών, «μας ψήφισαν μη Νεοδημοκράτες για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ». Η ίδια διαπίστωση είχε γίνει και το 2015 με όσους είχαν, για πρώτη φορά, ψηφίσει Αριστερά, όπως νόμιζαν. Ο Τσίπρας θέλει τώρα να τους ενσωματώσει στο κόμμα, να το μετασχηματίσει, να το επανιδρύσει. Έτσι ώστε να αποκτήσει δικούς του οπαδούς αντί να φοβάται τον κάθε κομματάρχη, Φίλη, Τσακαλώτο και Σία. Ταυτόχρονα θέλει να προσαρμόσει την ελληνική Αριστερά στα ευρωπαϊκά «στάνταρ» αλά Ποδέμος, Μελανσόν, κ.λπ. Στην πραγματικότητα αυτή η Κεντροαριστερά είχε ήδη κυβερνήσει τον τόπο. Η «πρώτη φορά αριστερά» δεν ήταν με τον Τσίπρα, ήταν με τον Σημίτη με εμπνευστή τον Μπλέρ. Ο Καραμανλής επιχείρησε, στο ίδιο πνεύμα, να μεταστρέψει τη Δεξιά προς το Κέντρο, όπως ο θείος του όταν γύρισε από το Παρίσι. Ίδια πολιτική σε δυο χώρους από καιρό όμορους, με πανομοιότυπα συμφέροντα και συγγενικά χαρακτηριστικά. Ο κόσμος το έχει πει απλά: όλοι ίδιοι είναι. Ο διαχωρισμός υπάρχει για τις «ανάγκες» του δικομματισμού. Τελικά το αρνητικό αποτέλεσμα είναι μπροστά μας: Σημίτης, Καραμανλής, Τσίπρας, τρεις απόπειρες, τρεις αποτυχίες. Η μεγάλη μάζα των μικρομεσαίων (τώρα προβιβάστηκαν αδιακρίτως σε «μεσαία τάξη») δεν μπήκε στα έτοιμα ευρωπαϊκά καλούπια. Ο τελευταίος που κατάφερε να τους ελέγξει ήταν, ως γνωστόν, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι διάδοχοι ήταν κίβδηλες απομιμήσεις. Ταπεινώθηκαν με τα Μνημόνια, έγδυσαν όσους είχαν μόλις προλάβει να βάλουν ένα πουκάμισο και ένα σακάκι της προκοπής, γονάτισαν στους διάφορους Τούρκους Σουλτάνους, τελευταίος ο Ερντογάν, εξευτελίστηκαν ως τον τελευταίο. Ποιο καινούργιο κόμμα μπορεί να κάνεις με αποτυχημένους δακτυλοδεικτούμενους; Τα περί φασιστών έπεσαν στο κενό, η Κεντροαριστερά δεν είναι πια της μόδας (αλλά στην Ελλάδα φοράμε την προηγούμενη κολεξιόν), η Κεντροδεξιά ψυχορραγεί. Η Χ.Α. εκτός Βουλής, χάθηκε ένας χρήσιμος εχθρός.
Ο κόσμος το έχει πει απλά: όλοι ίδιοι είναι. Ο διαχωρισμός υπάρχει για τις «ανάγκες» του δικομματισμού
ΣΤΑ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΑ υπάρχει πάντα το απαραίτητο θέαμα ώστε το φιλοθεάμον κοινό να βλέπει το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι. Για παράδειγμα: Την ώρα που χαζεύαμε το θέαμα της ορκωμοσίας του νέου υπουργικού συμβουλίου, την περασμένη Δευτέρα, συνεδρίασε το Eurogroup με αποκλειστικό θέμα την Ελλάδα, χωρίς Έλληνα πολιτικό εκπρόσωπο. Οι εταίροι μιλούσαν για μας χωρίς εμάς. Ήθελαν, είπαν τα ΜΜΕ, να στείλουν στη χώρα μας το «σωστό μήνυμα». Το μήνυμα ελήφθη, το πρόγραμμα, είπαν οι καλοί μας φίλοι στο Βερολίνο/Βρυξέλλες, θα εφαρμοστεί ως έχει. Δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς, το κατάπιαμε αμάσητο. Τελεία. Σημείωση 1: το «σωστό μήνυμα» περιλαμβάνει, σιωπηρά, και τα εθνικά. Συγχαρητήρια για τις Πρέσπες εν αναμονή επαίνων για τα ελληνοτουρκικά. Δεν θα μείνει πρωθυπουργός, κόμμα, πολιτική παράταξη ακηλίδωτη. Σημείωση 2: Τα δάκρια για τη «μεσαία τάξη» είναι ψεύτικα. Τα Μνημόνια είχαν στόχο να καταστρέψουν τους μικρομεσαίους. Ήταν γνωστό από όταν ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος διαπραγματεύονταν την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ. Τότε, το έχω ξαναγράψει, οι Ευρωπαίοι είχαν ενοχληθεί από τρία πράγματα: την υψηλή ιδιοκατοίκηση, (στην Ευρώπη κυριαρχεί το νοίκι), τον μεγάλο αριθμό ανεξάρτητων μικρομεσαίων επαγγελματιών (στην Ευρώπη η πλειοψηφία είναι υπάλληλοι) και τέλος από την ισχυρή ναυτιλία μας. Τα Μνημόνια κατάστρεψαν την ιδιοκτησία ακινήτων και τους μικρομεσαίους ανεξάρτητους επιχειρηματίες, σπονδυλική στήλη της οικονομίας. Γι’ αυτό οι δεσμεύσεις των Μνημονίων ισχύουν για τα επόμενα 40 χρόνια, ώστε να μην ανασυγκροτηθούν οι μικροεπαγγελματίες και να παραμείνει υποχείριο η χώρα. Αυτό είναι το «σωστό μήνυμα». Οι μικρομεσαίοι με δικό τους σπίτι και δική τους δουλειά έχουν ψυχολογία ατίθαση, τάσεις ανεξαρτησίας. Η εξουθένωση τους οδηγεί σε στιγμιαίες εκρήξεις π.χ. στις ευρωεκλογές, αλλά και σε φοβική παλινδρόμηση όπως στις εθνικές εκλογές. Η ναυτιλία αντιμετώπισε περιφρονητικά τις προσπάθειες του Σημίτη να την χειραγωγήσει.
Οι επενδύσεις
Ένα μόνο παράδειγμα από τα τρέχοντα προβλήματα, κεντρικό στους προσανατολισμούς της νέας κυβέρνησης: Η τελευταία επένδυση της προκοπής στη χώρα ήταν η COSCO, προ ετών. Πιο πριν υπάρχει κενό δεκαετιών. Η COSCO σχεδίαζε να κάνει τον Πειραιά κεντρικό ευρωπαϊκό Λιμάνι. Οι ΗΠΑ είδαν στην COSCO διείσδυση της Κίνας. Με αποτέλεσμα οι Κινέζοι να αναζητήσουν λύσεις επενδύοντας σε ιταλικά λιμάνια. Για τους ίδιους λόγους νεκρώνουν τα σχέδια ανάπτυξης στην Αλεξανδρούπολη. Αυτά για να ξέρουμε ότι εκτός από τα οικονομικά συμφέροντα, οι μεγάλες επενδύσεις, σε κλίμακα χώρας, εξαρτώνται πρωτίστως από ισχυρά πολιτικά κριτήρια. Σε μια χώρα προτεκτοράτο η πολιτική είναι ο καθοριστικός παράγων. Απομένουν επενδύσεις σε κλίμακα κάποιου μεγαλοεπιχειρηματία, όπως το «Ελληνικό», που προσφέρονται για πολυθέαμα σκανδάλων, μεγαλοαπατεώνων και αρπακτικών. Ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα Βατοπέδι, Νοβάρτις, Ελληνικό. Φάτε μάτια ψάρια…
