Διθυραμβικά ήταν τα σχόλια από πολλούς για την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Η εκδήλωση στο Σύνταγμα χαρακτηρίστηκε μεγάλης σημασίας, πλούσιου συμβολισμού, μέχρι και ιστορική.
Καταρχάς, η ίδια η συγκέντρωση δεν είχε από μόνη της τίποτα κακό. Μια δυο χιλιάδες μέλη του κόμματος και του μετώπου του, παρατάχθηκαν πειθαρχημένα τηρώντας κάποια μέτρα (αποστάσεις, μάσκες) ώστε να τιμηθεί με αυτό τον τρόπο η Πρωτομαγιά στο κέντρο της Αθήνας. Και υπήρξαν πράγματι υποκριτικές οι καταγγελίες της συγκέντρωσης από χώρους κυρίως της Δεξιάς ή Ακροδεξιάς, όταν σε άλλες περιπτώσεις (και ειδικά σε μεγάλους εργασιακούς χώρους) δεν τηρούνται στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής.
Γιατί όμως ιστορική και μεγάλου φορτίου και συμβολισμού η διαδήλωση του ΠΑΜΕ; Αν κάποιος ζούσε κάπου μακριά από την Ελλάδα, μπορεί πράγματι να έβρισκε σημαντική τη φωτογραφία της εκδήλωσης. Να θεωρούσε ότι σε μια μακρινή χώρα τα συνδικάτα τίμησαν την εργατική πρωτομαγιά σε δύσκολες συνθήκες βάφοντας «κόκκινο» το κέντρο μιας ιστορικής πόλης.
Καλώς ή κακώς, όμως, ζούμε στην Ελλάδα. Έτσι, καθετί συμβολικό δεν μπορεί παρά να μπαίνει στα μέτρα του πραγματικού. Κάθε πράξη μετριέται με βάση τι πραγματικά σημαίνει και όχι τι αφηρημένα «συμβολίζει». Και κάθε γεγονός, αναγκαστικά τοποθετείται στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο με το οποίο συνυπάρχει.
Στην Ελλάδα, λοιπόν, ιδιαίτερα τα τελευταία 10 χρόνια, έχουν γίνει πράγματι ιστορικές και μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις. Έχουν υπάρξει διαδηλώσεις μέχρι και εκατοντάδων χιλιάδων λαού. Ειδικά η πλατεία Συντάγματος, έγινε ο τόπος όπου μεγάλα πλήθη διαδήλωναν την αντίθεσή τους στις πολιτικές εξόντωσης του λαού, των εργαζομένων και της χώρας.
Ο πολιτικός χώρος του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ δεν συμμετείχε σε αυτές τις συγκεντρώσεις. Ποτέ και σε καμία απολύτως. Δεν ήταν ποτέ δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό. Πάντοτε, είτε απλώς διαχωριζόταν από αυτές γιατί δεν είχαν τη «σωστή γραμμή» είτε τις κατήγγειλε ως αποπροσανατολιστικές έως «προβοκατόρικες». Δεν συμμετείχε ποτέ σε καμιά κινητοποίηση την οποία δεν οργάνωνε και δεν έλεγχε ο ίδιος. Το γεγονός αυτό δεν είναι μια λεπτομέρεια που μπορεί να ξεχνιέται.
Η ίδια η φετινή συγκέντρωση, δεν ξέφυγε φυσικά από αυτό το πλαίσιο. Μια ελεγχόμενη κομματικού τύπου εκδήλωση, πολύ μακριά από τις ανάγκες και τις αγωνίες της κοινωνίας. «Αποστειρωμένη» αλλά όχι λόγω των μέτρων υγιεινής. Με τα ίδια «διεκδικητικά» συνθήματα των τελευταίων χρόνων, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο περιεχόμενο, χωρίς κάποιο ξεχωριστό «χρώμα» από την κοινωνία ή τους εργαζόμενους.
Καλώς ή κακώς, ζούμε στην Ελλάδα. Έτσι, καθετί συμβολικό δεν μπορεί παρά να μπαίνει στα μέτρα του πραγματικού. Κάθε πράξη μετριέται με βάση τι πραγματικά σημαίνει και όχι τι αφηρημένα «συμβολίζει»
Το ίδιο το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ είναι λογικό να είναι ευχαριστημένο από το «event». Ήταν καλά οργανωμένο και αρκούσε να συγκεντρωθεί ένα μικρό ποσοστό από τα στελέχη και μέλη του για να πετύχει, στέλνοντας το μήνυμα που ήθελε. Ότι δηλαδή υπάρχουν κάποιοι, έστω και λίγοι, που αγωνίζονται και ανήκουν σε έναν συγκεκριμένο χώρο. Εκείνο που προξενεί κάποια εντύπωση είναι ο ενθουσιασμός αριστερών που δεν ανήκουν σε αυτόν. «Μπορεί να έχω τις διαφωνίες μου, αλλά πολύ καλή η κίνηση του ΠΑΜΕ»…
Εκεί είναι το πρόβλημα, και όχι στην αναμενόμενη και φυσιολογική κίνηση του ΚΚΕ. Μπροστά σε μία πραγματικότητα δύσκολη και με μεγάλες απαιτήσεις, πολλοί επιλέγουν να «πιαστούν» από κάπου. Να γίνει κάτι έστω σε «συμβολικό» επίπεδο. Να υπάρξει έστω κάποια «επίδειξη δύναμης». Το συμβολικό όμως είναι «φαντασιακό» ελλείψει άλλων προϋποθέσεων.
Ούτε και με αυτά θα υπήρχε θέμα, ερμηνεύονται κι έχουν τις εξηγήσεις τους. Δεν θα υπήρχε πρόβλημα αν η «δύναμη» που επιδεικνύεται ή «θαυμάζεται», δεν ήταν μια κραυγαλέα συγκάλυψη πολλών αδυναμιών. Μια δύναμη ανασχετική και όχι προωθητική για αυτά που χρειάζονται και λείπουν. Αν δεν συνέτεινε σε μια «μακαριότητα» ότι κάτι τέλος πάντων συμβαίνει. Αλλά και σε μια υποτίμηση, έως απόκρυψη, όσων πράγματι συμβαίνουν. Αυτό ναι, είναι ένα πρόβλημα.
