του Γιάννη Σχίζα
Πρόσφατα ο δήμαρχος της Πάτρας Κώστας Πελετίδης ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός Κέντρου Διημέρευσης, Ημερήσιας Φροντίδας και Υποστηριζόμενης Διαβίωσης, για άτομα στο φάσμα του Αυτισμού. Το Κέντρο αυτό προβλέπεται να είναι διώροφο, να έχει πισίνα, υπόγειο χώρο, να έχει όλες τις προϋποθέσεις για να παρέχει ημερήσια εξυπηρέτηση. Το κόστος της μονάδας είναι πραγματικά αξιόλογο, καθώς ξεπερνά τα 3 εκατομμύρια ευρώ, δείχνει όμως ταυτόχρονα ότι παρά την πολιτική τοποθέτηση του Δημάρχου, είναι απολύτως δυνατό να περάσουν στο σύστημα μεμονωμένες αλλαγές που να εγγυώνται μια καλύτερη ποιότητα ζωής…
Αυτά είναι τα καλά νέα στον τομέα του «ιδρυματισμού»: Τα άσχημα νέα έρχονται από το Σικιαρίδειο Ίδρυμα, το οποίο παρά τη δυναμικότητά του των 200 ατόμων είχε καταλήξει προ κορωνοϊού να έχει μόλις 85 τροφίμους. Το ίδρυμα εξέπεμψε και πάλι SOS, δεδομένου ότι οι συγκεκριμένες λύσεις που έχουν προταθεί από τη Διοίκηση, τον Σύλλογο Εργαζομένων, βουλευτές όπως ο Κεγκέρογλου και υποστηρίζονται από αναπηρικές οργανώσεις όπως η ΠΟΜΕΕΑ και η ΠΟΣΓΚΑμΕΑ, κάθε άλλο παρά έχουν προωθηθεί. Η υφυπουργός κα Μιχαηλίδου προτίμησε να απαντήσει στα επιχειρήματα με «ανάρμοστη ειρωνεία και αοριστολογίες» – κατά πως καταγγέλλει ο σύλλογος των εργαζομένων του Σικιαριδείου Ιδρύματος. Οι εργαζόμενοι διανύουν απλήρωτοι τρίτο μήνα, ενώ υπάρχει και μια «ξεχασμένη» οφειλή δεδουλευμένων για τον Σεπτέμβρη του 2018!
Η κυβέρνηση φαίνεται να βολεύεται με τις γνωστές μνημονιακές συνταγές, που όχι λίγες φορές κατέληγαν στην κατασυκοφάντηση της μεγάλης μάζας των ΑμΕΑ. Υπενθυμίζουμε ορισμένες από αυτές – ήταν «ο τυφλός της Ζακύνθου που οδηγούσε BMW», «ο ακρωτηριασμένος της Βόρειας Ελλάδας που ήταν δεινός παίχτης τένις», ήταν γενικώς η γνωστή «περιπτωσιοκεντρική» επιχειρηματολογία που έκανε το «τόσο» (που αφορούσε τη συντριπτική πλειοψηφία των ΑμΕΑ) ΤΟΣΟ (περιπτώσεις απάτης), αξιοποιώντας διάφορες εκφάνσεις της επιδοματικής πολιτικής.
Το ζήτημα είναι αλλού
Όμως πέρα από αυτές τις αναλύσεις αξίζει να προσεγγίσουμε το θέμα στη διαφορετικότητά του. Η περίπτωση της κατασκευής στην Πάτρα από τον δήμαρχο Πελετίδη, με όλη την πολυπλοκότητα και επάρκειά του, είναι δομή που καλύπτει τις ανάγκες των ώριμων ΑμΕΑ. Οι ώριμοι ΑμΕΑ έχουν το μειονέκτημα… να έχουν ώριμους γονείς ή κηδεμόνες! Γονείς που βρίσκονται πλέον σε ηλικία «αποχώρησης» ή φυσικής αδυναμίας να εξυπηρετήσουν τα παιδιά τους! Μια γυναίκα έλεγε προ καιρού την εξής εκπληκτική κουβέντα –«δεν μπορούμε ούτε να πεθάνουμε»– για να δείξει αυτή την «ανεπάρκεια» των ώριμων γονέων να προστατέψουν τα ώριμα παιδιά τους! Σε ανάλογο πνεύμα προ πενταετίας, ένας πατέρας που διήγε την ηλικία των 80 χρόνων σκότωσε τον καθυστερημένο γιό του των 42 ετών με κυνηγετική καραμπίνα και μετά αυτοκτόνησε, γιατί έβλεπε το δικό του τέλος να πλησιάζει…
Η κυβέρνηση, στην περίπτωση του Σικιαριδείου Ιδρύματος, φαίνεται να βολεύεται με τις γνωστές μνημονιακές συνταγές, που όχι λίγες φορές κατέληγαν στην κατασυκοφάντηση της μεγάλης μάζας των ΑμΕΑ
Ως μέλη του ΔΣ του Σικιαριδείου Ιδρύματος, δίπλα στον αγώνα που κάναμε για την επιβίωση του ιδρύματος, είχαμε αγωνισθεί από το 2015 για την εκχώρηση των εγκαταστάσεων του ιδρύματος στη δημιουργία μιας πιλοτικής δομής «ημερήσιας πρόνοιας». Βρήκαμε το θέμα αρκετά ελκυστικό, με περιορισμένο κόστος, με δυνατότητα συμβολής εθελοντών στην προσπάθεια, κοντινό στην πόλη –σε αντίθεση με άλλες δομές που είχαν δημιουργηθεί στην Περιφέρεια και έτειναν σε έναν ιδρυματισμό– και κυρίως χωρίς τη δημιουργία νέου κτιριακού εξοπλισμού. Η λύση αυτή ήταν απαραίτητη μέσα σε συνθήκες όπου οι μεγάλες «παραδοσιακές» οικογένειες εκλείπουν, ενώ παράλληλα ήταν και οικονομικά επωφελής, δεδομένου ότι μείωνε το προσωπικό που ασχολείτο με τους ΑμΕΑ και αντιμετώπιζε το πρόβλημά τους συλλογικά. Όμως προσκρούσαμε σε αντιστάσεις: Το μεν οίκημα είχε διατεθεί παράνομα σε άλλη μονάδα και παρά τις εκκλήσεις μας στον κ. Πατούλη (τότε δήμαρχο Αμαρουσίου) δεν έγινε τίποτε, η δε κ. Φωτίου (υφυπουργός Εργασίας, υπεύθυνη τότε για τα ιδρύματα) μας μίλαγε για την «αποασυλοποίηση», έχοντας ολική πλάνη επί του θέματος: Γιατί η «αποασυλοποίηση» ήταν σύνθημα περασμένων εποχών που σήμαινε την ενεργητική και φιλική στάση της κοινωνίας απέναντι στους ασθενείς ορισμένης ποιότητας, όντας ειδική θεραπευτική τεχνική. Η μεταμοντέρνα υστεροβουλία που παρουσίαζε την προστασία των ΑμΕΑ μετασχολικής ηλικίας ως αναβίωση ασύλων, με στόχο την «απελευθέρωσή» τους στις τυχαίες καταστάσεις της κοινωνίας και ενδεχομένως την εκμετάλλευσή τους από διάφορους «προστάτες», ήταν προφανής.
Τώρα η υπόθεση του Σικιαριδείου και γενικότερα των ΑμΕΑ βρίσκεται στα χέρια μιας νέας γραφειοκρατίας, πιο σκληρής από τις προηγούμενες και οπωσδήποτε πιο αποφασισμένης. Το μέλλον του θέματος θα φανεί, τις προσεχείς ημέρες…
Παραπομπές
1) Η λίστα Λαγκάρντ, ο Συμεών Σικιαρίδης, το Σικιαρίδειο Ίδρυμα, oikonikipragmatikotita.blogspot.com
2) Η αγάπη δουλεύει για τους ΑμΕΑ, oikonikipragmatikotita.blogspot.com
3) Ν. Χουντής: «Τι γίνονται τα “απροσάρμοστα” παιδιά όταν “μεγαλώνουν”;», oikonikipragmatikotita.blogspot.com
