Απολογισμός: Μια δεκαετία μαζεμένες συμφορές και πολλές χαμένες μάχες από τον κόσμο, ανυπαρξία ηγεσίας της προκοπής, χωρίς αντανακλαστικά η κοινωνία, κρατάει μόνο ζωντανό το ένστικτο επιβίωσης απέναντι στην τουρκική απειλή. Η εμπιστοσύνη του κόσμου στις πολιτικές ηγεσίες είναι στο ναδίρ.
ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ συνηθίσει να κατευθύνουν παρασκηνιακά τη ζωή του τόπου δυσκολεύονται ιδιαίτερα να επιβάλλουν τις επιθυμητές λύσεις. Αυτό το ονομάζουν «αδιέξοδο». Οι επικυρίαρχοι, ντόπιοι και ξένοι, μπορεί π.χ. να καταφέρουν μια συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιο άλλο συνδυασμό. Θα ενωθούν οι σεσημασμένοι υποτακτικοί τους. Αλλά δεν θα έχουν τη λαϊκή συγκατάθεση ή έστω την ανοχή. Έτσι ώστε οι λύσεις που θα προκρίνουν θα είναι έωλες. Στα ουσιώδη, η «δεξιά» και «αριστερά», οι υποτιθέμενοι «κεντροδεξιοί» και «κεντροαριστεροί» μοιάζουν με δίδυμους. Όλοι με την παγκοσμιοποίηση, όλοι με το σύνθημα «η Κύπρος είναι μακράν», όλοι προσκυνούν την ιερή τριάδα «Βρυξέλλες-ΝΑΤΟ-Ουάσιγκτον», ακόμα και όταν το τρίο αλληλοσπαράσσεται. Ο Καραμανλής που πήγε, αδέξια, να παραβιάσει τα όρια χαρακτηρίστηκε με τα χειρότερα επίθετα. Όλοι, στοιχισμένοι σαν σε παρέλαση, άλλος στην κεφαλή κι εκείνοι στην ουρά, άλλοτε διακηρύσσουν ότι λεφτά υπάρχουν και ακολουθούν δάνεια και χρεωκοπίες, άλλοτε υπογράφουν τις Πρέσπες και τις προσυπογράφουν αργότερα όσοι καθυστέρησαν. Τυφλή πειθαρχία στα δυτικά εμβόλια πλην όμως οι Γερμανοί κυριολεκτικά «έφτυσαν κατάμουτρα» όλους στην Ε.Ε. κλείνοντας εν κρυπτώ συμφωνία με τους Ρώσους. Το χάσμα πολιτικής ηγεσίας/εκλογικού σώματος διευρύνεται.
Το άλυτο αλλά οξυμένο πρόβλημα των ημερών: Πώς θα ικανοποιηθούν ξένοι και ημεδαποί παράγοντες που επιδιώκουν «συμβιβασμό» με την Τουρκία. Πρώτος στόχος όχι η αντίσταση στην Τουρκία αλλά να πέσει αυτή η κυβέρνηση για να βρεθεί μια άλλη, πιο ενδοτική.
Για να αποτραπούν αντιδράσεις σε «επώδυνες» λύσεις, δηλαδή απαράδεκτων υποχωρήσεων, προϋπόθεση είναι να συγκυβερνήσει ο μέγιστος αριθμός των πολιτικών παραγόντων. Με την ελπίδα ότι όποιοι διαφωνούν θα απομονωθούν. Οι εκλογές με απλή αναλογική και οι κυβερνήσεις συνεργασίας που θα προκύψουν αναγκαστικά, γίνονται ο «από μηχανής θεός».
Η κυβέρνηση διαθέτει ακόμα κάποιο απόθεμα εμπιστοσύνης ή τουλάχιστον ανοχής του κόσμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ «διαθέτει» κενό σκέψης και λόγου, αφήνει αδιάφορη την κοινή γνώμη. Αλλά αν είναι σωστή η εκτίμηση ότι ο κόσμος θεωρεί, συνολικά, το πολιτικό προσωπικό φθαρμένο και αναξιόπιστο, τότε εύκολα ή δύσκολα η ανοχή θα κάνει φτερά. Μερικοί βιάζονται.
Το άλυτο αλλά οξυμένο πρόβλημα των ημερών: Πώς θα ικανοποιηθούν ξένοι και ημεδαποί παράγοντες που επιδιώκουν «συμβιβασμό» με την Τουρκία
ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ανυπομονεί να επιβάλλει λύση εδώ και τώρα, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις. Οι Γερμανοί μπορεί να πιστεύουν ότι αν ενδυναμωθεί η Τουρκία και η Ελλάδα ενδώσει ή αντισταθεί για τα μάτια, τότε η Αθήνα, αποδυναμωμένη και αναξιόπιστη, δεν θα είναι ικανή να προκαλέσει ούτε ελαφρά αναταραχή στο γεωπολιτικό περιβάλλον. Στο εσωτερικό, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ελέγχεται καθώς, ήδη στιγματισμένος από τις Πρέσπες, θα έχει προσθέσει στο βιογραφικό του και τη συνεργασία του στην ήττα απέναντι στην Τουρκία. Και οι υπόλοιποι, με το στίγμα της ήττας από την Τουρκία, θα είναι διαβλητοί, ανυπόληπτοι και ακίνδυνοι.
Ο Μητσοτάκης υπουργοποίησε στελέχη που θεωρείται ότι ανήκουν στη «σκληρή» δεξιά για να αντιμετωπίσει ακροδεξιά στοιχεία, αλά Χρυσή Αυγή, που θα ανεμίζουν τον δήθεν πατριωτισμό τους, αν τους δοθεί η ευκαιρία. Τα ασυνήθιστα συγχαρητήρια Δένδια στους νέους υπουργούς καταγράφουν υποθήκη για το (κοντινό;) μέλλον. Από το πολιτικό σκηνικό δεν λείπουν οι πρόθυμοι να πηδήξουν στο καζάνι για «μια μπουκιά κι ένα ποτήρι», άλλοι έχουν ήδη κάψει τη γούνα τους, κάποιοι δεν είναι αρεστοί. Μοναχικές σκιές περιφέρονται στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη.
Ο Μητσοτάκης «κρατάει τα μπόσικα» θεωρώντας ότι το πρώτο θύμα υποχωρήσεων θα είναι ο ίδιος. Με τις Ένοπλες Δυνάμεις να είναι «έτοιμος» αποδιοπομπαίος τράγος για κάθε τι που θα θεωρηθεί εθνική υποχώρηση ή ήττα. Πανάρχαια συνταγή των κρατούντων, όταν αντιμετωπίζουν αντιδράσεις, είναι να απομακρύνουν (εξοστρακισμός) τους αντιδρώντες, να τους εξαγοράσουν ή να τους εξευτελίσουν.
Ένα καίριο ερώτημα για την Ελλάδα αλλά και για όλη την Ευρώπη, είναι ποιες θα είναι οι αντιδράσεις του κόσμου όταν υποχωρήσει ή εκλείψει ο φόβος του κορωνοϊού και του θανάτου και προκύψει ζωηρός ο φόβος της ένδειας και χρεωκοπίας. Οπότε δεν αποκλείεται μια τεχνητή παράταση των μέτρων καραντίνας, μια ελεγχόμενη σταδιακή εξομάλυνση για πολιτικο-οικονομικούς λόγους και όχι ιατρικούς.
ΣΤΑΘΕΡΟΣ ΣΤΟΧΟΣ των ελίτ από την κρίση του 2008 είναι η αποφασιστική μείωση των δικαιωμάτων και της ισχύος, οικονομικής και πολιτικής, της πολυπληθούς μεσαίας/ανώτερης αστικής τάξης. Δεν πρόκειται για τις παλιές κλασικές πολιτικές της «Δεξιάς» απέναντι στους προλετάριους, την Αριστερά, πολιτικά ανύπαρκτης πλέον. Αλλά για πόλεμο των ελίτ εναντίον του έως πρόσφατα πιο άξιου αστικού υπηρετικού της προσωπικού. Αυτοί, υπηρέτες αλλά με γεμάτο πορτοφόλι και μια «μικρή» αλλά υπαρκτή εξουσία, πολιτική και οικονομική, πήραν αέρα τα μυαλά τους και ονειρεύονταν να γίνουν χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Διάσημα στελέχη αυτής της κατηγορίας, π.χ. ο Στρος Καν ή ο Γάλλος πρωθυπουργός Φιγιόν, διαβλήθηκαν και εξευτελίστηκαν. Ο Τραμπ δεν δολοφονήθηκε, όπως π.χ. ο Κένεντι, αλλά πολεμήθηκε έως τελικής πτώσεως. Η μάχη μαίνεται την τελευταία δεκαετία, παράλληλα με τη σύγκρουση της Δύσης με τη Ρωσία και την Κίνα χωρίς να διαφαίνεται νικητής. Οι Γάλλοι λένε «όποιος ζήσει θα το μάθει».
