Από την «Νέα Οικολογία» του 1983, την «Εποχή» του 1988, έως την «Αυγή», την «Σχεδία», την «Γαλέρα», το «Άρδην», το «Ποντίκι» και το «Δρόμο της Αριστεράς» μετέπειτα, την «Οικοτοπία» και το «Οικολογείν» –αρχικά πάνω στο χαρτί και στη συνέχεια με τις ηλεκτρονικές στήλες (ιστότοπους) όπως η «Οικονική πραγματικότητα» και το «Οικολογείν», με τις παρεμβάσεις στο Greekarchitects και πολλές ακόμα– υπήρχαν διάφορα προσωπικά κείμενά μου που δεν είχαν χάσει την επικαιρότητά τους: Απεναντίας γίνονταν πολύ σοβαρά, γιατί έδειχναν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου τα προβλήματα «καλά κρατούν» – κοινώς επαναλαμβάνονται…
Μπροστά σε αυτό τον όγκο των κειμένων –γραπτών ή ηλεκτρονικών– σκέφθηκα ότι δεν θα ήταν άτοπο το να θυμίσω την παρουσία τους μέσα στην πορεία των ιδεών.
Προσπάθησα λοιπόν να τα βάλω σε μια τάξη ώστε να γίνουν παρουσιάσιμα – αλλά ανεπιτυχώς. Μου έμειναν τα πιο χαριτωμένα και πλακατζίδικα κείμενα, ούτως ώστε αυτή την ώρα της λήξης των εκτάκτων μέτρων και των μεγάλων αποτυχιών, να μπορέσουμε να πάρουμε μια ανάσα γέλιου.
Φυσικά δεν έμεινα στο γελοίο της υπόθεσης : Με την εισαγωγή μου, γι’ αυτή τη χώρα των κροκοδείλιων δακρύων, είπα να δώσουμε προτεραιότητα στους ορεινούς όγκους που απειλούνται με «εκπαρθένευση» – ας όψονται τα σχέδια και οι ενέργειες των αεριτζήδων. Μίλησα για τα νησιά του Αιγαίου, που η «αξιοποίησή» τους θα μετατρέψει τις εικόνες του Σεφέρη και του Ελύτη σε παρωχημένες και μουσειακές.
Ο Σαίξπηρ λέει πως η θλίψη είναι μια μορφή οκνηρίας… Όμως το μέλλον εξακολουθεί να παίζεται: έχουμε πιθανότητες να αισθανθούμε χαρούμενοι, μέσα από τον αγώνα…
