Γράφει ο: Κώστας Γκιώνης
Μια εξαγριωμένη κοινωνία αλαλάζοντας εξαπολύει κατάρες και προσπαθεί να λιντσάρει μια μάνα που κατηγορείται για την δολοφονία του/των παιδιών της. Μια κοινωνία συνωστισμένη σ’ ένα σύννεφο, που δεν βρίσκει την άκρη να πέσει, να γκρεμοτσακιστεί να ησυχάσει. Μια κοινωνία που χρόνια βουλώνει τα’ αυτιά της και το στόμα της. Μια κοινωνία του «ωχ μωρέ, άστους να βγάλουν τα μάτια τους, τι μας νοιάζει εμάς»… Μια κοινωνία που κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες κρυφοκοιτάζοντας τις ζωές των άλλων. Μια κοινωνία που ενθουσιάζεται με το πόσο πληρώνει την ξαπλώστρα στην Ψαρρού η κάθε τριτοδεύτερη πανελίστρια που τα έχει με τον διάσημο γαβγιστή του παραλιακού σκυλάδικου.
Μια κοινωνία που δεν βγάζει τσιμουδιά αν η εκάστοτε κυβέρνηση, που εκείνη επέλεξε, τη φτωχοποιεί πλουτίζοντας, προσλαμβάνοντας χιλιάδες αστυνομικούς να κτυπάνε όποιον διαμαρτύρεται αντί να προσλαμβάνει υγειονομικούς και εκπαιδευτικούς. Μια κοινωνία καθοδηγούμενη πλήρως από συνεχή μονοθεματική ενημέρωση δημιουργίας συγκεκριμένων συναισθημάτων, ώστε να μην ασχολείται με αυτά που έπρεπε πραγματικά να ασχολείται.
Οι κοινωνίες που αρέσκονται να σικτίρουν τέρατα, είναι αυτές που δεν αντέχουν να κοιτάξουν τους εαυτούς τους στον καθρέφτη. Κοινωνία υποκριτική, διψάει για αίμα και ξεσκισμένες σάρκες, με φόντο ρωμαϊκή αρένα και άγρια λιοντάρια . Όποιος διαβάσει τα σχόλια στα ιντερνετικά σάιτ θα αντιληφθεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία είναι ο ορισμός του νόμου του Λιντς. Θάνατος, λιντσάρισμα και ψόφο φώναζαν έξω από το σπίτι της κατηγορουμένης, όπως και στην Ευελπίδων.
Αν αποδειχθεί στην αίθουσα του δικαστηρίου και όχι στα τηλεοπτικά πάνελ ότι μιλάμε για τη δολοφονία τριών παιδιών από την ίδια τους τη μάνα, σίγουρα θα μιλάμε για κάτι ακραία τρομακτικό. Αλλά το ίδιο τρομακτική είναι η ταλιμπανέζικη λογική του όχλου που σχεδόν διανυκτέρευσε έξω από το σπίτι της κατηγορουμένης στην Πάτρα, ενώ η ίδια ήταν ήδη στη ΓΑΔΑ. Οικογένειες με παιδάκια να τραβάνε σέλφι έξω από το σπίτι της «κακούργας»! Ό,τι πιο άρρωστο υπάρχει.
Σε λίγο η υπόθεση θα πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης και η ιστορία θα ξεχαστεί, τουλάχιστον μέχρι τη δίκη. Το τέρας θα κλειστεί στο κλουβί του, ανήμπορο να δαγκώσει κάποιον άλλο, άρα και άχρηστο ως μέσο ομίχλης στο μυαλό του κάθε τρομοκαταναλωτή. Και τότε τι θα γίνουμε χωρίς το τέρας, αφού εδώ και χρόνια ζούμε μ’ αυτό; Τη μια μας το ονόμασαν Τουρκία, μετά χρεοκοπία, την άλλη πυρκαγιά, αργότερα πανδημία, και τώρα τελευταία Μπάμπης, Ρωσία και Ρούλα…
Αυτό όμως που έρχεται είναι το χειρότερο, λειτουργεί εσωτερικά, σου κατασπαράζει τα μέσα, σου θολώνει το μυαλό, σου μουδιάζει τα άκρα, σου παραλύει το κορμί. Είναι η Πείνα… Λύση υπάρχει: φάτε τους πριν μας φάνε!
