Η πλειοψηφία του εκπαιδευτικού κόσμου απεχθάνεται την Κεραμέως. Απεχθάνεται αυτό που εκπροσωπεί και αυτό που εκπροσωπεί έχει βρει στο πρόσωπό της τον τέλειο εκφραστή του. Απεχθάνεται την αλαζονεία της, την άγνοιά της και κυρίως το σκοπό της, αυτό που έχει έρθει να φέρει εις πέρας. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης. Για να γίνει αυτό απρόσκοπτα, θα πρέπει να κάμψει τους εκπαιδευτικούς και το εκπαιδευτικό κίνημα. Η «αξιολόγηση» είναι το όχημα για την επίτευξη του στόχου. Ο ασφυκτικός έλεγχος, η συμμόρφωση, η πειθάρχηση και ο φόβος (μη χάσεις τη δουλειά σου, το μισθό σου, τη θέση σου κ.λπ.) Απ’ την άλλη, η αποδοχή της «αξιολόγησης» είναι ο σίγουρος δρόμος για τα χάσει ένα εκπαιδευτικός όλα αυτά, μεταλλάσσοντας τον εαυτό του σ’ ένα άβουλο, ανελεύθερο και θλιβερά υποταγμένο πλάσμα, ένα πιόνι, ακατάλληλο για το έργο που του εμπιστεύεται η κοινωνία.
Διέλυσαν τη δημόσια υγεία με όχημα την πανδημία, την ανεπάρκεια του προσωπικού που μετέτρεψαν σε ζόμπι, τις αντισυνταγματικές αναστολές εργασίας, το χάος που προκάλεσαν. Για να πουν στον κόσμο ότι για να δει έναν γιατρό ή να χειρουργηθεί, θα πάει το απόγευμα και θα πληρώσει.
Απ’ τον ίδιο περίπου δρόμο περνάει και η κατάργηση του δημόσιου σχολείου. Από την ψυχολογική και σωματική εξουθένωση του προσωπικού, απ’ την απαξίωση της δουλειάς μας, τη χρόνια υποχρηματοδότηση, την κατασυκοφάντηση.
Και όπως στην περίπτωση της Υγείας, έτσι και στην Παιδεία, θα έρθει η ώρα που ο γονιός θα βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πάει σ’ ένα «καλό» σχολείο το παιδί του, ενώ πολλές μονάδες σταδιακά θα κλείσουν.
Και όπως για να διαλύσουν το ΕΣΥ πάτησαν επί χιλιάδων πτωμάτων και η υγεία πολλών συνανθρώπων μας βλάφτηκε ανεπανόρθωτα, αν στο μεταξύ δεν συνάντησαν τον «δημιουργό» τους, έτσι και στην Παιδεία είναι και θα γίνουν ακόμα πιο αδίστακτοι. Υπονομεύοντας, φυσικά, το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας. Το παρόν και το μέλλον αυτής της χώρας. Παράγοντας άνευρους, αμόρφωτους, πειθήνιους ανθρώπους απ’ τη μια, «αντικοινωνικά» και «περιθωριακά» άτομα απ’ την άλλη. Εντός ή εκτός εισαγωγικών.
Με αφορμή την ανακοίνωση της οριζόντιας ατομικής αξιολόγησης απ’ την Κεραμέως. Μια άσχετης που μπαινοβγαίνει σε χωράφια που δεν γνωρίζει, αλλά γνωρίζει καλά τον σκοπό της και δεν έχει κανενός είδους ηθική ή ανθρώπινη αναστολή.
Το υπουργείο της έκανε μερικές χιλιάδες διορισμούς το καλοκαίρι που μας πέρασε, εντελώς απαραίτητους. Μόνο που δεν πρόκειται για διορισμούς, αλλά για ομηρία, αφού οι «διορισθέντες» θα πρέπει να «αξιολογηθούν» για να μονιμοποιηθούν. Στυγνός εκβιασμός λέγεται αυτό. Ήδη άρχισε να απειλεί με τα μισθολογικά.
Αυτή η κοινωνία, δεν ξέρω πώς, θα πρέπει να ξυπνήσει απ’ το βαθύ της λήθαργο. Να συνειδητοποιήσει ότι της κλέβουν και της καταληστεύουν τη ζωή. Να σταματήσει να μετράει απώλειες και νεκρούς και να πάρει τη ζωή της πίσω. Το παρόν και το μέλλον της.
Και επειδή οι εκλογές δεν έσωσαν ποτέ την παρτίδα, πόσω μάλλον το παιχνίδι, άσε που απομακρύνονται όλο και πιο πολύ, η ώρα να σταματήσουμε αυτή την άθλια επέλαση είναι τώρα.
Β.Τ.
Δασκάλα
