Ένας μαζικός αγροτικός ξεσηκωμός με αποκλεισμούς αυτοκινητόδρομων, αεροδρομίων, κυβερνητικών κτιρίων και αποθηκών διακίνησης εμπορευμάτων. Ένας ξεσηκωμός που αντιμετωπίζεται με γκλομπ, χημικά, συλλήψεις, καμπάνια συκοφάντησης όσων κινητοποιούνται, ακόμα και πραγματικά πυρά εναντίον διαδηλωτών. Πού συμβαίνουν αυτά; Στο Περού, στην Ταϊλάνδη, στην Τυνησία; Όχι, στην Ολλανδία! Ίσως γι’ αυτό ακριβώς να μην συγκινούνται πολλοί; Και γι’ αυτό τα λαλίστατα σε άλλες περιπτώσεις δυτικά ΜΜΕ περιορίζονται σε τηλεγραφικές αναφορές; Κι όμως, οι εικόνες που κοινοποιούνται στα κοινωνικά δίκτυα είναι εντυπωσιακές: τεράστιες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, μπλόκα σε συγκοινωνιακούς κόμβους, εισβολές σε δημόσια κτίρια, τρακτέρ που σπρώχνουν αύρες της αστυνομίας, διαδηλωτές που παίρνουν στο κυνήγι ασφαλίτες με πολιτικά. Κι έπειτα εικόνες καταστολής και συλλήψεων, με αποκορύφωμα τους αστυνομικούς που πυροβολούν εναντίον οδηγών τρακτέρ με πραγματικές σφαίρες.
ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ της συνταγής που απαιτεί μια εντυπωσιακή είδηση είναι συγκεντρωμένα. Κι όμως, η συνταγή δεν «πουλάει» στα μιντιακά επιτελεία! Γιατί; Επειδή «αυτά δεν μπορεί να συμβαίνουν στην Ευρώπη»; Κι αν παρ’ όλα αυτά συμβαίνουν, μήπως αυτή τη φορά το δίκιο βρίσκεται –έστω και κατ’ εξαίρεση– στην πλευρά της εξουσίας και της καταστολής; Ίσως αυτό να εξηγεί την αφωνία μιας αριστεράς που είναι εκπαιδευμένη να συμπαρίσταται σε αγώνες μακρινούς και εξωτικούς (άρα μάλλον ακίνδυνους για την ευρωπαϊκή τάξη), αλλά βουβαίνεται όταν αυτοί ξεσπούν στην καρδιά της «δημοκρατικής» Ευρώπης. Κι έχει έτοιμη τη δικαιολογία: οι Ολλανδοί αγρότες είναι εγωιστές, δεν νοιάζονται για τη σωτηρία του πλανήτη. Θέλουν να χρησιμοποιούν επιβλαβή για το περιβάλλον λιπάσματα και δεν δέχονται τη μείωση των αγροτικών εκμεταλλεύσεων.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ το αφήγημα της ολλανδικής ελίτ, και μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής αριστεράς το καταπίνει αμάσητο – χωρίς να αναρωτιέται, για παράδειγμα, πώς και με γραμμή ποιων καταστράφηκαν οι ηπιότεροι παραδοσιακοί (αλλά όχι τόσο κερδοφόροι…) τρόποι αγροτικής παραγωγής. Και βέβαια χωρίς να ενδιαφέρεται για το μέλλον εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που ζουν δουλεύοντας στην ύπαιθρο – αυτή η αριστερά έχει πάρει εδώ και καιρό διαζύγιο από τέτοια «οπισθοδρομικά» λαϊκά στρώματα… Ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί και στις απαρχές του ξεσπάσματος των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία, όπου οι περισσότεροι έβλεπαν εγωιστές οδηγούς Ι.Χ. αυτοκινήτων που αδιαφορούσαν για τη μόλυνση που προκαλούν τα παλαιικά οχήματά τους… Εκεί βέβαια πολλοί ανέκρουσαν πρύμνα, καθώς το αυθόρμητο μαζικό ξέσπασμα διαμαρτυρίας αγκάλιασε εκατομμύρια πληβείων, εξαναγκάζοντας το μακρονικό καθεστώς κοινωνικής μειοψηφίας να ρίξει τη μάσκα του «δημοκρατικού» και να δείξει την αποκρουστική γύμνια της κρατικής δολοφονικής βίας.
ΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΕΣ κινητοποιήσεις των Ολλανδών αγροτών, που σταδιακά εξαπλώνονται και στους ψαράδες (κι αυτοί συγκαταλέγονται στους μεγαλύτερους ρυπαντές…), αφορούν την επιβίωσή τους από την απειλή της «οικολογικής» πολιτικής του κεντροδεξιού πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε. Η οποία, στα πλαίσια της λεγόμενης «πράσινης μετάβασης», θέλει να ξεμπερδεύει με την πραγματική παραγωγή και όσους την ασκούν – «εδώ και τώρα», χωρίς ένα σχέδιο οικονομικής υποστήριξης των αγροτών και ψαράδων ώστε πραγματικά να μεταβούν σε ηπιότερες μορφές εκμετάλλευσης. Οπότε δικαιολογεί τα πάντα πατώντας πάνω στο αφήγημα των «εγωιστών αγροτών». Το πρόβλημα είναι ότι το σύστημα το οποίο υπηρετεί ο κάθε κύριος Ρούτε συσσωρεύει τόσες αντιφάσεις και αδιέξοδα που δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από καμπάνιες συκοφάντησης όσων παλεύουν για την επιβίωσή τους. Όλο και συχνότερα θα ξεσπούν τέτοιοι αγώνες που κάνουν πολλούς να νιώθουν άβολα.
