Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο
που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι
βολικά κουλουριασμένος να κυλώ και να φθάσω,
Κανάγιες!
Κ.Γ.Καρυωτάκης
«Η συνέπεια οδηγεί στο περιθώριο», απεφάνθη από τηλεοράσεως ένας από τους φωστήρες της νεωτεριστικής πολιτικοδημοσιογραφικής ηθικής. Η ρήση αυτή ως απλή διαπίστωση είναι ορθή. Πράγματι, η πολιτική συνέπεια οδηγεί στο περιθώριο – και η ασυνέπεια στην εξουσία, ενίοτε. Εδώ, όμως, δεν θα κρίνουμε την αλήθεια ή αναλήθεια αυτής της ρήσης αλλά την υπόρρητη πρόθεσή της. Διότι τέτοιες φράσεις δεν εκφέρονται ακαδημαϊκά ως απλές αχρωμάτιστες διαπιστώσεις, περιοριζόμενες στο καθαρά οντολογικό πεδίο, αλλά εισβάλλουν προκλητικά στο χώρο της δεοντολογίας. Αποτελούν, μέσα στα πολιτικά συμφραζόμενα, πρόταση μιας ηθικής χαμαιλεόντων, προπαίδεια πολιτικού κυνισμού, παρότρυνση και συγχρόνως απειλή: Προσοχή! Η συνέπεια οδηγεί στο περιθώριο.
Καθώς αυτή η απαξίωση της συνέπειας ως στάσης ζωής υπαγορεύεται, λόγω και έργω, από το ιδεολογικό στρατόπεδο των λεγόμενων «νεωτεριστών» συνιστά το ευαγγέλιο της πολιτικής ηθικής που χαρακτηρίζει τη «νέα εποχή», όπως είναι του συρμού να αποκαλείται η χαμηλοτάβανη και μίζερη ιστορική συγκυρία που αναδεικνύει τους νάνους σε γίγαντες. Είναι όμως, πράγματι, τόσο «νέα» αυτή η ηθική που προπαγανδίζεται, επιχορηγείται και φωταγωγείται; Μήπως -τάχα- δεν είναι πανάρχαια η τεχνική του πολιτεύεσθαι; Έρποντας άρχισε η ζωή -τα ερπετά προηγήθηκαν του ανθρώπου: «Χρειάστηκε αιώνες ο άνθρωπος για να σταθεί στα δυο του πόδια- δεν θα με κάνετε τώρα εσείς να ξαναπέσω στα τέσσερα», είπε κάποτε κάποιος κομμουνιστής στους δικαστές του όταν του ζήτησαν δήλωση μετανοίας.
Παλιές ιστορίες.
[…]
Οι θλιβεροί κλόουν της «συμμετοχικής Αριστεράς» επικαλούμενοι σήμερα τον «ρεαλισμό» και την «ευθύνη» ξέρουν τι εννοούν: θέλουν κι αυτοί επιτέλους(!) να κυβερνήσουν. Βαρέθηκαν να ’ναι μια ζωή με τους «χαμένους», ανακάλυψαν το ιστορικό τους λάθος, αυτομαστιγώθηκαν επικερδώς, έκαναν την εποικοδομητική τους αυτοκριτική και εξορμούν τώρα ακάθεκτοι ρεαλιστές προς την πραγματική εξουσία. Ανατρέπουν και ανατρέπονται παρελαύνοντας κωλοτουμπηδόν στην πάμφωτη πίστα. Σαλτιμπάγκοι και ταχυδακτυλουργοί, μάγοι και τσαρλατάνοι, μίμοι και γελωτοποιοί, παρωδοί του εαυτού τους: Οι «πρώην».
Μην περιμένετε να χιονίσει για να δείτε μιαν άσπρη μέρα,» μου τηλεφώνησε ο μακρινός μου φίλος στο όνειρό μου. Πιστεύω πως υπονοούσε την πιο υπεύθυνη επαναστατική χρήση των ελληνικών γιαουρτιών, διότι όσο ζούσε, θυμάμαι, ήταν ζηλωτής της πιο μεγάλης λευκής επανάστασης και προπαγάνδιζε πάντα το κορυφαίο της σύνθημα: «Ένα γέλιο θα σας θάψει!».
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος
(* Εκτενές απόσπασμα από κείμενο του Γ.Λ δημοσιευμένο στο βιβλίο Μέρες του 2004 Εκδόσεις Ύψιλον [2010]. Τοποθετημένο στο σήμερα και τηρουμένων των αναγκαίων αναλογιών – η επικαιρότητά του είναι εμφανής)
