της Αναστασίας Βούλγαρη
«Σκύψε ν’ ακούσεις το θρήνο του πόνου
που της χαράς είναι σταυραδελφός.
Ποιος είμαι, που πάω, ρωτάω, ζητάω
τι φεύγει, τι μένει και τι δε γερνά.»
«Στην όχθη»-απόσπασμα
Κ.Χ. Μύρης, Μίκης Θεοδωράκης
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος είναι ο άνθρωπος που μας έμαθε να βλέπουμε θέατρο. Μεταφραστής του αρχαίου δράματος, συγγραφέας δεκάδων βιβλίων (δοκίμια, μελέτες κ.λπ.) για το ελληνικό και παγκόσμιο θέατρο, δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο, στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και ένα από τα ιδρυτικά μέλη και Πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου-Θεατρικού Μουσείου.
Είναι ο ποιητής Κ. Χ. Μύρης, που ποιήματά του μελοποίησαν ο Μίκης Θεοδωράκης, η Ελένη Καραΐνδρου, ο Γιάννης Μαρκόπουλος κ.ά.
Αυτός ο ακούραστος εργάτης του θεάτρου και του ελληνικού λόγου, ο συνεπής δάσκαλος, ο δίκαιος κριτικός θεάτρου, ο τρυφερός ποιητής βρέθηκε στα 81 του χρόνια στο εδώλιο του κατηγορουμένου, μαζί με τον ηθοποιό Γιώργο Μιχαλακόπουλο για τα χρέη του Θεατρικού Μουσείου προς το ΙΚΑ, τα οποία, όμως, δεν οφείλουν οι ίδιοι, αφού το Μουσείο επιχορηγείται από το κράτος, και δεν έχει δικά του έσοδα από εμπορικές δραστηριότητες. Στην πραγματικότητα, το Υπουργείο Πολιτισμού οφείλει τα χρήματα στο ΙΚΑ.
Το 2011 το Υπουργείο Πολιτισμού άρχισε σταδιακά να μειώνει τα ποσά των επιχορηγήσεων, ώσπου το 2016 σταμάτησε κάθε επιχορήγηση.
Το μόνιμα κατεχόμενο ελληνικό κράτος καταδικάζει στην ένδεια έναν Γεωργουσόπουλο κι έναν Μιχαλακόπουλο, μεθοδεύει την απαξίωση και διαπόμπευσή τους, ενώ τους δείχνει την πύλη της φυλακής. Σαφές μήνυμα, άραγε, και προς όλους εμάς ότι θα γίνει ακόμη πιο ανάλγητο και αμείλικτο;
9 Νοεμβρίου 2018, Δ’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών. «Γεωργουσόπουλος. Ποιος είναι ο Γεωργουσόπουλος; Να έρθει εδώ! Μιχαλακόπουλος. Ποιος είναι ο Μιχαλακόπουλος; Να έρθει εδώ!», διατάζει ο Πρόεδρος της έδρας. Οι δύο άντρες με ολύμπια ηρεμία πλησιάζουν την έδρα και κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Τους υπερασπίζονται ο κ. Ρήγας Αξελός και ένας κύριος από το ΥΠΠΟ, ο οποίος δηλώνει ότι το υπουργείο πρόκειται να καταβάλει στο Θεατρικό Μουσείο κάποιο μέρος από το συνολικό οφειλόμενο ποσό, ώστε να γίνει η απαραίτητη ρύθμιση των χρεών. Στη συνέχεια, καλείται να καταθέσει ο κ. Γεωργουσόπουλος και λέει ότι έχει γίνει κατάσχεση στον τραπεζικό του λογαριασμό και παρά το γεγονός ότι εργάζεται δεν μπορεί να λάβει την αμοιβή του, γιατί ο τραπεζικός του λογαριασμός είναι σε κατάσταση κατάσχεσης. «Μεταφράζω για την Επίδαυρο και δεν μπορώ να πληρωθώ», λέει. Αλλά εκείνο που τον απασχολεί περισσότερο είναι να σωθεί το Μουσείο, που έχει αρχειακό υλικό από τον Ελληνισμό των Παροικιών και από την εποχή του Υψηλάντη, όπως πληροφορεί το δικαστήριο. Τελικά, η δίκη αναβάλλεται για τον Μάρτιο.
Η όλη διαδικασία ήταν ανατριχιαστική. Σαν να γύρισε ο χρόνος στα χρόνια του Εμφυλίου ή της Δικτατορίας… Απανθρωπιά και αναίδεια από έναν κρατικό μηχανισμό που μισεί τη δημιουργία, την Τέχνη, τους καλλιτέχνες, τον άνθρωπο. Αλλά η πιο επώδυνη μαχαιριά δόθηκε από όλους εκείνους που απουσίαζαν εκείνο το πρωινό. Από τους πρώην μαθητές του μεγάλου μας δασκάλου, τους συναδέλφους του στο Πανεπιστήμιο και στις σχολές θεάτρου, από τους ηθοποιούς που η καριέρα τους εκτοξεύθηκε όταν ο κ. Γεωργουσόπουλος επαίνεσε τη δουλειά τους.
Το μόνιμα κατεχόμενο ελληνικό κράτος καταδικάζει στην ένδεια έναν Γεωργουσόπουλο κι έναν Μιχαλακόπουλο, μεθοδεύει την απαξίωση και διαπόμπευσή τους, ενώ τους δείχνει την πύλη της φυλακής. Σαφές μήνυμα, άραγε, και προς όλους εμάς ότι θα γίνει ακόμη πιο ανάλγητο και αμείλικτο;
Όμως, πέραν του οικονομικού προβλήματος, υπάρχει ένα σοβαρότερο πρόβλημα που αφορά την ίδια την ύπαρξη του ελληνικού πολιτισμού. Όταν διώκονται δύο από τους σπουδαιότερους ανθρώπους του Θεάτρου, τότε αυτομάτως γεννιέται το ερώτημα: Βρίσκεται σε δίωξη ο ελληνικός πολιτισμός;
* Η Αναστασία Βούλγαρη είναι θεατρική συγγραφέας και ποιήτρια
