Τα στοιχεία του ρεπορτάζ από την Ευρώπη είναι σαφή: Μεγάλη υστέρηση στα έσοδα, που μας βγάζει, επιβεβαιωμένα πλέον, έξω από τους στόχους του Μνημονίου. Αύξηση εσόδων 5,9% το πρώτο εξάμηνο έναντι ετήσιου στόχου 15,9%. Οι συγκαλυμμένες απειλές διατυπώθηκαν κιόλας κι όπως όλα τα δυσοίωνα, σερβιρίστηκαν γαρνιρισμένες με πολλά μπράβο.
Έτσι, λοιπόν, αν θέλουμε να πάρουμε την επόμενη δόση του δανείου (παρά τους επικοινωνιακούς πανηγυρισμούς του Αυγούστου) θα χρειαστούνε κι άλλα μέτρα. Και επειδή η αποτελεσματικότητα των μέτρων για την αύξηση των εσόδων (όπως είναι η μετάταξη προϊόντων στον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ) δεν θεωρείται αποτελεσματική, λόγω της καλπάζουσας ύφεσης, πάμε για περιστολή δαπανών. Δηλαδή, εκτός των άλλων, πάλι το ασφαλιστικό και οι συντάξεις μπαίνουν στο στόχαστρο, όπως άλλωστε, προέτρεψς και ο Όλι Ρεν. Έτσι κι αλλιώς προς τα ’κει πήγαιναν τα πράγματα. Τι τώρα, τι το 2011, αφού είναι προαποφασισμένο.
Έτσι λοιπόν ξαναρχόμαστε σιγά σιγά στα ίδια. Είναι σαν να ξαναγυρνά η ζωή των τελευταίων μηνών φλας μπακ. Όλα πάλι απ’ την αρχή, τα ίδια. Οι δικοί μας αρχικά το συγκαλύπτουν για να το μάθουμε με… τρόπο. Μετά λένε «μην ανησυχείτε θα μαζέψουμε λεφτά στα γρήγορα και δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα». Οι εφημερίδες που τους στηρίζουν τους προειδοποιούν, τάχατες, ότι ο κόσμος δεν αντέχει άλλο και πρέπει να παλέψουν, να διαπραγματευτούν, να το καταστήσουν σαφές στους Ευρωπαίους. Και μετά έρχεται ο Όλι Ρεν. Κουράγιο Ελλάδα κοκ.
Στο μεταξύ, όμως, θα έχει ξεδιπλωθεί το κυνήγι της φοροδιαφυγής. Το ΣΔΟΕ θ’ αποτελέσει τη νέα υπέρτατη κοινωνική αστυνόμευση. «Θα σας ταράξουμε στα πρόστιμα». Επί δικαίων και αδίκων. Μια κοινωνία ενοχική, πολλαπλώς ελεγχόμενη, διαρκώς παρακολουθούμενη. Οι νέοι διαχωρισμοί μεθοδεύονται. Φοροφυγάς, δηλαδή ο υπαίτιος για τη σημερινή κατάσταση. Το έργο παρόμοιο, όπως την προηγούμενη περίοδο: τάξη εναντίον τάξης. Στην ανάγκη θα την πληρώσουν και κάποιοι μεγαλόσχημοι. Το ατομικό εισόδημα ας φορολογηθεί, αρκεί το επιχειρηματικό κέρδος (ή και το ραντιέρικο) να μείνει στο απυρόβλητο.
Το μειονέκτημα των μηχανισμών είναι η επαναληψιμότητα. Όλα όσα σχεδιάστηκαν, εφευρέθηκαν και μπήκαν στον πρώτο προγραμματισμό είναι καταδικασμένα να επαναλαμβάνονται τα ίδια κι απαράλλαχτα.
Τα ίδια επιχειρήματα, οι ίδιοι μηχανισμοί, οι ατσαλάκωτοι να μας κανοναρχούν και τα κοράκια των διεθνών αγορών σε ρόλους επίστρατου αναλυτή. Η οργάνωση της εξαπάτησης όπως τη ζήσαμε.
Από την άλλη, οι άνθρωποι δεν αντιδρούν κάθε φορά το ίδιο. Δεν είναι σαν τα σκυλάκια του Παυλόφ. Έχουν το πλεονέκτημα της συνειδητοποίησης, της ωριμότητας. Τους διαπερνά η έννοια της πείρας. Έχουν δικαίωμα επιλογής. Πόσες φορές μπορείς να βάλεις έναν ψεύτικο στόχο για τα έσοδα και εφόσον κάθε φορά δεν τον πιάνεις, να μειώνεις τις συντάξεις για να το εξισορροπήσεις; Δεν είναι μόνο η ανάγκη που κινητοποιεί τους ανθρώπους, είναι και η αίσθηση της κοροϊδίας που εμφανίζεται και εμπεδώνεται ως προοπτική.
Βέβαια η συνειδητοποίηση δεν λειτουργεί πάντοτε εγερτικά. Συχνά φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τις αυταπάτες του και τον υποχρεώνει σε οδυνηρούς επαναπροσανατολισμούς. Καμιά φορά οι επαναπροσανατολισμοί καταλήγουν στην υποταγή. Τις πιο πολλές φορές, όμως, απλά χρειάζεται κάποια περίοδος να βιωθούν τα δεδομένα, να ξεπεραστεί η σαστιμάρα.
Όταν ξεκινούσαν το Φλεβάρη οι αγώνες ενάντια στα μέτρα, οι πιο πολλοί νομίζαμε πως υπήρχαν άλλες δυνατότητες. Πως υπήρχε Αριστερά που θα σταθεί φρουρός στο πλάι των ανθρώπων. Σήμερα καταλαβαίνουμε πως τίθεται με άλλους όρους το παιχνίδι.
Ίδωμεν.
Έτσι λοιπόν ξαναρχόμαστε σιγά σιγά στα ίδια. Είναι σαν να ξαναγυρνά η ζωή των τελευταίων μηνών φλας μπακ. Όλα πάλι απ’ την αρχή, τα ίδια. Οι δικοί μας αρχικά το συγκαλύπτουν για να το μάθουμε με… τρόπο. Μετά λένε «μην ανησυχείτε θα μαζέψουμε λεφτά στα γρήγορα και δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα». Οι εφημερίδες που τους στηρίζουν τους προειδοποιούν, τάχατες, ότι ο κόσμος δεν αντέχει άλλο και πρέπει να παλέψουν, να διαπραγματευτούν, να το καταστήσουν σαφές στους Ευρωπαίους. Και μετά έρχεται ο Όλι Ρεν. Κουράγιο Ελλάδα κοκ.
Στο μεταξύ, όμως, θα έχει ξεδιπλωθεί το κυνήγι της φοροδιαφυγής. Το ΣΔΟΕ θ’ αποτελέσει τη νέα υπέρτατη κοινωνική αστυνόμευση. «Θα σας ταράξουμε στα πρόστιμα». Επί δικαίων και αδίκων. Μια κοινωνία ενοχική, πολλαπλώς ελεγχόμενη, διαρκώς παρακολουθούμενη. Οι νέοι διαχωρισμοί μεθοδεύονται. Φοροφυγάς, δηλαδή ο υπαίτιος για τη σημερινή κατάσταση. Το έργο παρόμοιο, όπως την προηγούμενη περίοδο: τάξη εναντίον τάξης. Στην ανάγκη θα την πληρώσουν και κάποιοι μεγαλόσχημοι. Το ατομικό εισόδημα ας φορολογηθεί, αρκεί το επιχειρηματικό κέρδος (ή και το ραντιέρικο) να μείνει στο απυρόβλητο.
Το μειονέκτημα των μηχανισμών είναι η επαναληψιμότητα. Όλα όσα σχεδιάστηκαν, εφευρέθηκαν και μπήκαν στον πρώτο προγραμματισμό είναι καταδικασμένα να επαναλαμβάνονται τα ίδια κι απαράλλαχτα.
Τα ίδια επιχειρήματα, οι ίδιοι μηχανισμοί, οι ατσαλάκωτοι να μας κανοναρχούν και τα κοράκια των διεθνών αγορών σε ρόλους επίστρατου αναλυτή. Η οργάνωση της εξαπάτησης όπως τη ζήσαμε.
Από την άλλη, οι άνθρωποι δεν αντιδρούν κάθε φορά το ίδιο. Δεν είναι σαν τα σκυλάκια του Παυλόφ. Έχουν το πλεονέκτημα της συνειδητοποίησης, της ωριμότητας. Τους διαπερνά η έννοια της πείρας. Έχουν δικαίωμα επιλογής. Πόσες φορές μπορείς να βάλεις έναν ψεύτικο στόχο για τα έσοδα και εφόσον κάθε φορά δεν τον πιάνεις, να μειώνεις τις συντάξεις για να το εξισορροπήσεις; Δεν είναι μόνο η ανάγκη που κινητοποιεί τους ανθρώπους, είναι και η αίσθηση της κοροϊδίας που εμφανίζεται και εμπεδώνεται ως προοπτική.
Βέβαια η συνειδητοποίηση δεν λειτουργεί πάντοτε εγερτικά. Συχνά φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τις αυταπάτες του και τον υποχρεώνει σε οδυνηρούς επαναπροσανατολισμούς. Καμιά φορά οι επαναπροσανατολισμοί καταλήγουν στην υποταγή. Τις πιο πολλές φορές, όμως, απλά χρειάζεται κάποια περίοδος να βιωθούν τα δεδομένα, να ξεπεραστεί η σαστιμάρα.
Όταν ξεκινούσαν το Φλεβάρη οι αγώνες ενάντια στα μέτρα, οι πιο πολλοί νομίζαμε πως υπήρχαν άλλες δυνατότητες. Πως υπήρχε Αριστερά που θα σταθεί φρουρός στο πλάι των ανθρώπων. Σήμερα καταλαβαίνουμε πως τίθεται με άλλους όρους το παιχνίδι.
Ίδωμεν.
Σχόλια
