Εκδηλώσεις… ανάτασης έχει προγραμματίσει το ΠΑΣΟΚ ενόψει της 3ης Σεπτέμβρη, της ημερομηνίας που ως γνωστόν καπηλεύθηκε το συγκεκριμένο κόμμα και ο ιδρυτής του, για να συνδέσουν τη δημιουργία του ΠΑΣΟΚ με τους λαϊκούς αγώνες του 1843 που απαιτούσαν παραχώρηση Συντάγματος και περιορισμό της «ελέω Θεού μοναρχίας».
Σε τελείως διαφορετικές εποχές πλέον, ο Ευ. Βενιζέλος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει και πάλι την 3η Σεπτεμβρίου για να παρουσιάσει σε εκδήλωση στο νέο Μουσείο Μπενάκη το νέο ΠΑΣΟΚ που οραματίζεται να ανασυστήσει. Τι περιθώρια για ανασύσταση έχει όμως το ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου, του Γ.Α. Παπανδρέου και του Ευ. Βενιζέλου;
Το ΠΑΣΟΚ, αφού διηύθυνε στο εσωτερικό της χώρας την καταστροφική πορεία της διετίας 2010-2011, βρίσκεται σήμερα να είναι ο φτωχός αλλά απαραίτητος συγγενής μιας κυβέρνησης που συνεχίζει στην ίδια ολέθρια για τη χώρα ρότα. Στις διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου δεν έχασε μόνο ψήφους, ακόμη κι αν αυτή η απώλεια ήταν τόσο μεγάλη που σήμαινε καταποντισμό. Κυρίως, έχασε το δικαίωμα της πολιτικής διαμεσολάβησης μικρών και μεσαίων στρωμάτων του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, αυτό δηλαδή που είχε μάθει να κάνει εδώ και 35, πάνω-κάτω, χρόνια. Ακόμη κι αν είχε μια τελευταία θαμπή ευκαιρία να «συνομιλήσει» με αυτά τα στρώματα και να διασώσει κάτι από το ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης περιόδου, σήμερα την έχει χάσει οριστικά, επιλέγοντας να καταστρέψει ολοσχερώς τα στρώματα αυτά και να στηρίξει τη νέα αντιλαϊκή καταιγίδα που πλέον διευθύνει εγχωρίως η Ν.Δ. και ο Αντ. Σαμαράς.
Με διορισμένα από τον πρόεδρό του στελέχη στα εναπομείναντα όργανα, το ΠΑΣΟΚ γίνεται ένας όλο και πιο μικρός κύκλος ανθρώπων και οι βασικοί λόγοι που το κρατούν όρθιο είναι η μωροφιλοδοξία της ηγεσίας του, η επαγγελματική και προσοδοφόρα ενασχόληση αρκετών εκατοντάδων στελεχών με την πολιτική, η προσδοκία να διατηρηθούν όλοι αυτοί στο παιχνίδι για την επόμενη φάση αυτής της «κάτι-σαν-χώρα» μετεξέλιξης της Ελλάδας. Όχι κάποιο ιδεολογικοπολιτικό όραμα, ούτε η ελπίδα της οικονομικής ανάκαμψης, ούτε ο ιερός σκοπός της σωτηρίας της χώρας, ούτε η επαναφορά των σχέσεων με την κοινωνία που στενάζει κάτω από τη μνημονιακή πολιτική.
Απόδειξη αυτών είναι οι γενικολογίες που πλασάρει ως απόπειρα ιδεολογικού και πολιτικού αναπροσανατολισμού ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (για έναν νέο κοινωνικό συνασπισμό που επιδιώκει, για την ταυτότητα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, για ένα ΠΑΣΟΚ ανοικτό, αποκεντρωμένο, ψηφιακό, ευρωπαϊκό κ.λπ.). Όπως και οι πασιφανείς πλέον λογικές ατασθαλίες. (Παραδείγματα: πρώτον, «δυνατό» προεκλογικό χαρτί του ΠΑΣΟΚ ήταν η πρόταση για επιμήκυνση του ελληνικού προγράμματος, αλλά προχθές στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ο κ. Βενιζέλος την παρουσίασε ως όρο του Μνημονίου. Δεύτερον, δεν θα στηρίξει ό,τι μέτρα να ‘ναι, αλλά θα στηρίξει οπωσδήποτε και με κάθε τρόπο την κυβέρνηση για να μην έχουμε κυβερνητική κρίση…).
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του μεγαλώνει, και υπάρχουν πολλές αιτίες γι’ αυτό. Το όραμα της διάσωσης της χώρας δεν πείθει πλέον κανέναν, μετά από όσα έχουν συμβεί και θα συμβούν. Το όραμα της ανάκαμψης είναι πλέον φανερό ότι περνά από το δρόμο της καταστροφής της χώρας και του λαού της, στο όνομα των απαιτήσεων των πιστωτών. Ακόμη και επικαλούμενος (όπως κάνει τελευταία) την… εκατονταετή παράδοση της δημοκρατικής παράταξης, δύσκολα θα βρει ιδεολογικό και πολιτικό υλικό αναστήλωσης του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Κι έπειτα, σε ποια κομματική δύναμη θα ποντάρει την επανεκκίνηση του κόμματος; Στον περιοδεύοντα ομιλητή Παπανδρέου; Στον Σκανδαλίδη που δηλώνει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να ζητήσει νέα ψήφο εμπιστοσύνης; Στον Λοβέρδο που έχει χαράξει δική του γραμμή; Στον Χρυσοχοΐδη με τον οποίο σκυλοβρίστηκαν στην προηγούμενη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας; Στους διορισμένους των οργάνων του εναπομείναντος κόμματος; Στους καρεκλοκένταυρους συνδικαλιστές που έχουν γίνει κακόφημοι με την ανυπαρξία τους την τελευταία διετία; Ή μήπως στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα που διαρκώς θα εκβιάζεται να υπερψηφίζει μέτρα που αφήνουν πίσω τους ερείπια;
Το ΠΑΣΟΚ, αφού διηύθυνε στο εσωτερικό της χώρας την καταστροφική πορεία της διετίας 2010-2011, βρίσκεται σήμερα να είναι ο φτωχός αλλά απαραίτητος συγγενής μιας κυβέρνησης που συνεχίζει στην ίδια ολέθρια για τη χώρα ρότα. Στις διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου δεν έχασε μόνο ψήφους, ακόμη κι αν αυτή η απώλεια ήταν τόσο μεγάλη που σήμαινε καταποντισμό. Κυρίως, έχασε το δικαίωμα της πολιτικής διαμεσολάβησης μικρών και μεσαίων στρωμάτων του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, αυτό δηλαδή που είχε μάθει να κάνει εδώ και 35, πάνω-κάτω, χρόνια. Ακόμη κι αν είχε μια τελευταία θαμπή ευκαιρία να «συνομιλήσει» με αυτά τα στρώματα και να διασώσει κάτι από το ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης περιόδου, σήμερα την έχει χάσει οριστικά, επιλέγοντας να καταστρέψει ολοσχερώς τα στρώματα αυτά και να στηρίξει τη νέα αντιλαϊκή καταιγίδα που πλέον διευθύνει εγχωρίως η Ν.Δ. και ο Αντ. Σαμαράς.
Με διορισμένα από τον πρόεδρό του στελέχη στα εναπομείναντα όργανα, το ΠΑΣΟΚ γίνεται ένας όλο και πιο μικρός κύκλος ανθρώπων και οι βασικοί λόγοι που το κρατούν όρθιο είναι η μωροφιλοδοξία της ηγεσίας του, η επαγγελματική και προσοδοφόρα ενασχόληση αρκετών εκατοντάδων στελεχών με την πολιτική, η προσδοκία να διατηρηθούν όλοι αυτοί στο παιχνίδι για την επόμενη φάση αυτής της «κάτι-σαν-χώρα» μετεξέλιξης της Ελλάδας. Όχι κάποιο ιδεολογικοπολιτικό όραμα, ούτε η ελπίδα της οικονομικής ανάκαμψης, ούτε ο ιερός σκοπός της σωτηρίας της χώρας, ούτε η επαναφορά των σχέσεων με την κοινωνία που στενάζει κάτω από τη μνημονιακή πολιτική.
Απόδειξη αυτών είναι οι γενικολογίες που πλασάρει ως απόπειρα ιδεολογικού και πολιτικού αναπροσανατολισμού ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (για έναν νέο κοινωνικό συνασπισμό που επιδιώκει, για την ταυτότητα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, για ένα ΠΑΣΟΚ ανοικτό, αποκεντρωμένο, ψηφιακό, ευρωπαϊκό κ.λπ.). Όπως και οι πασιφανείς πλέον λογικές ατασθαλίες. (Παραδείγματα: πρώτον, «δυνατό» προεκλογικό χαρτί του ΠΑΣΟΚ ήταν η πρόταση για επιμήκυνση του ελληνικού προγράμματος, αλλά προχθές στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ο κ. Βενιζέλος την παρουσίασε ως όρο του Μνημονίου. Δεύτερον, δεν θα στηρίξει ό,τι μέτρα να ‘ναι, αλλά θα στηρίξει οπωσδήποτε και με κάθε τρόπο την κυβέρνηση για να μην έχουμε κυβερνητική κρίση…).
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του μεγαλώνει, και υπάρχουν πολλές αιτίες γι’ αυτό. Το όραμα της διάσωσης της χώρας δεν πείθει πλέον κανέναν, μετά από όσα έχουν συμβεί και θα συμβούν. Το όραμα της ανάκαμψης είναι πλέον φανερό ότι περνά από το δρόμο της καταστροφής της χώρας και του λαού της, στο όνομα των απαιτήσεων των πιστωτών. Ακόμη και επικαλούμενος (όπως κάνει τελευταία) την… εκατονταετή παράδοση της δημοκρατικής παράταξης, δύσκολα θα βρει ιδεολογικό και πολιτικό υλικό αναστήλωσης του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Κι έπειτα, σε ποια κομματική δύναμη θα ποντάρει την επανεκκίνηση του κόμματος; Στον περιοδεύοντα ομιλητή Παπανδρέου; Στον Σκανδαλίδη που δηλώνει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να ζητήσει νέα ψήφο εμπιστοσύνης; Στον Λοβέρδο που έχει χαράξει δική του γραμμή; Στον Χρυσοχοΐδη με τον οποίο σκυλοβρίστηκαν στην προηγούμενη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας; Στους διορισμένους των οργάνων του εναπομείναντος κόμματος; Στους καρεκλοκένταυρους συνδικαλιστές που έχουν γίνει κακόφημοι με την ανυπαρξία τους την τελευταία διετία; Ή μήπως στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα που διαρκώς θα εκβιάζεται να υπερψηφίζει μέτρα που αφήνουν πίσω τους ερείπια;
Χ.Π
Σχόλια
