Του Ρούντι Ρινάλντι.
Το πέρασμα από τη χούντα σε μια αστική δημοκρατία, η μεταπολίτευση, έγινε κάτω από την πάλη του λαού (εξέγερση του Πολυτεχνείου, μεγάλη αντιφασιστική και αντιιμπεριαλιστική συνειδητοποίηση κ.λπ.), αλλά την ηγεμονία είχε η αστική τάξη με επικεφαλής τον Κ. Καραμανλή, που στηρίζονταν σε ένα συμβιβασμό ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Η λαθεμένη και ενδοτική γραμμή της Αριστεράς άφησε όλα τα περιθώρια για να αναφύονται αστικές εφεδρείες, που θα έπαιζαν την κατάλληλη στιγμή το ρόλο τους, όπως έγινε με τον Κ. Καραμανλή και τον Α. Παπανδρέου. Με τη μεταπολίτευση εκφράστηκε ένα γνήσιο αντιιμπεριαλιστικό-αντιφασιστικό κύμα ριζοσπαστικοποίησης, που τροφοδότησε πολλούς αγώνες και οδήγησε στη συγκρότηση αριστερών κομμάτων, οργανώσεων, παρατάξεων. Στα πρώτα δύο χρόνια της μεταπολίτευσης, ’74-’76, έγιναν σημαντικοί αγώνες σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και υπήρξαν διαδικασίες «αποχουντοποίησης» όλου του μηχανισμού, κατάργηση του σπουδαστικού τμήματος της ασφάλειας κ.λπ. Η χούντα πέρασε από δίκη, καταδικάστηκαν οι πρωταίτιοι σε θάνατο, που μετά έγινε ισόβια. Μέχρι που αποχώρησε η χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (επανήλθε σε αυτό το 1980).
Με τον όρο «μεταπολίτευση» εννοούμε, επομένως, την αλλαγή ενός πολιτικού καθεστώτος με ένα άλλο, με ριζικό τρόπο και σε ειδικές συνθήκες κινητοποίησης-κρίσης-αποσταθεροποίησης. Εννοούμε την ανατροπή ενός πολιτικού καθεστώτος και, βεβαίως, την αντικατάστασή του από ένα άλλο, που διαφέρει σε πολλά χαρακτηριστικά από το προηγούμενο. Για να γίνουμε πιο σαφείς: Καπιταλισμό είχαμε στην Ελλάδα το 1960-67, καπιταλισμό είχαμε και το 1967-74, καπιταλισμό είχαμε και μετά το 1974. Δεν είναι όμοια, όμως, τα πολιτικά καθεστώτα σε κάθε φάση, έχουν διαφορές και δεν είναι ίδια τα κοινωνικά συμβόλαια πάνω στα οποία στηρίζονται τα μπλοκ εξουσίας κάθε φορά. Αυτά μπορεί να μην ενδιαφέρουν πούρους μαρξιστές και επαναστάτες της φράσης, αλλά, σύμφωνα με τον Μαρξ, «το συγκεκριμένο είναι συγκεκριμένο, γιατί είναι σύνθεση πολλών προσδιορισμών». Κι άρα απαιτείται πάντα η «συγκεκριμένη ανάλυση».
Αναγκαία προϋπόθεση σήμερα
Όταν, λοιπόν, σήμερα μιλάμε για μια «μεταπολίτευση του λαού», εννοούμε την ανατροπή της ειδικής καθεστωτικής φάσης που άνοιξαν το Μνημόνιο και η τρόικα, την απαλλαγή από το σάπιο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Εννοούμε το πέρασμα σε μια άλλη καθεστωτική φάση, που θα έχει άλλα χαρακτηριστικά, κάτω από τη σφραγίδα της λαϊκής πάλης, του λαϊκού ξεσηκωμού, του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου. Και αυτή είναι η μοναδική αναγκαία και ουσιαστική διέξοδος από τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η αστική και ιμπεριαλιστική πολιτική τη χώρα, την οικονομία, την κοινωνία.
Η μεταπολίτευση του λαού περιγράφει το στόχο, το πέρασμα και τον αγώνα. Για να επιτευχθεί αυτό το πέρασμα από τη σημερινή ειδική καθεστωτική φάση, που επιβάλλουν τρόικα και μεγαλοαστική τάξη, σε μια άλλη, όπου θα κυριαρχήσουν άλλα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά πρότυπα και στάνταρ, άλλες αξιολογήσεις και ιεραρχήσεις, έτσι ώστε να υπάρξει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που να στηρίζει ένα μπλοκ εξουσίας, μια λαϊκή συμμαχία τάξεων και στρωμάτων, που σήμερα βρίσκονται δύο βήματα πριν από τον Καιάδα ή σε ελεύθερη πτώση προς τον πάτο του.
Όχι μόνο μπορούμε αλλά πρέπει να αγωνιστούμε γι’ αυτή τη διέξοδο-αλλαγή-ανατροπή προς όφελος του λαού, των εργαζόμενων του χεριού και του μυαλού, για έναν άλλο δρόμο, για μια άλλη πορεία, για μια άλλη προοπτική. Το πόσο ριζική, το πόσο βαθιά, το πόσο ριζοσπαστική θα είναι, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, κυρίως όμως από το λαϊκό κίνημα και τις δυνάμεις του.
Η μεταπολίτευση του λαού δεν προϋποθέτει μια ριζική ανατροπή των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων στη χώρα.
Είναι στην τροχιά της ρήξης και της σύγκρουσης με τις πιο ορατές, πιο επικίνδυνες, πιο αποκρουστικές, πιο έντονες, πιο ολοκληρωτικές, πιο εξουθενωτικές πλευρές της αστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Είναι στην τροχιά της ρήξης με τον ιμπεριαλισμό, τις σύγχρονες μορφές υποδούλωσης λαών και χωρών και, φυσικά, ενάντια στους βασικούς σύμμαχους και συνεργάτες του μέσα στη χώρα, τη μεγαλοαστική τάξη.
Είναι στην τροχιά ρήξης με τις πολιτικές της Ε.Ε., το ευρώ σαν μηχανισμό οικονομικής υποδούλωσης και το χρέος σαν μηχανή απομύζησης των διεθνών τοκογλύφων.
Είναι στην τροχιά της ρήξης με όλα τα παρασιτικά, μεταπρατικά χαρακτηριστικά που ο καπιταλισμός έχει επιβάλει, με πρώτο και κυριότερο την παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας.
Η μεταπολίτευση του λαού θα εκφράσει ένα νέο κοινωνικό μπλοκ δυνάμεων, που έχουν υλικό συμφέρον να συγκρουστούν και να έρθουν σε ρήξη με τα παραπάνω χαρακτηριστικά και να θεμελιώσουν μια άλλη πορεία για την οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία, τον πολιτισμό.
