Επί χρόνια (τουλάχιστον 25-30) το «γλωσσάρι».
Θα γράψω μια τελευταία φορά για αυτό, διότι η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει το πρόβλημα με δραματικό τρόπο.
Άλλο πατριώτης, άλλο εθνικιστής.
Άλλο δικαιώματα (που μάλιστα προάγει ο νεοφιλελευθερισμός), και άλλο ταξικά δικαιώματα.
Άλλο διεθνισμός, και άλλο παγκοσμιοποίηση.
Άλλο ταξικός λόγος, κι άλλο τοξικός λόγος.
Άλλο ώσμωση των πολιτισμών, κι άλλο πολυπολιτισμός.
Άλλο η αλήθεια διά της αποδείξεώς της, κι άλλο η αλήθεια του καθενός.
Άλλο η ταυτότητα, κι άλλο ο αυτοπροσδιορισμός.
Άλλο ο διάλογος, και άλλο οι χαρακτηρισμοί φασίστας, σεξιστής, ρατσιστής, εναντίον όσων δεν είναι.
Άλλο ο σοσιαλισμός, κι άλλο οι πέργκολες.
Άλλο η ανεξιθρησκεία, κι άλλο ο ονειδισμός των χριστιανών και κάθε άλλης πίστης.
Άλλο οι αρχές, κι άλλο τα δύο μέτρα και σταθμά.
Άλλο η αντιπολίτευση, και άλλο το «Κούλη γαμιέσαι».
Άλλο το «ηθικό πλεονέκτημα» που σου αποδίδουν οι άλλοι, κι άλλο να το σφετερίζεσαι (μάλιστα για να κάνεις και λαμογιές).
Άλλο η Αριστερά, κι άλλο η Κωλοτούμπα.
Άλλο ο σεβασμός του πολίτη, κι άλλο ο εκμαυλισμός του πελάτη.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχισθεί, όμως αυτό που έχει σημασία και τώρα μας απασχολεί (και θα μας απασχολήσει) είναι το εξής: Ενώ η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι η ρητορική του περί όλων αυτών αφορά πλέον μια μικρή μειοψηφία μέσα στην κοινωνία, ταυτοχρόνως πρόλαβε να κάνει δώρο πολλές έννοιες (όπως πατρίδα, έθνος, λαϊκή παράδοση κ.λπ.) σε δεξιές (και ακροδεξιές) πολιτικές εκφάνσεις, μάλιστα αντιδραστικές, πατριδοκαπηλικές και θρησκόληπτες.
Με έναν λόγο, στο εγγύς μέλλον κάθε αριστερός και κάθε αριστερό σχήμα θα δυσκολεύεται πλέον να ομιλεί για αυτές τις έννοιες, τις οποίες, χάριν του ΣΥΡΙΖΑ, έχει πια ιδιοποιηθεί μια παρτσακλή Δεξιά. Έννοιες που, ταυτοχρόνως, η συστημική Δεξιά («εκσυγχρονιστική» κι αυτή πλέον) έχει την ευχέρεια άλλοτε να ειρωνεύεται κι άλλοτε να καπηλεύεται.
Νομίζω ότι αυτή η ορδή των λούμπεν που ανέδειξε ο Τσίπρας, μαζί με τον εσμό των αγράμματων και ιδιοτελών που μαζεύτηκε γύρω του, κατάφεραν δομικά χτυπήματα εναντίον της Αριστεράς
η οποία, στα μάτια του κόσμου, έγινε «μία απ’ τα ίδια», χάνοντας την αίγλη που έδιναν σε αυτόν τον χώρο το κοινωνικό όραμα, οι αγώνες, η ιδεολογία, ο τρόπος ζωής και ο λαϊκός καθώς και ο λόγιος πολιτισμός.
***
Για να το πω απλά: ένα «αριστερό» φρόκαλο παραγωγής Τσίπρα, όταν ακούσει Ρίτσο να μιλάει φερ’ ειπείν για την Παναγιά (και δεν ξέρει ότι είναι ο Ρίτσος) νομίζει ότι πρόκειται για κάποιον δεξιό «μπατριώτη» (όπως λένε στη γλώσσα τους) ή για κάποιον θρησκευόμενο – μεγάλη ζημιά.
Μεγάλη οπισθοδρόμηση! Με τη σύγχυση, τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον, φοβάμαι και για το απώτερο, να εντείνεται.
Θα έλεγα ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μάλλον θα αδικούσα τις άλλες ζημιές, από τον ανασκολοπισμό του ΟΧΙ έως τις Πρέσπες…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
13•VII•2023
