«Η κοντή κουβέρτα δεν μπορεί να σκεπάσει και τα πόδια και το κεφάλι»
(κινεζική παροιμία)
Ο υποβιβασμός της πολιτικής και των πολιτικών σε απλά τοπικά όργανα υλοποίησης σχεδιασμών ισχυρότερων κέντρων, εν προκειμένω της ευρωκρατίας και των ΗΠΑ, ακυρώνει τον πολιτικό λόγο των κομμάτων και των ηγετών τους. Τους αναδεικνύει ως απλούς εκφραστές της μικροπολιτικής και της διεκπεραίωσης. Οι δουλειές γίνονται, μισογίνονται ή αναβάλλονται μέσα από έναν απίθανο συνδυασμό κυνισμού, αμοραλισμού και ωχαδερφισμού, με την ταυτόχρονη απουσία κάθε στρατηγικής και σχεδίου που να υπηρετεί, έστω και ελάχιστα, τη θέση της χώρας. Η τεχνοπολιτική, η απλή διαχείριση με τη χρήση παλιών και νέων εργαλείων, εκφράζεται στην Ελλάδα μέσα κυρίως από τις μεγάλες δουλείες που διαπερνούν το πολιτικό σύστημα.
Όσο κι αν η σφαίρα της τεχνοπολιτικής έχει «αυτονομηθεί» από ιδιαίτερα οικονομικά συμφέροντα (τα κόμματα και οι ηγεσίες τους δεν είναι σήμερα οργανικά συνδεδεμένα με επιχειρηματικά συμφέροντα και οικογένειες όπως κάποτε), αυτό δεν σημαίνει διόλου μια τάση ανεξαρτητοποίησής της. Η τεχνοπολιτική μετατρέπεται σε απλό εργαλείο για την προώθηση ιδιαίτερων στόχων. Όπως στην οικονομική σφαίρα ο μάνατζερ, ο διευθύνων σύμβουλος, δεν ταυτίζεται συνήθως με τον ηγετικό κύκλο των ιδιοκτητών της επιχείρησης, έτσι και το πολιτικό σύστημα έχει χάσει τον ιδιαίτερο ρόλο που είχε κάποτε, όταν μπορούσε να διευθύνει τον συσχετισμό ή την ίδια τη σύσταση των διάφορων οικονομικών ελίτ. Η εποχή αυτή έχει περάσει, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού.
Στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, η έκπτωση της πολιτικής γιγαντώθηκε με τα μνημόνια. Ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα, υποβαθμισμένο και απαξιωμένο, απέκτησε κι άλλες δουλείες απέναντι στη «νύχτα», τους λαθρέμπορους, τους κατόχους μαύρου χρήματος από παράνομες δραστηριότητες, τους ολιγάρχες παντός τύπου.
Sic transit gloria mundi
Μεταφορικά, στις σημερινές συνθήκες, μπορούμε να θεωρήσουμε ως «κοντή κουβέρτα» την προσπάθεια κάθε κέντρου να «σκεπάσει» όλες ή έστω τις βασικές πλευρές της πραγματικότητας προς επίτευξη ενός ελέγχου, μιας πολιτικής, μιας στρατηγικής.
Παραδείγματος χάρη, η αμερικάνικη πολιτική έχει κερδίσει θέσεις και πόντους στην ελληνική σκηνή (ο Πάιατ έχει βγάλει πολλή δουλειά), αλλά η «παραγγελιά» για τη συμφωνία των Πρεσπών δεν περπατά όπως θα ήθελε. Υπάρχουν εμπόδια. Έσυρε μεν την Ελλάδα στο αντιρωσικό άρμα (ο Κοτζιάς το έκανε με ζήλο…) αλλά δεν έφραξε αποτελεσματικά τον δρόμο στη Ρωσία, δεν το έκανε ούτε στην περίπτωση της ΠΓΔΜ. Ο Πούτιν δεν είναι εύκολος αντίπαλος. Οι ΗΠΑ στηρίζονταν σε Τσίπρα, Καμμένο και Κοτζιά. Τώρα, αναγκάζονται να κάνουν πέρα τον Κοτζιά και να ψάχνουν Plan B για το Μακεδονικό. Αν χρειαστεί θα χρησιμοποιήσουν ένα από τα πολλά σχέδια που έχουν στο συρτάρι για το πώς θα συνεχίσουν τη βαλκανική τους πολιτική. Παράλληλα, παρήγγειλαν στον Τσίπρα να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο ώστε να ελέγχουν καλύτερα την κατάσταση. Έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία πως δεν ρωτήθηκε ο Πάιατ για την ανάληψη του υπουργείου Εξωτερικών; Μόνο κάποιος ρομαντικός ή αφελής δεν θα το σκεφτόταν.
Οι ΗΠΑ στηρίζονταν σε Τσίπρα, Καμμένο και Κοτζιά. Τώρα, αναγκάζονται να κάνουν πέρα τον Κοτζιά και να ψάχνουν Plan B για το Μακεδονικό. Αν χρειαστεί θα χρησιμοποιήσουν ένα από τα πολλά σχέδια που έχουν στο συρτάρι για το πώς θα συνεχίσουν τη βαλκανική τους πολιτική. Παράλληλα, παρήγγειλαν στον Τσίπρα να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο ώστε να ελέγχουν καλύτερα την κατάσταση
Η κουβέρτα των ΗΠΑ είναι κοντή γιατί η πραγματικότητα έχει άλλες χωρητικότητες και παίκτες και ξεπερνά τα όριά της. Είναι δε κοντή για να χωρέσει και τους τρεις (Τσίπρα, Καμμένο, Κοτζιά). Για λόγους που θα φανούν καθαρότερα στη συνέχεια (π.χ. μπλοκάρισμα Πρεσπών, Κυπριακό, Αλβανικό κ.λπ.), αλλά και γιατί πρέπει μάλλον ο Κοτζιάς να παίξει το ρόλο του Μουτζούρη για το κακοπερπάτημα της Συμφωνίας των Πρεσπών. Τα ευχαριστήρια των Αμερικάνων προς τον Κοτζιά, είναι εν μέρει ειλικρινή (γιατί έβγαλε πολλή δουλειά) και αφήνουν την πόρτα ανοιχτή για άλλους ρόλους.
Η κουβέρτα όμως είναι κοντή και με άλλη έννοια. Ο Τσίπρας, ενώ έχει δρομολογήσει το κεντροαριστερό άνοιγμα και καταλαβαίνει ότι η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ τελειώνει, αναγκάζεται να ενδώσει στον Καμμένο και στις «ρουκέτες» που πετά. Αναγκάζεται να βαδίσει μαζί του, κερδίζοντας χρόνο. Τώρα, ο Τσίπρας αντιλαμβάνεται πως η πολιτική δεν είναι πόκα, ούτε κερδίζεται η παρτίδα αν έχει ο Φλαμπουράρης καλό χαρτί. Η συμφωνία των Πρεσπών του κοστίζει ακριβά. Επαληθεύεται δηλαδή, όπως παλιότερα με το Κυπριακό, πως τα εθνικά ζητήματα ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, άρα εκείνος είχε υποτιμήσει τελείως το θέμα (παίρνει βαθμό πολύ κάτω από τη βάση…). Η δουλεία όμως απέναντι στους Αμερικάνους, τον έσπρωξε να την υλοποιήσει. Τώρα το φορτώνει στον Κοτζιά, αλλά πάλι πρέπει να καταλαβαίνει ότι από το καλοκαίρι τσουρουφλίζεται, με τις φωτιές στο Μάτι, την «έξοδο» που δεν αξιοποίησε, την κατάσταση των τραπεζών, το ασφαλιστικό κ.λπ.
Η καθοδική πορεία δεν αναστρέφεται και το καράβι έχει αρχίζει να τρίζει επικίνδυνα. Ο Κοτζιάς θα του στοιχίσει πολύ. Με την πυρκαγιά στο Μάτι, οι κυβερνώντες έδειξαν καθαρά το πραγματικό τους πρόσωπο, και το είδε όλη η χώρα. Έτσι και τώρα, ο λαός βλέπει όσα έγιναν στο κεκλεισμένων των θυρών υπουργικό συμβούλιο και την κρίση που διαπερνά την κυβέρνηση. Η κεντροαριστερή αφήγηση, και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, υπονομεύεται εκ των έσω με όσα γίνονται σε μια κυβέρνηση που ενώ έχει την στήριξη των ισχυρών παραγόντων, εντούτοις παραπαίει. Τους είναι πολύ δύσκολο να χωνέψουν ότι «sic transit gloria mundi» («έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου») ακόμα και για την Αριστερά… λόγω της υψηλής ματαιοδοξίας του χώρου.
Και κουβέρτα… εσωτερικού
Η «κουβέρτα» είναι κοντή και στην Ελλάδα. Γιατί υπάρχει πλήρης αναντιστοιχία πολιτικού λόγου και πράξεων, ενώ η πραγματικότητα που βιώνει ολόκληρη η κοινωνία, παραποιείται συστηματικά. Το κοινωνικό ζήτημα είναι τεράστιο και υποτιμάται από την κυρίαρχη πολιτική στην Ελλάδα. Νομίζουν ότι τη γενική φτωχοποίηση θα την καλύψουν (κουβερτούλα) με τα επιδόματα σε ορισμένα στρώματα. Όπως νομίζουν ότι αποτελούν άλλοθι τα πεπραγμένα των κομμάτων πριν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Όλος ο κόσμος ξέρει ότι το μόνο που κάνουν τα περίφημα οικονομικά επιτελεία, είναι να ανακαλύπτουν πατέντες για την αφαίμαξη πόρων και την περικοπή των δαπανών για υγεία, παιδεία, συντάξεις κ.λπ. Κάθε πολίτης βιώνει στο πετσί του αυτή την απίστευτη κοροϊδία στις ουρές των δημόσιων υπηρεσιών, στα γκισέ των τραπεζών ή απέναντι στις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες.
Η κυβέρνηση αδιαφόρησε για τα πατριωτικά αισθήματα του λαού στο θέμα της ΠΓΔΜ. Νόμιζε ότι το δούλεμα περί ευρωστίας στην οικονομική διαχείριση, μαζί με την επιδοματική πολιτική θα σκεπάσουν και το κεφάλι και τα πόδια. Αποδεικνύεται πως όσο πολύχρωμη κι αν είναι μια μικρή κουβερτούλα, δεν μπορεί να σε ζεστάνει…
Η κατηφόρα της κυβέρνησης συνεχίζεται, όπως συνεχίζονται οι δουλείες ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Επαληθεύεται ότι αν κάποιος κάνει πολιτική σαν έπαρχος σε επικυριαρχούμενη χώρα, τελικά χάνει και σαν έπαρχος. Κάτι άλλο είναι αναγκαίο. Έξω από τη λογική, τόσο του κυβερνητικού, όσο και του κινηματικού (δικαιώματα, αντιφασισμός υπηρεσίας, υπεργολαβίες στον ΣΥΡΙΖΑ) έπαρχου.
