Του Θεόφιλου Σιχλετίδη.
Σε πεδίο δοκιμής της ενότητας των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ έχουν μετατραπεί οι πρόδρομες διεργασίες για τη συγκρότηση παράταξης και την ανάδειξη υποψηφίου, για τις τοπικές εκλογές του Νοεμβρίου στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Όσοι πίστευαν πως η αποχώρηση της πλειοψηφίας των δυνάμεων της Ανανεωτικής Πτέρυγας της Κουμουνδούρου από τον ΣΥΝ (και η δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς), που επιμένει να στηρίζει για υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης το -συνοδοιπόρο του Στέφανου Μάνου- Γιάννη Μπουτάρη θα διευκόλυνε τα πράγματα, διαψεύστηκαν.
Νέα διλήμματα και νέες καχυποψίες έχουν προκύψει, μια και, όπως φαίνεται, δεν υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα από τα κάτω που να ζητά τη μεγάλη «ανατροπή» στον Δήμο Θεσσαλονίκης, που εδώ και 25 χρόνια διοικείται από το ίδιο δεξιό καθεστώς. Αν υπήρχε αυτό το ρεύμα, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.
Δεν υπάρχει, γι’ αυτό και ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πως ταλαιπωρείται από νέα αλλά και παλιά προβλήματα, δίνοντας την εντύπωση ότι για ακόμη μία φορά τού περισσεύουν οι στρατηγοί, αλλά από στρατιώτες… λίγα πράγματα.
Βασικό σημείο τριβής είναι η ιστορία του «διαπαραταξιακού», μιας σε εξέλιξη συμμαχίας αυτοδιοικητικών δυνάμεων, που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΝ, τους Οικολόγους Πράσινους, με κινήσεις πολιτών και ορισμένους φιλόδοξους (να πάρουν την πόλη;) επιχειρηματίες, όπως ο Τάσος Τζήκας και ο Νίκος Στεφανίδης. Το «διαπαραταξιακό» κατέληξε σε μία -ας πούμε- προγραμματική πρόταση που, πολύ γενικόλογα, περιγράφει μία περισσότερο δημοκρατική λειτουργία του Δήμου Θεσσαλονίκης. Είναι αλήθεια πως σε αυτό το θέμα υπάρχει τεράστιο έλλειμμα, το οποίο έχει διαπιστώσει οποιοσδήποτε έχει παρακολουθήσει έστω και μία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου.
Μπορεί, όμως, να αναρωτηθεί εύλογα, όποιος προέρχεται από την Αριστερά, τι θα την κάνουμε την περισσότερη δημοκρατία στο Δημοτικό Συμβούλιο, εάν θα μιλάμε ξανά για μία νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση στον Δήμο Θεσσαλονίκης, όπου η πλειοψηφία θα ψηφίζει δημοκρατικότητα το ένα ΣΔΙΤ μετά το άλλο, θα φτιάχνει μαρίνες (ιδιωτικά κλαμπ) στη Νέα Παραλία, θα δίνει τους πεζόδρομους δώρο στους ιδιοκτήτες των καφετεριών, θα αδιαφορεί (στην καλύτερη περίπτωση) για τους κοινωνικά αποκλεισμένους και τους μετανάστες, δεν θα απαλλάσσει τους ανέργους από τα δημοτικά τέλη, δεν θα προσφέρει σταθερές και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας και δεν θα μπαίνει μπροστά στους αγώνες. Από πουθενά, βέβαια, δεν προκύπτει ότι το «διαπαραταξιακό» είναι ο αντίπαλος των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε αυτές τις τοπικές εκλογές στον Δήμο Θεσσαλονίκης.
Προφανώς, αν στη θέση των αυτοδιοικητικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ ήταν οι εκπρόσωποι από τις συνελεύσεις των γειτονιών, αν στη θέση των επιχειρηματιών ήταν η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία, αν στη θέση των ποδηλατών (ή μάλλον καλύτερα δίπλα τους, γιατί οι άνθρωποι είναι άψογοι) ήταν ένα κίνημα ανέργων, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Και στην τελική, η περίπτωση του Δήμου Θεσσαλονίκης είναι πράγματι ιδιαίτερη, όχι τόσο γιατί, για ένα τέταρτο του αιώνα, διοικείται από τη δεξιά του Κυρίου, όσο γιατί πολλά είναι αυτά που εμποδίζουν τα μικρά ρυάκια της αντίστασης να ενωθούν σε ένα ορμητικό ποτάμι.
Βέβαια, η -για πρώτη φορά- εμπλοκή όλων των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στη μάχη των τοπικών εκλογών στον Δήμο Θεσσαλονίκης -αλλά και των περιφερειακών στην Κεντρική Μακεδονία, όπου έστω και καθυστερημένα παίρνονται πρωτοβουλίες που δεν αρχίζουν από το όνομα του επικεφαλής- είναι από μόνη της μία θετική εξέλιξη.
Δεν υπάρχει, γι’ αυτό και ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πως ταλαιπωρείται από νέα αλλά και παλιά προβλήματα, δίνοντας την εντύπωση ότι για ακόμη μία φορά τού περισσεύουν οι στρατηγοί, αλλά από στρατιώτες… λίγα πράγματα.
Βασικό σημείο τριβής είναι η ιστορία του «διαπαραταξιακού», μιας σε εξέλιξη συμμαχίας αυτοδιοικητικών δυνάμεων, που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΝ, τους Οικολόγους Πράσινους, με κινήσεις πολιτών και ορισμένους φιλόδοξους (να πάρουν την πόλη;) επιχειρηματίες, όπως ο Τάσος Τζήκας και ο Νίκος Στεφανίδης. Το «διαπαραταξιακό» κατέληξε σε μία -ας πούμε- προγραμματική πρόταση που, πολύ γενικόλογα, περιγράφει μία περισσότερο δημοκρατική λειτουργία του Δήμου Θεσσαλονίκης. Είναι αλήθεια πως σε αυτό το θέμα υπάρχει τεράστιο έλλειμμα, το οποίο έχει διαπιστώσει οποιοσδήποτε έχει παρακολουθήσει έστω και μία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου.
Μπορεί, όμως, να αναρωτηθεί εύλογα, όποιος προέρχεται από την Αριστερά, τι θα την κάνουμε την περισσότερη δημοκρατία στο Δημοτικό Συμβούλιο, εάν θα μιλάμε ξανά για μία νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση στον Δήμο Θεσσαλονίκης, όπου η πλειοψηφία θα ψηφίζει δημοκρατικότητα το ένα ΣΔΙΤ μετά το άλλο, θα φτιάχνει μαρίνες (ιδιωτικά κλαμπ) στη Νέα Παραλία, θα δίνει τους πεζόδρομους δώρο στους ιδιοκτήτες των καφετεριών, θα αδιαφορεί (στην καλύτερη περίπτωση) για τους κοινωνικά αποκλεισμένους και τους μετανάστες, δεν θα απαλλάσσει τους ανέργους από τα δημοτικά τέλη, δεν θα προσφέρει σταθερές και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας και δεν θα μπαίνει μπροστά στους αγώνες. Από πουθενά, βέβαια, δεν προκύπτει ότι το «διαπαραταξιακό» είναι ο αντίπαλος των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε αυτές τις τοπικές εκλογές στον Δήμο Θεσσαλονίκης.
Προφανώς, αν στη θέση των αυτοδιοικητικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ ήταν οι εκπρόσωποι από τις συνελεύσεις των γειτονιών, αν στη θέση των επιχειρηματιών ήταν η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία, αν στη θέση των ποδηλατών (ή μάλλον καλύτερα δίπλα τους, γιατί οι άνθρωποι είναι άψογοι) ήταν ένα κίνημα ανέργων, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Και στην τελική, η περίπτωση του Δήμου Θεσσαλονίκης είναι πράγματι ιδιαίτερη, όχι τόσο γιατί, για ένα τέταρτο του αιώνα, διοικείται από τη δεξιά του Κυρίου, όσο γιατί πολλά είναι αυτά που εμποδίζουν τα μικρά ρυάκια της αντίστασης να ενωθούν σε ένα ορμητικό ποτάμι.
Βέβαια, η -για πρώτη φορά- εμπλοκή όλων των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στη μάχη των τοπικών εκλογών στον Δήμο Θεσσαλονίκης -αλλά και των περιφερειακών στην Κεντρική Μακεδονία, όπου έστω και καθυστερημένα παίρνονται πρωτοβουλίες που δεν αρχίζουν από το όνομα του επικεφαλής- είναι από μόνη της μία θετική εξέλιξη.
Σχόλια
