Του Σταύρου Γεωργά
Η είδηση ότι, τον Ιούλιο, ενεργοποιείται η ληφθείσα ήδη απόφαση να γίνουμε όλοι δωρητές οργάνων εκτός κι αν έχουμε προλάβει να δηλώσουμε το αντίθετο, αντιμετωπίστηκε σαν κάτι απ’ όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά, δίχως καν ν’ αναρωτηθούμε τι θα γίνει μ’ εκείνους που δεν θα μπορούσαν να έχουν δηλώσει κάτι τέτοιο γιατί η «γυμνή ζωή» που ζουν δεν τους επιτρέπει να έχουν δηλώσει οτιδήποτε. Αποτελούν, λοιπόν, το τέλειο απόθεμα για χρυσές δουλειές την αυγή, όταν θα βγαίνει με τη λίστα για ψώνια η συμμορία: πέντε πνευμόνια, δύο μάτια, ένα συκώτι – για σήμερα.
Να, λοιπόν, μια καινούργια, θεωρητικά ανεξάντλητη αγορά, που εξηγεί, με καθυστέρηση δέκα ετών, τα χαμόγελα των Κλίντον και Μπλερ όταν δήλωναν ότι επιτέλους «διαβάστηκε το Βιβλίο της Ζωής». Να, επιπλέον, μια αγορά όπου το όραμα της Μπένετον υλοποιείται θεωρητικά και καταρρέει πρακτικά, με την ίδια κίνηση όμως: πρόκειται για την έσχατη φάση της αντιμεταρρύθμισης, όπου μετά την κατάρρευση του «δημοκρατικού παραδείγματος» προβλέπεται φυσιολογικά και η επανεμφάνιση του θεσμισμένου δουλεμπορίου, και πρόκειται, συγχρόνως (είναι η άλλη όψη του νομίσματος) για την έσχατη παραλλαγή της παλιάς διαπίστωσης περί της διπλής φύσης του εμπορεύματος, αφού η εμπορευματοποίηση του θανάτου και η εμπορευματοποίηση της ζωής συναιρούνται επιτέλους αναιρώντας και παροξύνοντας μαζί το κοινό τους μυστήριο…
Αλλ’ αυτή ακριβώς η γενίκευση παραμένει αμεταγλώττιστη στη διάλεκτο της μιζέριας μας: όσο καίγεται το σπίτι του γείτονα, μας αρέσει να φανταζόμαστε πως το δικό μας δεν θα καεί γιατί οτιδήποτε ήταν να καεί δεν μπορεί παρά να καίγεται τώρα, αφού αύριο δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς, οπότε και ο προσωρινά επιλεκτικός χαρακτήρας αυτής της εφιαλτικής, επιπέδου κρεματορίου εμπορευματοποίησης (δεν ζούμε ακόμα όλοι «γυμνή ζωή»), τόσο πιο έντονος όσο πιο ιλιγγιώδης θα είναι η γενίκευση, μας βόλεψε. Λοιπόν, τσιμουδιά! Τι προς ημάς; Άσε που όπως βρέθηκαν ένα σωρό ευαίσθητοι να βήχουν μόλις απαγορεύτηκε το κάπνισμα, θα βρεθούν και πολλοί που θα εγκρίνουν το νομοσχέδιο: η αυτοκαταστροφική αποβλάκωση παίρνει εύκολα τη μορφή εθελοντισμού, όπως απέδειξε κι η Ολυμπιάδα…
Όμως η μπάμπουσκα πρέπει να κρύβει μια πανομοιότυπη για να λειτουργήσει το κόλπο. Κι η ακηδία μας, ό,τι και να μας κάνουν, κρύβει την κατάρρευση ενός τείχους αυτονοήτων (ώς χθες) παραδοχών, πιο επικίνδυνη κι από την κατάρρευση του ανοσολογικού τείχους. Η μαζική, υποχρεωτική δωρεά οργάνων δεν θα μπορούσε να προκαλέσει φρίκη, γιατί για τα πάλαι ποτέ φριχτά δεν φρίττουμε πια. Οι μηχανισμοί απενεργοποίησης της φρίκης είναι περίπλοκοι – αλλά έχουμε χρόνο να τους αναλύσουμε ώς τον Ιούλιο, που, καθώς θα περπατάμε, ένα βράδυ…
